Δεν θυμάμαι πλέον πόσες «επιστροφές» έχει πραγματοποιήσει ο Μπρους Σπρίνγκστιν μέσα στα χρόνια. Και το «Born To Run» υπό μία έννοια μια τέτοια επιστροφή ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν το πρώιμο ακόμη κοινό του ανυπομονούσε για την επόμενη κίνηση του «νέου Μπομπ Ντίλαν». Και το «Darkness On The Edge Of Town» που ακολούθησε τρία χρόνια αργότερα με σαφή αλλαγή πλεύσης, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με κεντρικό πυρήνα του την αμερικανική εργατική τάξη, πάλι επιστροφή θεωρήθηκε.
Η πιο δύσκολη πιθανότατα ήταν εκείνη μετά την κατακλυσμιαία επιδρομή του «Born In The USA» ή ακόμη εκείνη στις αρχές του νέου μιλένιουμ, όταν προσπάθησε να αποδιώξει από πάνω του την ελαφρότητα των 90ς. Σήμερα επιστρέφει έπειτα από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τριάδα άλμπουμ, όπως είναι τα «Magic» (2007), «Working on a Dream» (2009) και «Wrecking Ball» (2012), με μια δουλειά η οποία μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε πρωτότυπη (original), έχει όμως σίγουρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Χαλαρώνει κοιτάζοντας πίσω όχι μόνο το δικό του έργο αλλά και καλλιτεχνών που εκτιμά και ηχογραφεί ένα άλμπουμ με επανεκτελέσεις δικών του και διασκευές.
Δεν είναι τόσο ασυνήθιστο αυτό για τον Σπρίνγκστιν για όσους παρακολουθούν την πορεία του από την αρχή της δεκαετίας του ’70. Πάντοτε γενναιόδωρος, δεν αρκέστηκε ποτέ στο να κοιτά τον καθρέφτη. Χάρισε τραγούδια του σε πληθώρα καλλιτεχνών, τα οποία πολλές φορές γνώρισαν ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από τις δικές του εκτελέσεις. Το 1997 οι Manfred Mann’s Earth Band έφτασαν στην κορυφή των τσαρτς με τη διασκευή τους στο «Blinded By The Light». Το πιο γνωστό τραγούδι της Πάτι Σμιθ είναι το δικό του «Because The Night». Και, άκουσον άκουσον, το γυναικείο σόουλ-ντίσκο συγκρότημα Pointer Sisters κατέλαβε τη δεύτερη θέση του αμερικανικού καταλόγου επιτυχιών το 1979 με το «Fire». Αυτό που λίγοι ίσως γνωρίζουν είναι επίσης ότι το αγαπημένο «Cover Me» το έγραψε ο Σπρίνγκστιν για την Ντόνα Σάμερ, αλλά έπειτα από πιέσεις της εταιρείας το ηχογράφησε αυτός. Μεγάλος θαυμαστής της ντίσκο ντίβας, έγραψε στη συνέχεια για εκείνη το «Protection».
Αυτή τη φορά για το νέο άλμπουμ του «High hopes» επιστρέφει «χρέη» και επιρροές σε αγαπημένα ακούσματα. Μεγάλη έμπνευση στάθηκε ο κιθαρίστας των Rage Against The Machine. Αρκετά τολμηρή κίνηση για τα αμερικανικά δεδομένα, την ώρα που ο απλώς Δημοκρατικός Σπρίνγκστιν θεωρείται αριστεριστής για τις μεσοδυτικές και νότιες Πολιτείες. Ο Τομ Μορέλο δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του όσον αφορά τα αριστερά πιστεύω του και έχει κατακρίνει ανοιχτά όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με το συγκρότημά του –αν και παραδόξως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Επίσης είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και συνθέτης, ιδιότητα απαραίτητη για δημιουργούς όπως ο Σπρίνγκστιν που αναζητούν μια νέα μούσα διαρκώς.
Στο «High hopes», όπως ονομάζεται το άλμπουμ, το οποίο και θα κυκλοφορήσει στις 14 Ιανουαρίου, βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. «Το «Just Like Fire Would» είναι ένα τραγούδι από το αγαπημένο μου αυστραλέζικο πρωτο-πάνκ συγκρότημα Saints. O Τομ και η κιθάρα του έγιναν η μούσα μου και έσπρωξαν όλο το πρότζεκτ σε ένα άλλο επίπεδο». Η άλλη σπουδαία στιγμή –και μάλλον αναπάντεχη –είναι η διασκευή στο τραγούδι του ανατρεπτικού νεοϋορκέζικου ντουέτου Suicide, στη σύνθεσή τους «Dream Baby Dream», και έτσι υπάρχει η πιθανότητα να σπάσουν τα όρια του καλτ περιγύρου όπου σταθερά επί δεκαετίες βρίσκονται. Το ίδιο ισχύει και για το ομώνυμο τραγούδι που έχει ήδη δει το φως της κυκλοφορίας και ανήκει στον φολκ μπλούζμαν Τιμ Σκοτ Μακ Κόνελ. Τρία από τα τραγούδια έχουν παρουσιαστεί είτε σε συναυλίες του είτε σε προηγούμενα άλμπουμ όπως είναι τα «The Ghost Of Tom Joad», «American Skin (41 Shots)» και «The Wall». Το τελευταίο είναι ένα τραγούδι που έγραψε έπειτα από κοινή επίσκεψη με την Πάτι Σμιθ στο Μνημείο των Πεσόντων στο Βιετνάμ στην Ουάσινγκτον και είναι αφιερωμένο στον ρόκερ Γουόλτερ Σιτζόν που έχασε τη ζωή του στον πόλεμο. «Πιστεύω» λέει ο Σπρίνγκστιν «ότι πρόκειται για μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις μου και αξίζουν μια αξιοπρεπέστερη στούντιο ηχογράφηση». Τα υπόλοιπα είναι τραγούδια που ηχογράφησε με την περίφημη E Street Band στην επανασύνδεσή τους το 1999, όπου συμμετέχουν και οι Ντάνι Φεντερίτσι και Κλάρενς Κλέμονς που έχουν πεθάνει.

Εργατόπαιδο για πάντα…
Το ενδιαφέρον στοιχείο με τον Μπρους Σπρίνγκστιν είναι ότι παρά τη μεγάλη επιτυχία του παραμένει κατά βάθος το εργατόπαιδο που ξεκίνησε από το Φρίχολντ Μπόροου του Νιου Τζέρσι. Πιστός στην ιδεολογία του, επηρεασμένος από τον καθολικισμό, σε βαθμό όμως που μόνο θετική επιρροή είχε στη στιχουργική του, και, κυρίως, πάντοτε γεμάτος ενέργεια και διάθεση να γράψει και να παίξει καλή μουσική. Ηδη έχει ξεκινήσει νέα περιοδεία με τον Τομ Μορέλο με τη γνωστή-άγνωστη διάρκεια σε κάθε σόου, ίσως κάτι λιγότερο από τις τεσσερισήμισι ώρες χωρίς διάλειμμα που έπαιζε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, αλλά πάντοτε μεγάλη. Κυρίως όμως είναι ο άνθρωπος που αν και κέρδισε πολλά χρήματα από τη σκληρή δουλειά του δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του, δεν προσποιήθηκε ποτέ κάποιον άλλο και κυρίως συνεχίζει να ενδιαφέρεται για τα μεγάλα κοινωνικά θέματα. Εν αναμονή λοιπόν μιας δουλειάς που για μία ακόμη φορά θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον κοινού και κριτικής!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ