Φως στο σκοτάδι

Παίρνεις δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς (Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου). Τους δίνεις ένα δικαιολογημένα πολυβραβευμένο έργο ενός βρετανού συγγραφέα (Νικ Πέιν). Τους ρίχνεις σε έναν άδειο σκηνικό χώρο, πάνω-κάτω όπως είμαστε ατάκτως ερριμμένοι κι εμείς μέσα σε ένα απέραντο, ακαταλαβίστικο σύμπαν. Το ωραιότερο φως γεννιέται μέσα από το απόλυτο σκοτάδι και κάπως έτσι έρχονται οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη να λειτουργήσουν ως ευφυή σημεία στίξης στο έργο «Αστερισμοί». Γεωμετρικά σχήματα φτιαγμένα από φως και σκιές βάζουν στο επίκεντρο το ερωτευμένο ζευγάρι, τη Μάριαν και τον Ρόλαντ, να ζουν και να ξαναζούν από τις πιο χαρούμενες ως τις πιο εφιαλτικές στιγμές της ζωής τους. Δεν χρειαζόμαστε αληθινό κρεβάτι για να φανταστούμε την πρώτη φορά που ήρθαν κοντά, ούτε αληθινό κρεβάτι νοσοκομείου για να αρχίσουμε να μετράμε την αντίστροφη μέτρηση. Το έργο, αστείο αλλά και σπαρακτικό, εικονογραφεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι κάθε απόφαση που έχεις ή δεν έχεις πάρει στη ζωή σου, όλα συνυπάρχουν σε ένα αφάνταστα πολύπλοκο σύστημα από παράλληλους κόσμους. Το καλό και το κακό timing, τα γοητευτικά deja-vu, η αιώνια απορία για το αν πήραμε τη ζωή μας λάθος και ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, διορατικός για άλλη μία φορά, ανέβασε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.