Η «Δευτέρα Οδύσσεια» στο Ιδρυμα Κακογιάννη

«Κάθε ποίημα και μια συμβολική εικόνα, μια εικόνα με κίνηση και λόγο» είναι το μότο της θεατρικής εκδοχής «Δευτέρας Οδύσσεια» κατά την διάρκεια της οποίας θα απαγγελθούν πολλά από τα Κρυμμένα και από τα Αποκηρυγμένα ποιήματα του Καβάφη.

«Θα είναι μια λιτή και ατμοσφαιρική παράσταση, διάρκειας μόνο μιας ώρας που θα περιέχει γνωστά αλλά και άγνωστα στο ευρύ κοινό ποιήματα του Καβάφη όπως ο «Οιδίπους» και ο «Ενας έρωτας» που ανήκουν στα Αποκηρυγμένα» είπε στο ΒΗΜΑ η σκηνοθέτρια. Στα πολύ γνωστά που θα απαγγελθούν ανήκει το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» και το «Εν μεγάλη ελληνική αποικία 200 π.Χ.» που σύμφωνα με την κυρία Λαμπίρη είναι και τα πιο επίκαιρα. «Ιδίως το «Εν μεγάλη ελληνική αποικία 200 π.Χ.» που αναφέρεται στους «πολιτικούς αναμορφωτές»».

Αλλα ποιήματα που θα απαγγελθούν είναι τα «Κεριά», «Επέστρεφε» και «Εκόμισα εις την Τέχνη», ενώ θα γίνει και δραματοποιημένη ανάγνωση δυο πεζών: «Το σύνταγμα της ηδονής» και «Ενδύματα».

Η «Δευτέρα Οδύσσεια» αποτελεί πρόπλασμα της πασίγνωστης «Ιθάκης» του 1910 και η πορεία από το ένα ποίημα στο άλλο δείχνει και την πορεία της καβαφικής ποίησης από τον ρομαντισμό της νεότητας στον ρεαλισμό της ωριμότητας. Για την συγγραφή της «Δευτέρας Οδύσσειας» ο αλεξανδρινός ποιητής εμπνεύστηκε από τον «Οδυσσέα» του Αλφρεντ Τένισον και ένα «Canto» από την «Κόλαση» του Δάντη.

Στην παράσταση παίζουν (αλφαβητικά) οι Ευγενία Αποστόλου, Δήμος Αμπράζης, Αγγελική Ασπρογέρακα

Κυριακή Καραλουκά, Γιώργος Κατσίγιαννης, Αλέξιος Κοτσώρης , Μαριάννα Λαμπίρη, Διονύσης Μπουρδέκας, Σοφία Νικολαϊδη και Μαρία Τριανταφύλλη.

Οι παραστάσεις θα δοθούν στις 28, 29 και 30 Νοεμβρίου και την 1^η και 2^α Δεκεμβρίου. Αυτή είναι η πρώτη ουσιαστική δουλειά της νεοσύστατης θεατρικής ομάδας «Ομάδα Κύκλος». «Μας ένωσε ο Καβάφης» είπε χαρακτηριστικά η . Λαμπίρη. «Γι’ αυτό και ονομαστήκαμε Κύκλος.»

Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,

της πρώτης μείζων ίσως. Aλλά φευ

άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.

Ήτο μικρόν το πατρικόν του δώμα,

ήτο μικρόν το πατρικόν του άστυ,

και όλη του η Ιθάκη ήτο μικρά.

Του Τηλεμάχου η στοργή, η πίστις

της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,

οι παλαιοί του φίλοι, του λαού

του αφοσιωμένου η αγάπη,

η ευτυχής ανάπαυσις του οίκου

εισήλθον ως ακτίνες της χαράς

εις την καρδίαν του θαλασσοπόρου.

Και ως ακτίνες έδυσαν.

Η δίψα

εξύπνησεν εντός του της θαλάσσης.

Εμίσει τον αέρα της ξηράς.

Τον ύπνον του ετάραττον την νύκτα

της Εσπερίας τα φαντάσματα.

Η νοσταλγία τον κατέλαβε

των ταξιδίων, και των πρωινών

αφίξεων εις τους λιμένας όπου,

με τί χαράν, πρώτην φοράν εμβαίνεις.

Του Τηλεμάχου την στοργήν, την πίστιν

της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,

τους παλαιούς του φίλους, του λαού

του αφοσιωμένου την αγάπην,

και την ειρήνην και ανάπαυσιν

του οίκου εβαρύνθη.

Κ’ έφυγεν.

Ότε δε της Ιθάκης αι ακταί

ελιποθύμουν βαθμηδόν εμπρός του

κι έπλεε προς δυσμάς πλησίστιος,

προς Ίβηρας, προς Ηρακλείους στήλας,—

μακράν παντός Aχαϊκού πελάγους,—

ησθάνθη ότι έζη πάλιν, ότι

απέβαλλε τα επαχθή δεσμά

γνωστών πραγμάτων και οικιακών.

Και η τυχοδιώκτις του καρδιά

ηυφραίνετο ψυχρώς, κενή αγάπης.