«Νομίζω ότι ο κλόουν από τη φύση του έχει μια ελευθερία. Είναι όπως ο τρελός που κάνει ό,τι θέλει. Αλλά σε αυτή την κοινωνία, ακόμη και ο κλόουν λέει ψέματα» λέει ο Αλέξανδρος Μυλωνάς που παίζει στο έργο του Ματέι Βίσνιακ «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος», το οποίο κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη (20/11) στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.
Γραμμένο στη Ρουμανία, επί Τσαουσέσκου (1987) και απαγορευμένο τότε, μας μεταφέρει έξω από ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας. Εκεί συναντούμε τρεις κλόουν, οι οποίοι το έχουν επισκεφθεί για να καλύψουν τις ανάγκες μιας και μοναδικής θέσης. Γνωρίζονται από τα παλιά. Είναι άνεργοι και φαίνονται ικανοί να κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν τη δουλειά. Λένε συνέχεια ψέματα ο ένας στον άλλον και ο καθένας στον εαυτό του. Περιαυτολογούν…

«Κατά βάθος αγαπιούνται. Περιμένουν μαζί και από την ανταγωνιστικότητα καταλήγουν στη συντροφικότητα. Ανάμεσα στα αστεία και στα ψέματα που μοιράζονται μεταξύ τους, αφήνουν να διαφανεί και μια φιλοσοφική διάσταση. Είναι και αυτή η αναμονή που δεν έχει τελειωμό και η ελπίδα για το αποτέλεσμα».
Ο ένας κλόουν, ο Νικολό, είναι ίσως πιο πιθανόν να κερδίσει τη δουλειά, γιατί είναι επιμελής, λίγο παράξενος και ευαίσθητος. Τον πιάνουν τα κλάματα και τα νεύρα του… Ο άλλος, ο Φιλίπο, είναι πιο ρεαλιστής, πιο απαισιόδοξος και οπαδός της άποψης ότι «είμαστε χαμένοι, αδελφούλη μου». Τέλος, ο τρίτος, ο Πεπίνο, τον οποίο υποδύεται ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, είναι «η ψωνάρα», όπως λέει ο ίδιος για τον δικό του κλόουν. «Παριστάνει τον ηθοποιό και κάποια στιγμή ερμηνεύει κι ένα κομμάτι από τον «Βασιλιά Ληρ», αλλά πολύ κωμικά… Εχει κρατήσει και μια αφίσα από την παράσταση, όπου το όνομά του ίσα-ίσα που φαινόταν κάτω-κάτω. Καθισμένοι στην αίθουσα αναμονής, μιλάνε και θυμούνται τα παλιά τους νούμερα, ενώ ο καθένας τους κάνει κι ένα εκεί, στη σκηνή…». Παντομίμα, μαγικά, μιμήσεις…

«Εχει και την πίκρα του ο κλόουν» προσθέτει ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, που βρίσκει συγγένεια του κλόουν με τον ηθοποιό. «Βέβαια είναι μια τέχνη διαφορετική, χωρίς ρεαλισμό ή αποστασιοποίηση. Είναι όμως πολύ πιο ελεύθερο πράγμα ο κλόουν» καταλήγει και συμφωνεί ότι είναι μια τέχνη που ίσως και να κινδυνεύει.
Τέλος, η σκηνοθέτρια Μαρία Ξανθοπουλίδου μιλάει για τη συλλογικότητα που ορίζει την ανθρώπινη μοίρα και αναφέρεται στις ομάδες: «Οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε μικρές ή μεγάλες ομάδες τόσο πολύ που πολλές φορές κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συστήματα που ποντάρουν στη μαζοποίηση. Οσοι βρίσκονται στην ίδια ομάδα με εμάς είναι εξαιρετικά σημαντικοί επειδή ακριβώς προσδίδουν νόημα στην ύπαρξή μας. Οσο πιο κοντινοί, τόσο πιο σημαντικοί. Οσο πιο μεγάλοι στην ηλικία τόσο πιο απαιτητικοί. Οι διενέξεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσά μας είναι η απόδειξη ότι για κάποιους είμαστε παρόντες. Με κάποιους μπορεί να περιμένουμε μαζί πάνω σε μια σκηνή θεάτρου… Και όπως οι κλόουν, να αφήσουμε τη φαντασία μας να ταξιδέψει και τα πόδια μας να σηκωθούν αυτό το ελάχιστο πάνω από τη γη».


Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» του Ματέι Βίσνιεκ.

Μετάφραση: Ερση Βασιλικιώτη.
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου.
Σκηνικά – κοστούμια: Κατερίνα Ζουράρη.
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου.
Επιμέλεια κίνησης: Μαριέλα Νέστορα.
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη.
Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Γρηγόρης Γαλάτης και Αλέξανδρος Μυλωνάς.

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ

Β’ Σκηνή – Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 210 8838.727).
Πρεμιέρα: Τετάρτη 20.11.2013, στις 21.00.
Παραστάσεις κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 19.00, κάθε Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 21.00.
Εισιτήρια: 16 – 13 – 10 ευρώ.

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 19 Νοεμβρίου 2013

HeliosPlus