Από το εργαστήρι του πατέρα του, του μαρμαρογλύπτη Γιάννη Κυραρίνη, στην Τήνο ως την τελευταία του έκθεση με τίτλο «Καρδία Νήφουσα» στην γκαλερί Citronne του Πόρου, που θα διαρκέσει ως τις 9 Σεπτεμβρίου, ο Αλέκος Κυραρίνης μελετά τη σχέση της λεπτομέρειας με το σύνολο, του μικρού με το μεγάλο. «Καθένας κουβαλά έναν σταυρό στη ζωή του» συνηθίζει να λέει ο 37χρονος ζωγράφος, ο οποίος προσπαθεί στη δουλειά του να χωρέσει τα θεία και τα ανθρώπινα, προσδίδοντάς της έναν έντονο πνευματικό χαρακτήρα.
Δεν είναι όμως παρά η συγκεκριμένη αυτή έκθεση που αποσαφηνίζει τον χριστιανικό χαρακτήρα των έργων του. Αποτέλεσμα της προσωπικής του –οδυνηρής πολλές φορές –αναζήτησης ήταν μια σημαντική προσωπική κατάκτηση: «Εγκατέστησα το σύμβολο του σταυρού ξεκάθαρα στα έργα μου» λέει ο ζωγράφος. «Συνέθεσα με καμπύλες κυρίως στα μικρά έργα και ξέπλυνα τα χέρια μου από τα χρώματα». Με καθαρά χέρια και κυρίως καθαρή καρδιά κάνει τώρα τον απολογισμό του.
Ποιες είναι οι πρώτες σας μνήμες από την Τήνο; Το γεγονός ότι μεγαλώσατε σε ένα νησί και όχι στην Αθήνα πιστεύετε ότι έδωσε ώθηση στην καλλιτεχνική σας κλίση;
«Θυμάμαι το μεγάλωμα της ημέρας, τη χαρά του χαζολογήματος αλλά και τη συστολή του χειμώνα. Στις περισσότερες αναμνήσεις υπάρχει ως χαρακτηριστικό η διάθεση αναμέτρησης με το περιβάλλον και ένα ιδροκόπημα μέχρι να απαλλαγώ από ένα ρούχο που πάντα περίσσευε πάνω μου. Απέκτησα ένα είδος φωνής σε συνδυασμό με την ανάγκη κάποιας απομόνωσης. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν κάποιος ζει και έχει γύρω του θάλασσα».
Ποιο ήταν το σημαντικότερο που σας δίδαξε ο πατέρας σας; Τι κυρίως σας έχει μείνει από το διάστημα που δουλέψατε μαζί του;
«Στο εργαστήριο του πατέρα μου δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ πολύ αν κάτι μπορούσαμε να το φτιάξουμε ή όχι. Ηταν αυτονόητο από τη στιγμή που αναλαμβάναμε ένα έργο ότι θα τα καταφέρναμε, έστω και αν χρειαζόταν να εξαντληθούμε. Η τέχνη εκεί είχε καθαρότητα όσον αφορά τον λόγο της και τη χρήση της. Δούλεψα με τον πατέρα μου σε έναν μικρό αριθμό από το πλήθος των λειτουργικών χριστιανικών έργων που έχει φτιάξει και διδάχθηκα από τη βιοτική του ευαισθησία απέναντι στα προβλήματα της τέχνης του. Εκεί οφείλει και η δική μου τέχνη το ανεφάρμοστο που τη χαρακτηρίζει».
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την εικαστική τέχνη και να σπουδάσετε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών; Πώς ήταν η μετάβαση από το εργαστήρι του πατέρα σας στο περιβάλλον της Αθήνας και της φοιτητικής ζωής της ΑΣΚΤ;
«Ηθελα να φύγω από το νησί όταν έφθασα στην τρίτη λυκείου. Η δικαιότερη δικαιολογία ήταν ότι θα σπούδαζα την τέχνη στην Αθήνα. Αυτό που συνάντησα στην ΑΣΚΤ ήταν αρχικά θαυμαστό αλλά άρχισε σιγά-σιγά να μου γίνεται και λίγο δυσάρεστο. Ημουν συστατικό μέρος μιας διαδικασίας ζύμωσης ευρύτερης από αυτήν που είχα αρχικά αγαπήσει. Κατάλαβα ευτυχώς νωρίς ότι οι λύσεις που έβρισκα εκεί ήταν ρηχές: αν και λαμπυριστές, ήταν λύσεις… Ιkea. Η φοιτητική ζωή όμως μου άρεσε πολύ, όπως και οι φίλοι που απέκτησα και είναι φίλοι μου ακόμη».
Τι μάθατε από τους δασκάλους σας, τον Γιάννη Ψυχοπαίδη και τον Δημήτρη Μυταρά;
«Από τον δάσκαλό μου Γιάννη Ψυχοπαίδη έμαθα ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι συγχρόνως ευγενής, ευπρεπής και νεανικά αγωνιώδης. Είχα το παράδειγμα ενός «αριστοκράτη» της ζωγραφικής, με αθλητικό πνεύμα και λόγο. Από το εργαστήριο του Δημήτρη Μυταρά πέρασα για λίγο, θυμάμαι όμως το οξύτατο χιούμορ του και τον έξυπνο χαρακτήρα της διδασκαλίας του».
Τι είναι αυτό που σας απασχολεί στη ζωγραφική σας;
«Με απασχολεί η σχέση της λεπτομέρειας με το σύνολο, του μικρού με το μεγάλο –και στη θεωρία και στην πράξη».
Εχετε πει ότι ο καθένας κουβαλά τον δικό του προσωπικό σταυρό. Εσείς τι κουβαλάτε;
«Εγώ έχω την αγωνία του ζωγράφου, την ελπίδα του χριστιανού και το αντίστροφο».
Τι ρόλο παίζει η θρησκεία στη ζωή και στην τέχνη σας; Τι είναι αυτό που σας εμπνέει να κάνετε τέχνη;
«Ελπίζω στον ατμό που προκύπτει από την εξάτμιση της ηθικής, σε αισθητική αέρια ύλη».
Δώστε μας μια συνοπτική περιγραφή της πορείας σας στον εικαστικό χώρο. Ποιες εκθέσεις σας θεωρείτε περισσότερο σημαντικές;
«Η έκθεση στη Citronne είναι η τελευταία προσωπική μου. Εχω κάνει και άλλες, στην Αθήνα και μία στην Τήνο, με αφορμή την παρουσίαση ενός μικρού βιβλίου που έγραψα («Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», εκδόσεις Ευθύνη, 2011). Κάθε φορά, σε κάθε έκθεση, έχω την αίσθηση ότι θα είναι η σημαντικότερη και εργάζομαι με αυτή την αγωνία και την προσμονή».
Υπάρχεικάτιπου οδηγεί τα βήματά σας στην τέχνη;
«Στην τέχνη με οδηγεί η τέχνη και στον Θεό με οδηγεί ο Θεός».
«Προσπαθώ για ένα μεστό και ευγενικό έργο»
Τι κατέκτησε ο Αλέκος Κυραρίνης με την τρέχουσα παρουσίαση έργων του στην γκαλερί Citronne;
«Σε αυτή την έκθεση, που έγινε σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Τατιάνας Σπινάρη-Πολλάλη, αποσαφηνίστηκε ο χριστιανικός χαρακτήρας που θέλω να έχουν τα έργα μου. Εγκατέστησα το σύμβολο του σταυρού ξεκάθαρα, συνέθεσα με καμπύλες κυρίως στα μικρά έργα και ξέπλυνα τα χέρια μου από τα χρώματα όταν πια εγκαταστάθηκαν τα έργα σε αυτόν τον θαυμάσιο χώρο».
Πιστεύετε ότι τελικάη καρδιά«νήφει»μέσα από τα έργα που παρουσιάζετε στην γκαλερί του Πόρου;
«Γνωρίζω τι γίνεται στη δική μου καρδιά, αλλά και στων άλλων την καρδιά δεν θέλω να χαλάσω χατίρι. Θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον υπενθύμισα πράγματα χωρίς να τα προδώσω, που οδηγούν με ασφάλεια στην καθαρή καρδιά, την απαλλαγμένη από τη συγκυρία και τον ζόφο».
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
«Θέλω να ξεκουραστώ λίγο και να συνεχίσω την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μεστού και ευγενικού έργου».
πότε & πού:
Αλέκος Κυραρίνης «Καρδία Νήφουσα». Ως τις 9/9. Γκαλερί Citronne, παραλία Πόρου, www.citronne.com
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
