Ξορκίζοντας τους δράκους

Τι είναι αυτό που ωθεί έναν καλλιτέχνη να καταπιαστεί με σύμβολα ιερά, που ως σήμερα είχαν μόνον υπαινικτική παρουσία στη ζωγραφική του; Οποιαδήποτε και αν ήταν πάντως η αιτία, ο 38χρονος Αλέκος Κυραρίνης αποφάσισε για πρώτη φορά να τοποθετήσει τον σταυρό στη ζωγραφική του –αφού πρώτα, όπως λέει, αναζήτησε αναφορές είτε σε λαϊκούς ζωγράφους όπως ο Φώτης Κόντογλου είτε στα πατερικά κείμενα και εξασφάλισε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να το κάνει.

Περισσότερα από 20 ζωγραφικά έργα του λοιπόν, αλλά και βίντεο και γλυπτά, αποτελούν τις νέες εικαστικές κατακτήσεις του Κυραρίνη. Ο λόγος για τη δουλειά του καλλιτέχνη που με τίτλο «Καρδία Νήφουσα» θα φιλοξενηθεί στην γκαλερί Citronne του Πόρου από τις 27 Ιουλίου ως τις 9 Σεπτεμβρίου, ολοκληρώνοντας έτσι την εφετινή καλοκαιρινή περίοδο για την αίθουσα τέχνης του νησιού. Γιατί «Καρδία Νήφουσα»; «Η «Καρδία Νήφουσα», ευχή, προσευχή και στόχος, είναι το επίτευγμα της πάλης εναντίον του κακού, του πονηρού, του διαβολικού. Η πίστη, η Ορθοδοξία ως ζώσα εμπειρία, παρουσιάζεται μέσα από τα αναγνωρίσιμα διακριτικά της στοιχεία, όλα προϊόντα βιωματικής εμπειρίας, πνευματικής και σαρκικής. Οι αισθήσεις αφυπνίζονται με τις αγιογραφικές εικόνες, το βυζαντινό μέλος, τα κεριά και το λιβάνι, την προσκύνηση, τη Θεία Κοινωνία και το αντίδωρο. Ο δράκων εξορκίζεται διά της πίστης, η αρετή κυριαρχεί, η ψυχή ηρεμεί, η καρδία «νήφει»», εξηγεί στο εισαγωγικό της κείμενο στον κατάλογο της έκθεσης η επιμελήτριά της, ιστορικός τέχνης κυρία Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη.

Ο Αλέκος Κυραρίνης άλλωστε προσεγγίζει με θετικό τρόπο τη ζωή και τα πράγματα. «Υπάρχει απόθεμα ελπίδας» μας λέει. «Και όσο υπάρχει απόθεμα ελπίδας τόσο υπάρχουν και… κουβαδιές αισιοδοξίας». Παρ’ όλα αυτά, στην εικαστική γλώσσα του κυριαρχεί ο δράκος, το σύμβολο του κακού. Από την αρχαία ελληνική μυθολογία ο δράκων φοβερίζει, απειλεί, καταστρέφει, έως ότου συναντήσει τον λυτρωτή, τον ελευθερωτή, υπό τη μορφή ενός ήρωα, ενός ανδρείου, ενός αγίου. Ο δράκων παραπέμπει στα αρχαία μυθικά τέρατα, στη Μέδουσα και στη Λερναία Υδρα. Αλλά και στον όφιν του προπατορικού αμαρτήματος, στους δρακοκτόνους βυζαντινούς αγίους, στο φτερωτό ερπετό-πειρασμό των ερημιτών και των μοναχών, στον «κατηραμένο όφι» του Καραγκιόζη, στον δράκοντα των λαϊκών τραγουδιών και παραμυθιών.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς του; «Είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθεια» απαντά ο Αλέκος Κυραρίνης, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του, μαρμαρογλύπτη Γιάννη Κυραρίνη, από την ηλικία των έντεκα ετών ως και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από το 1997 ως το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Η παλίμψηστη εικαστική γραφή, με προσωπικά νοήματα και συλλογικές μνήμες, συνθέτει μία προσωπική αναζήτηση. «Σκοπός είναι να βάλει κάποιος τον Σταυρό όχι μόνο στο τελάρο, αλλά και στη ζωή του» λέει ο Κυραρίνης. «Προσπάθησα να συγκλίνουν η ιδεολογία μου, η πίστη μου, η φιλοσοφία μου, η θεώρησή μου ως άνθρωπος, με τη ζωγραφική μου. Να συγκλίνουν αβίαστα και να φτιάξω έναν κορμό στέρεο, πάνω στον οποίο θα αναπτυχθεί σαν κισσός η ζωγραφική για να σταθεί. Δεν αρκεί από μόνη της». Ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε κυρίως αβγοτέμπερα για τα ζωγραφικά του έργα, τα οποία έχουν λίγο πολύ κοινή θεματολογία. «Είναι όλα κρίκοι μιας αλυσίδας που κρέμεται από τον λαιμό μου» εξηγεί.