Σύμφωνα με τα ισχύοντα, ο Σωτήρης Χατζάκης, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, έχει δίκιο όταν λέει ότι ο σχεδιασμός και η ευθύνη του ρεπερτορίου είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Από την άλλη πλευρά, ένας δημιουργός με την πορεία του Σταύρου Ξαρχάκου –παραιτηθέντος προέδρου του ΔΣ του Εθνικού –έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει άποψη και να αποχωρεί από ένα θεσμικό όργανο όταν κρίνει ότι δεν μπορεί να το υπηρετήσει. Με την πράξη του αυτή ο συνθέτης θέτει με ηχηρό τρόπο ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να έχει τεθεί εδώ και καιρό: αν όχι πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον από την αρχή της κρίσης. Ενα θέμα που έχει να κάνει με τη φυσιογνωμία και τον ρόλο των μεγάλων, επιδοτούμενων από την Πολιτεία, πολιτιστικών οργανισμών. Σε μια εποχή που οι σκληρές περικοπές πλήττουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας η επανατοποθέτηση απέναντι στο τι ακριβώς σημαίνει τέχνη και τι είναι αυτό που μπορεί να αποφέρει είναι σαφώς αναγκαία. Πολύ περισσότερο σε μια στιγμή που (και) ο χώρος του πολιτισμού αντιμετωπίζει ανοιχτά πρόβλημα επιβίωσης, μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να αποτελέσει «πυξίδα» για επανακαθορισμό σκοπών και επιδιώξεων και, μέσω αυτού, εξεύρεσης βιώσιμων και δημιουργικών λύσεων. Γιατί ό,τι ζούμε σήμερα αφορά και το μέλλον.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
