Επί χρόνια επαναλαμβανόμενη αυτή η ιστορία έχει εμπεδωθεί προ πολλού. Ερχονται γεμάτοι ενθουσιασμό με νέες ιδέες και θέληση για δράση, αλλά όσο ο καιρός περνάει τόσο όλα αυτά μειώνονται, ώσπου κάποια στιγμή… τέλος χρόνου. Ο υπουργός δεν πρόλαβε να λύσει όλα (!) τα προβλήματα, ακούμε, και περνάμε στον επόμενο. Οπότε η ιστορία αρχίζει και πάλι από την αρχή ως τον αμέσως επόμενο και ούτω καθεξής, ζώντας τη μέρα της μαρμότας σαν ανδρείκελα που εγκλωβιστήκαμε στον χρόνο. Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι ένας υπουργός αναλαμβάνει μια θέση απλώς για να περάσει ο καιρός ώσπου να πάει σε μια καλύτερη, δηλαδή από το υπουργείο Πολιτισμού, εν προκειμένω, σε ένα ανώτερο. Πιστεύω, αντίθετα, ότι και την πρόθεση και το ενδιαφέρον έχει να προσφέρει στον τομέα του, αν όχι για το γενικό καλό, τουλάχιστον για τη δική του φήμη. Τι γίνεται όμως στη συνέχεια και τα λόγια αδυνατούν να μετατραπούν σε έργα, αποτελεί μυστήριο. Γιατί, ανεξαρτήτως των προσωπικών ικανοτήτων καθενός, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένα μίνιμουμ πραγμάτων θα μπορούσε να επιτευχθεί. Φευ, όμως. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μια μακρά σειρά ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και διαιωνιζόμενων προβλημάτων (στα οποία προστίθενται διαρκώς νέα), ώστε σήμερα το μέγα αίτημα πλέον να είναι οι πράξεις. Διότι από λόγια έχουμε χορτάσει.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ