Παρατηρώντας την εκδοτική παραγωγή, διαπιστώνει κανείς υπερβολές ή ατοπήματα που μοιάζουν αδιέξοδα ως προς τον στόχο τους. Είναι σύνηθες, όποτε οι εκδότες έχουν κάποιον επιτυχημένο τίτλο στον κατάλογό τους, να επιμένουν να βρουν ένα παρόμοιο βιβλίο ελπίζοντας ότι το αναγνωστικό κοινό θα τους ακολουθήσει. Κάποιες φορές το «κόλπο» πιάνει. Οχι πάντα. Για παράδειγμα η Ε. Λ. Τζέιμς (φωτογραφία) με την τριλογία των «50 αποχρώσεων του γκρι», το επιλεγόμενο και «πορνό της μαμάς», έδρεψε μεγάλες πωλήσεις. Ο ίδιος εκδοτικός οίκος κοπιάρισε αυτή την επιτυχία κυκλοφορώντας το «S.Ε.C.R.E.Τ.», ένα πιο καθαρόαιμο πορνό με υπότιτλο «Χωρίς κριτική, χωρίς όρια, χωρίς αναστολές». Κάτι ανάλογο συνέβη μετά την κυκλοφορία του σουηδικού πολιτικού θρίλερ της τριλογίας «Μιλένιουμ» του Στιγκ Λάρσον. Τα βιβλιοπωλεία γέμισαν ξαφνικά με σκανδιναβικά, αδιάφορα στην πλειονότητά τους, μυθιστορήματα. Το ίδιο έχει γίνει με τα λεγόμενα αισθηματικά βιβλία, όπου δεν υπάρχει εκδότης που να μην κυνηγά την επιτυχία της Λένας Μαντά –συνήθως χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Ανάλογα συμπεριφέρονται και οι εκδότες παιδικών βιβλίων ή βιβλίων για εφήβους. Κατά τη γνώμη μου οι σειρές αυτές καταπονούν τους καλούς αναγνώστες, που αναγκάζονται να ψάχνουν μέσα στη «σαβούρα», προκαλούν σύγχυση στα γούστα των μη φανατικών αναγνωστών και θα απωθήσουν τους ευκαιριακούς, αφού το «ιμιτασιόν» βιβλίο που θα τους προτείνουν θα τους απογοητεύσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
