Εναν παγωμένο χειμώνα ο Βασίλης Κολτούκης περπατούσε σε ένα πάρκο της ουκρανικής πόλης Λβιβ. «Η βραδιά είχε μια πολύ ιδιαίτερη σιωπή» θυμάται. «Κι εγώ εκείνη τη στιγμή άκουσα ένα φλάουτο, ένα θεϊκό φλάουτο. Εψαξα να δω από πού ερχόταν ο ήχος και είδα έναν κύριο σε ένα παγκάκι να παίζει με κλειστά μάτια ένα πίκολο φλάουτο. Πλησίασα σιγά-σιγά και άκουσα μια μουσική ανώτερη και από του Μπαχ. Ο άνθρωπος έπαιζε για τον εαυτό του, δεν είχε κάτι για να μαζεύει χρήματα, μόνο ένα εικόνισμα της Παναγίας ήταν στα πόδια του. Ευτυχώς είχα τη μηχανή μου και τον φωτογράφισα. Ενα μόνο καρέ, και αυτό το καρέ έγινε η αφίσα και η καρτ ποστάλ της έκθεσης για τα 200 χρόνια της Οδησσού του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού».
Ο ανώνυμος ουκρανός φλαουτίστας είναι ένας από τους «Μουσικούς του δρόμου» της έκθεσης φωτογραφίας του Βασίλη Κολτούκη. Σαράντα έξι εικόνες μουσικών που παίζουν διάφορα περίεργα, παραδοσιακά και άλλα, όργανα από τα Βαλκάνια ως την Αφρική και από τους χωματόδρομους της Ανατολής ως τα πλακόστρωτα της Δύσης αναδύουν ήχους που ενώνουν τους κατοίκους αυτού του μικρού χωριού που λέγεται πλανήτης Γη. Κατά τον Βασίλη Κολτούκη άλλωστε η φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνάντηση του ανθρώπου πίσω από τη μηχανή με ένα μέρος του κόσμου το οποίο προσφέρεται για κλάσματα δευτερολέπτου και έπειτα χάνεται. Οι εικόνες αυτές είναι το απόσταγμα από 2.000 και πλέον λήψεις που πραγματοποίησε τα τελευταία 15 χρόνια σε πολλούς και διαφορετικούς τόπους.
Οταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει μουσικός. Ξεκίνησε –τι σύμπτωση! –με το φλάουτο. Γράφτηκε στη Φιλαρμονική του Δήμου Αρτας, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αλλά γρήγορα τα παράτησε γιατί δεν είχε υπομονή. Υστερα από λίγα χρόνια αποφάσισε να δώσει στον εαυτό του μία ακόμη ευκαιρία, μαθαίνοντας ακορντεόν. Ωστόσο κατάλαβε ξανά ότι δεν «το έχει». Για να γίνει μουσικός χρειαζόταν να ασχολείται καθημερινά και εκείνος δεν μπορούσε. «Τελικά με τράβηξε το αστραπιαίο κλικ της φωτογραφίας», λέει, «αλλά καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου ως φωτογράφου έπαιξε η γνωριμία μου με τον ποιητή και φωτογράφο Εντουάρ Μπουμπά στο Παρίσι, όπου βρέθηκα ως φοιτητής Γαλλικής Φιλολογίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης IV την τριετία 1992-1994».
Από τη δεκαετία του 1990 ο Κολτούκης ταξιδεύει και αιχμαλωτίζει στιγμές. «Ολοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια μας και ο προορισμός μας στο άγνωστο είναι κοινός. Οσο με κρατούν τα πόδια, θα συνεχίσω να ταξιδεύω. Απαξ και μπει μέσα σου το μικρόβιο της φωτογραφίας δεν φεύγει ποτέ». Της παρουσίασης της δουλειάς του στην Αθήνα προηγήθηκαν εκθέσεις στην Ουκρανία, στην Πάτμο, στο Hilton Αθήνας κ.α. Ποια φωτογραφική μηχανή προτιμά; «Δεν θεωρώ πως έχει σημασία ποια μηχανή χρησιμοποιεί κανείς, αλλά τι βλέμμα έχει. Ο Μπουμπά είχε τη φωτογραφική του μηχανή σε ένα πλαστικό μέσα σε μια τσάντα. Και όλοι νόμιζαν ότι ήταν σάντουιτς».

πότε & πού:
Βασίλης Κολτούκης «Μουσικοί του δρόμου». Από 1/6 ως 17/7, Διάδρομος, Πειραιώς 260.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ