Τ ι γίνεται όταν η διεθνής πλουτοκρατία σκοντάφτει στην αναποτελεσματικότητα του γερμανικού Δημοσίου; Η απάντηση βρίσκεται στη νέα όπερα των Χαράλαμπου Γωγιού, Δημήτρη Δημόπουλου και Αλέξανδρου Ευκλείδη με τίτλο «Αi Rossini» (ή «Είμαστε το 1%») που παρουσιάζεται από τις 6 Ιουνίου ως τις 14 Ιουλίου στη Neukoellner Oper του Βερολίνου, ένα θέατρο γνωστό και έξω από τα σύνορα της Γερμανίας για τα ανατρεπτικά ανεβάσματά του.
Εναν χρόνο μετά την επιτυχία του «Yasou Aida», ενός εξαιρετικά εύστοχου σχολίου πάνω στις ελληνογερμανικές σχέσεις με φόντο την οικονομική κρίση, βασισμένου στην «Αΐντα» του Βέρντι και παρουσιασμένου σε Γερμανία και Ελλάδα, η ίδια δημιουργική ομάδα επιστρέφει με μία ακόμη ενδιαφέρουσα διασκευή. Αυτή τη φορά την έμπνευση στους δημιουργούς χάρισε η όπερα του Ροσίνι «Το ταξίδι στη Ρεμς ή Το πανδοχείο του Χρυσού Κρίνου» η οποία γράφτηκε το 1825.

«Πρόκειται για μια παράσταση η οποία συνεχίζει στη λογική του «Yasou Aida» με την έννοια ότι αποτελεί διασκευή ενός κλασικού έργου, σε ύφος και περιεχόμενο που έχει να κάνει με τη σύγχρονη πραγματικότητα»
εξηγεί ο Αλέξανδρος Ευκλείδης, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία. Ο ίδιος λέει ότι το νέο έργο έχει λιγότερο ελληνικό χαρακτήρα –αν και υπάρχει μια Ελληνίδα μεταξύ των πρωταγωνιστών –και είναι περισσότερο προσανατολισμένο στην παγκόσμια κατάσταση.
Το «Ai Rossini» κινείται σε δύο βασικούς άξονες: αφενός μεν στην ολιγαρχική μειοψηφία του 1%, στο οποίο το υπόλοιπο 99% βλέπει την πηγή όλων των δεινών, αφετέρου δε σε ένα καυτό θέμα για το Βερολίνο: το μεγάλο σκάνδαλο της καθυστέρησης στην παράδοση του νέου αεροδρομίου της πόλης. «Επρόκειτο να παραδοθεί εφέτος, αλλά τελικά θα παραδοθεί το 2017, χωρίς όμως να είναι κι αυτό σίγουρο» λέει ο σκηνοθέτης. «Αποκαλύφθηκε πως ό,τι είχε γίνει ως σήμερα ήταν εντελώς λάθος. Στην ουσία πρέπει να ξηλωθούν τα πάντα και αυτό θα κοστίσει 30 εκατ. ευρώ τον μήνα, γεγονός που έχει εξοργίσει τους Βερολινέζους. Η όλη κατάσταση θυμίζει μεσογειακά πράγματα».
Στο παραπάνω πλαίσιο κινείται και η υπόθεση του έργου. Εξι εκπρόσωποι του 1% που αντιπροσωπεύουν τον «σκληρό πυρήνα» του πλούτου συναντιούνται στο νέο αεροδρόμιο του Βερολίνου την πρώτη ημέρα λειτουργίας του, τίποτε όμως δεν είναι στη θέση του. Θέλουν να ταξιδέψουν προκειμένου να λάβουν μέρος σε μια σημαντική διεθνή συνδιάσκεψη, «κάτι μεταξύ G8 και λέσχης Bilderberg, σε μια συνάντηση, τέλος πάντων, όπου αποφασίζεται το μέλλον του κόσμου» σχολιάζει ο σκηνοθέτης. Είναι αδύνατον ωστόσο να φύγουν, καθώς η κακή κατασκευή και λειτουργία του αεροδρομίου δεν τους το επιτρέπει.
Λίγο-πολύ αντίστοιχη είναι και η υπόθεση του πρωτότυπου έργου: χαρακτηριστικό της Παλινόρθωσης που ακολούθησε τον ανατρεπτικό πυρετό της Γαλλικής Επανάστασης και των ναπολεόντειων πολέμων, το «Ταξίδι στη Ρεμς» υμνεί τις συντηρητικές αξίες της φωτισμένης μοναρχίας μέσα από την ιστορία μιας ομάδας ευγενών οι οποίοι αποκλείονται στο ομώνυμο πανδοχείο καθ’ οδόν προς τη στέψη του Καρόλου Ι’, καθώς έχουν χαλάσει οι άμαξες που θα τους μετέφεραν.
Οι δημιουργοί αναρωτιούνται αν ύστερα από μια σειρά διεθνών κινημάτων χειραφέτησης («Αραβική Ανοιξη», «Αγανακτισμένοι» κ.λπ.) βιώνουμε ένα είδος σύγχρονης Παλινόρθωσης όπου οι παραδοσιακές εξουσιαστικές δομές και αξίες επιστρέφουν. Η «ολιγαρχική» όπερα «Αi Rossini» επιχειρεί να προσεγγίσει αυτές τις σκέψεις «από την ανάποδη», δίνοντας τον λόγο σε μια παρέα από εκπροσώπους της σύγχρονης οικονομικής ελίτ που διεκδικούν τα δικαιώματα των πλούσιων και ισχυρών. Στο πλαίσιο αυτό, η αντιπαράθεση με το κοινό (που αντιπροσωπεύει το 99%) στο β’ μέρος της παράστασης, όπου οι θεατές κρατούν πλακάτ και φωνάζουν συνθήματα, αναμένεται ως ένα από τα πιο «ζωντανά» στοιχεία της παραγωγής.

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 27 Μαΐου 2013

HeliosPlus