Daft Punk: «Randon Accesss Memories»
Columbia
Το περίφημο house ντουέτο εκ Παρισίων, οι Daft Punk δηλαδή οι Oι Τομά Μπανγκαλτέ και Γκι-Μανουέλ ντε Ομέμ Κρίστο τράβηξαν πιθανότατα τον άσσο της καριέρας τους από το μανίκι τους με το νέο, τέταρτο άλμπουμ τους, «Random Access Memories». Αργά και μεθοδευμένα μας άφησαν σε αναμονή για περισσότερο από πέντε χρόνια, και μόλις τώρα έπειτα από μία σειρά σπαραγμάτων που έριχναν με επιμέλεια στο Ιντερνετ κυκλοφόρησαν στην αγορά το νέο-ντίσκο δυναμίτη «Get Lucky» αλλάζοντας παντελώς την κατεύθυνση στα μουσικά πράγματα της χρονιάς.
Εχοντας εξαντλήσει με αρκετά σχολαστικό τρόπο τον ρομποτικό χορευτικό ήχο τους στα τρία πρώτα άλμπουμ «Ηomework», «Discovery» και «Human After All» αλλά και στις πρώιμες ηχογραφήσεις του «Random Access Memories», ένιωσαν ότι έμεναν στάσιμοι κι ας είχαν εξαιρετικές ιδέες. Αποφάσισαν λοιπόν και αφού παρέδωσαν το σάουντρακ «Tron: Legacy», να επανεξετάσουν τον τρόπο που φτιάχνουν τη μουσική τους. Επέστρεψαν στη λογική του πειραματισμού άλλων δεκαετιών όπου οι ηχογραφήσεις ήταν πολύ ακριβές παραγωγές γιατί ότι συνέβαινε στο στούντιο δεν έμπαινε απαραίτητα και στο άλμπουμ. Ηχογράφησαν για παράδειγμα ορχηστρικά γεμίσματα για όλα τα κομμάτια του άλμπουμ και ας μη χρησιμοποιήθηκαν όλα. Το sampling που κάποτε ήταν αυτοσκοπός πήγε στην άκρη και μόνο στο τελευταίο κομμάτι «Contact» έγινε χρήση του. Ηθελαν σύμφωνα με τον Τομά Μπαγκαλντέ να παίξουν μουσική, πραγματικοί μουσικοί με πραγματικά όργανα. Και κάλεσαν στα πέντε στούντιο που ηχογράφησαν, μερικά πολύ σπουδαία ονόματα και σίγουρα δύο από τους πιο σημαίνοντες ανθρώπους της ντίσκο και όχι μόνο, τον Νάιλ Ρότζερς και τον Τζόρτζιο Μόροντερ.
Οι εκπλήξεις δεν σταματούν εκεί αφού για δύο κομμάτια κάλεσαν το άλλο φοβερό παιδί της αμερικανικής μαύρης σκηνής, το Φαρέλ Γουίλιαμς, τον «πολύ» Τζούλιαν Καζαμπλάνκας από τους Strokes, τους αειθαλή Πολ Γουίλιαμς και τον Τοντ Εντουαρντς αλλά αι τους Panda Bear.
Το «Get Lucky είναι πλέον Νο 1 σε ολόκληρο τον πλανήτη και το ίδιο συμβαίνει και με το άλμπουμ. Όμως σίγουρα το ζητούμενο δεν είναι εκεί. Γιατί πέρα από τις εντυπωσιακές ρομποτικές εμφανίσεις τους, τις πρόσφατες φωτογραφήσεις τους για το γαλλικό Οίκο Laurent και τη μόδα που τους ακολουθεί, το «Random Access Memories» βρίθει νέων ιδεών, μέσα από την παλαιομοδίτικη εκκίνησή του. Είναι απαιτητικό και ζητά από τον ακροατή εκτός από τις χορευτικές ικανότητες του να επιστρατεύσει και τις μουσικές γνώσεις του για να αντιληφθεί το μεγαλείο των μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεών του, τις λουσάτες και δουλεμένες σε κάθε λεπτομέρεια ενορχηστρώσεις άλλης εποχής και τελικώς τις μίνι συμφωνίες που έφτιαξαν. Με το «Random Access Memories» οι Daft Punk μεταπηδούν σε άλλο επίπεδο και από το συγκρότημα από τη Γαλλία που τα κατάφερε στην παγκόσμια αγορά αλλά έπαιζε μέχρι τώρα το ρόλο του κολαούζου κάθε αμερικανού, βλέπε Κάνιε Γουέστ, που ήθελε να έχει και μια ευρωπαϊκή πινελιά στο άλμπουμ του, μεταμορφώθηκε στο ντουέτο που θα γράψει ιστορία για τη μουσική του και όχι για τα περί αυτής που τόσο συζητιούνται στο Ιντερνετ και αλλού. Σίγουρα ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, που εξασφαλίζει δύο σε ένα: τη διασκέδασή μας με ύμνους όπως το «Get Lucky» ή το «Lose Yourself To Dance» αλλά καθώς την ίδια στιγμή παρέχει και τροφή για το μυαλό μας. Το απόλυτο Back to the future άλμπουμ!
10
Alison Moyet: «The Minutes»
Cooking Vinyl
Η περίπτωση της Αλισον Μουαγέ είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο ιδιαίτερες στο χώρο της ποπ μουσικής. Αυτό γιατί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 που ξεκίνησε την καριέρα της με τον Βινς Κλαρκ και το υπέροχο ηλεκτρονικό-ποπ-μπλουζ ντουέτο τους Yazoo βρισκόταν μονίμως από την κορυφή στο χάος και το αντίθετο. Αδίκως, γιατί αφενός διαθέτει μία από τις σημαντικότερες φωνές της γενιάς της κι αφετέρου γιατί έχει ηχογραφήσει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια των τελευταίων 30 ετών. Με το άλμπουμ «The Voice» έκανε μία από τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές στα μουσικά πράγματα το 2004 αν και είχε προηγηθεί δύο χρόνια πριν το εντελώς παραγνωρισμένο «Hometime». Η κοντράλτο μπλουζ φωνή της έγινε ακόμη πιο βαθιά και γεμάτη και μέσα από τραγούδια και άριες διασκευασμένες, κυριολεκτικά μεγαλούργησε. Το «The Minutes» είναι το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορεί από τότε και σηματοδοτεί κατά μία έννοια την επιστροφή της στον ηλεκτρονικό ήχο του παρελθόντος. Σε συνεργασία με τον γνωστό από τις δουλειές του με τη Μαντόνα, Μπγιορκ, Αλάνις Μόρισετ μεταξύ πολλών άλλων, παραγωγό Γκάι Σίγκσγουορθ μας προσφέρει 11 συνθέσεις που θεματολογικά φλερτάρουν όπως λέει η ίδια με το ιδιότυπο χιούμορ της, με την σχιζοφρένεια. Σε τραγούδια όπως τα «When I Was Your Girl», «Remind Yourself», «A Place To Stay» και «Rung By The Tide» τα πάει περίφημα. Σε κάποια άλλα οι μουσικές ιδέες ακούγονται κάπως ξεπερασμένες. Σε όλα όμως η φωνή της της είναι σε φόρμα και είναι αυτή που δίνει το γενικό πρόσταγμα ώστε να ακούω ξανά και ξανά το άλμπουμ.
7
Savages: «Silence Yourself»
Pop Noire, Matador
Ισως το πιο ουσιαστικό post-punk συγκρότημα που έχουμε ακούσει εδώ και πολύ καιρό και εκείνο που, όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν καταφέρνει και μεταφέρει τα τραγούδια σε ένα διαφορετικό επίπεδο από εκείνο της απλής λαϊκής κατανάλωσης. Επίσης οι Savages αποδεικνύουν έμπρακτα με το παρθενικό άλμπουμ τους, πως τέτοια συγκροτήματα μόνο η Βρετανία έχει το μαγικό τρόπο να παράγει. Με μία τραγουδίστρια-φωτιά, την Τζένυ Μπεθ παρουσιάζουν τραγούδια ηλεκτρικού παροξυσμού, αυτό που κάποτε λέγαμε κιθαριστική indie σκηνή, και το γυναικείο αυτό συγκρότημα από το Λονδίνο, βαδίζοντας από τη μια στα χνάρια των Slits και από την άλλη δανειζόμενο τη φλόγα της Σούζι αλλά και της Πάτι Σμιθ ζητά τη σιωπή σε συνδυασμό με την προσοχή μας. «The world used to be silent / Now it has too many voices» λένε το μανιφέστο που φιγουράρει στο εξώφυλο του άλμπουμ τους. Κι αν πρόκειται για την κραυγή αγωνίας έτσι όπως ακούγεται στο «Shut Up» αλλά και στο «City’s Full» πάντα καλοδεχούμενη αυτή η πολυφωνία!
9
Jamiroquai: «Emergency on Planet Earth» (20th Anniversary Edition)
Columbia
To ντεμπούτο του Jay Kay και της παρέας του ανήκει για εμένα σε μία πολύ ειδική κατηγορία, όπου οι ταμπέλες και οι κατηγοριοποιήσεις δεν έχουν καμία σημασία από τη μια και από την άλλη είναι φτιαγμένα από τέτοια υλικά και από τόση αγάπη, που όχι μόνο είναι «καταδικασμένα» να πετύχουν αλλά κατά μία έννοια σε υποχρεώνουν και να τα αγαπήσεις. Κυκλοφόρησε στον κολοφώνα του κινήματος της acid jazz και του νεοφάνκ αλλά και νεο-σόουλ, και ακούγεται και σήμερα το ίδιο φρέσκο και συναρπαστικό όσο και τότε. Ένα χορευτικό ταξίδι αγάπης, με εξαιρετικά ρεφρέν και μία εξαιρετική παραγωγή στο σύνολό της. Το ποιο τραγούδι θα αγαπήσει κανένας περισσότερο μοιάζει πλέον δευτερεύον. Από το επικό «When You Gonna Learn» με το ντιτζέριντου να εντυπωσιάζει, μέχρι το «Didgin’ Out» το επίπεδο παραμένει σταθερά υψηλό. Η νέα έκδοση περιλαμβάνει ένα ακόμη cd με ευπρόδεκτα καλούδια!
10
