Ο πολιτισμός του άλλου

Από το σχολείο ή από το σπίτι αρχίζει ο πολιτισμός; Μα, θέλει και ρώτημα; απαντούν οι πολλοί. Το σχολείο είναι αυτό που διαμορφώνει την προσωπικότητα των νέων, οξύνει το πνεύμα, σφυρηλατεί συνειδήσεις, οργανώνει την αντίσταση στο κακό. Τέλεια! Και το σπίτι δηλαδή τι κάνει; ρωτώ εκ νέου. Παρέχει μόνο τροφή και στέγη σαν ξενοδοχείο; Το γεγονός ότι δεν έχουμε δει νήπια στους δρόμους να πετούν πέτρες, φοβάμαι ότι είναι για προφανείς και μόνο λόγους. Επιπλέον, αν ο πολιτισμός μαθαίνεται στο σχολείο, ποιος δάσκαλος δίδαξε στα παιδιά να παίρνουν σπρέι και να βάφουν τους τοίχους κάνοντας, υποτίθεται, ζωγραφική και επανάσταση μαζί; Ας μην το ψάχνουμε. Η αλήθεια είναι μία και έχει να κάνει απλώς με την ανατροφή των παιδιών, τις αξίες που βλέπουν, γνωρίζουν και μαθαίνουν από το σπίτι τους. Αν ο πατέρας ασκείται στο μπάσκετ πετώντας τη σακούλα των σκουπιδιών από το παράθυρο του αυτοκινήτου με –αποτυχημένο πάντα –στόχο τον κάδο, γιατί το παιδί θα σεβαστεί αργότερα το σπίτι του διπλανού, τον δημόσιο χώρο, ένα κτίριο πολιτισμού, ένα αρχαίο μνημείο; Κάπως έτσι, το μήνυμα του εφετινού εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Μνημείων, που είναι «Πολιτισμός και Εκπαίδευση», μοιάζει ανεπαρκές και τετριμμένο. Τι να σου κάνει το σχολείο μόνο του; Εκεί, στην οικογένεια παίζονται όλα.