Ενα ιστορικό και ένα κινηματογραφικό ταξίδι με άξονα αναφοράς την Ελλάδα δίνουν την αφορμή να ακουστεί η ελληνική εικαστική δημιουργία στο εξωτερικό.
Το ταξίδι του Λε Κορμπιζιέ το 1933 στην Ελλάδα (το δεύτερο και τελευταίο του διάσημου αρχιτέκτονα που ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας, κυρίως λόγω του παρελθόντος της), αλλά και το αριστουργηματικό φιλμ «Μήδεια» του Πιερ Πάολο Παζολίνι του 1969 είναι οι αναφορές του on-going project που παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο στη Βιέννη από την ελληνίδα καλλιτέχνιδα η οποία ζει και εργάζεται στην Αυστρία, Στεφανία Στρούζα, και τον συνεργάτη της, επιμελητή Αποστόλη Βασιλόπουλο.
«A certain degree of sacredness is in the eye of the beholder» («Σε ένα ορισμένο βαθμό η ιερότητα βρίσκεται στο βλέμμα του θεατή») είναι ο τίτλος του project που επιχειρεί να ξεκινήσει έναν διάλογο από τη Δύση στην Ανατολή και αντιστρόφως.
«Μέσα από μια σύγχρονη θεώρηση, το ταξίδι του Κορμπιζιέ του 1933 και η “Μήδεια” του Παζολίνι αποτελούν μια, διαφορετικού τύπου, προσέγγιση της σημερινής Ελλάδας», μας λένε οι εμπνευστές του project.
«Στην πρότασή μας, οι δύο πόλεις (Αθήνα – Βιέννη) δηλώνουν συμβολικά τους δύο πόλους όπου εκτυλίχθηκε η διχοτόμηση της ελληνικής ταυτότητας: η Βιέννη ως κέντρο μιας μοντέρνας Ευρώπης και η Αθήνα, βρισκόμενη στο μεταίχμιο της Δύσης και της Ανατολής», μας λέει η Στεφανία Στρούζα και ο Αποστόλης Βασιλόπουλος που παρουσίασαν το project τον Ιανουάριο για πρώτη φορά στην Βιέννη, στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσης «Traces are just empty categories» στον εκθεσιακό χώρο «Friday Exit» της πόλης.
Το project πρόκειται να δημοσιευτεί τον Μάρτιο του 2013 στην έκδοση του διεθνούς οργανισμού επιμελητών εκθέσεων «Curatos’ Network» στο πλαίσιο της συνάντησης καλλιτεχνών και επιμελητών που θα πραγματοποιηθεί στη Βιέννη.
Η έκθεση που παρουσιάστηκε στη «Friday Exit» περιελάμβανε μια ενότητα έργων της Στεφανίας Στρούζα που σχημάτιζαν έναν «σκηνικό» χώρο. Για να δημιουργήσει τα έργα αυτά, η καλλιτέχνης χρησιμοποίησε τεχνητό μετάξι, τεχνητή γούνα, βελούδο, σαπούνι, βαμβακερό ύφασμα, ξύλο, πλαστικό, μπογιά από σπρέι και μεταλλικά στοιχεία.
Μέσα σ’ αυτόν τον σκηνικό χώρο πραγματοποιήθηκε μια sound performance που βασίστηκε σε δυο ηχητικές πηγές: το soundtrack της ταινίας «Μήδεια» του Παζολίνι και μια όπερα της Μαρία Κάλλας. Στόχος των εμπνευστών του project είναι να παρουσιάσουν την αντίστοιχη έκθεση στην Αθήνα μέσα στους επόμενους μήνες.
«Θέλουμε να επιδιώξουμε με αυτόν τον τρόπο έναν περαιτέρω συσχετισμό του project με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα», μας λένε η Στεφανία Στρούζα και ο Αποστόλης Βασιλόπουλος.
Ποια είναι η γνώμη τους, αλήθεια, για την πορεία των ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό; «Όσον αφορά τους νέους καλλιτέχνες στο εξωτερικό, νομίζω ότι οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ελλάδα διαμορφώνουν ένα αρκετά ισχυρό σημείο αναφοράς στο έργο τους. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η ζωή εκτός Ελλάδας διαμορφώνει ένα εξεταστικό, αμβλυνόμενο βλέμμα, που συχνά ενσωματώνει τις ευρύτερες ευρωπαϊκές αναφορές και τις μη-ευρωπαϊκές επιρροές», μας λέει η Στεφανία Στρούζα.
