«Καύση»… καίει την Αθήνα

Ενας νεκρός. Μια πόλη που καίγεται. Πέντε φίλοι. Με αυτά τα στοιχεία ως πρώτη ύλη ο κινηματογραφικός σκηνοθέτης Στράτος Τζίτζης παίρνει το θεατρικό του βάπτισμα και προτείνει ένα δικό του έργο, με τη δική του σκηνοθετική υπογραφή.

Επι της ουσίας πρόκειται για μια αλληγορία του σήμερα, με αφορμή μια οριακή κατάσταση, τον θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου. Εκεί μαζεύεται η παρέα των πέντε φίλων. Την ίδια στιγμή η πόλη «καίγεται» από ταραχές. Η πεντάδα, κλεισμένη μέσα στο σπίτι, σαν αποκλεισμένη, δεν μπορεί να αποφασίσει για τον τρόπο ταφής. Συγκρούσεις, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις και κυρίως αδυναμία επικοινωνίας οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους στα άκρα….

«Μαύρη κωμωδία καταστάσεων» την χαρακτηρίζει ο δημιουργός της, τον οποίο έχουμε γνωρίσει μέσα από τις ταινίες του «Σώσε με» και «45m2». «Στην ουσία όμως», εξηγεί, «πρόκειται για μια συγκαλυμμένη αλληγορία αυτού που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα σε κρίσιμη κατάσταση, με τις θεμελιακές της αξίες να κλονίζονται. Η κρίση έχει φτάσει μέχρι το σημείο οι άνθρωποι να μη μπορούν να συνεννοηθούν για το πώς θα θάψουν τους νεκρούς τους, ή -συμβολικά- για το πώς θα κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν, για να προχωρήσουν στο μέλλον».

Με το ερώτημα περί θανάτου να κυριαρχεί στο έργο και την παράσταση, οι πέντε ηθοποιοί συζητούν για θέματα, που έχουν να κάνουν με θεμελιώδεις αξίες της ζωής μας. «Η αποφυγή αυτών των ερωτημάτων, μαζί με την επικράτηση του «ωχ-αδερφισμού», είναι μια από τις αιτίες της σημερινής διάλυσης, πιθανόν η κυριότερη. Από την άλλη, ούτε οι ξεπερασμένες «αρχές» και η επαναφορά μας σε αυτές, είναι η λύση. Τα ερωτήματα είναι πλέον αμείλικτα, ενώ η χώρα καταρρέει, το πτώμα του άθαφτου νεκρού σήπεται και η πόλη γύρω φλέγεται». Και καταλήγει: «Η Καύση» φιλοδοξεί να τα θέσει μέσα από μιαν απλή κατά τα άλλα ιστορία, που έχει μια καθημερινή εκφορά του λόγου, χωρίς να κραυγάζει το συμβολισμό της. Το ότι οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν φυσιολογικά μία «αφύσικη» κατάσταση –τον άθαφτο νεκρό στο διπλανό δωμάτιο – δίνει και το κωμικό στίγμα του έργου, το οποίο διατρέχεται από ένα υποχθόνιο χιούμορ, λεπτό και αδιόρατο, αλαφραίνοντας το βάρος του και αφαιρώντας μέρος της δραματικότητάς του, ώστε ο θεατής να παρακολουθεί τα κρυφά του νοήματα όσο γίνεται πιο καθαρά».

Τα υπόλοιπα επί σκηνής….