Τελικώς όσο και αν δεν του φαινόταν, το 2012 είχε το ενδιαφέρον του. Αν κάτι χαρακτηρίζει τις φετινές κυκλοφορίες είναι το γεγονός ότι σπουδαίοι καλλιτέχνες από το παρελθόν κυκλοφόρησαν μερικές από τις σημαντικότερες δουλειές των τελευταίων ετών όπως συνέβη με τον Μπομπ Ντύλαν και τον Λέοναρντ Κοέν αλλά και το πως η «μαύρη» μουσική κατάφερε να ξανακερδίσει τη χαμένη αίγλη της με τον Weeknd και τον Φρανκ Οσαν. Το ταλέντο της Νταϊάνα Κραλ επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά, οι XX συνέχισαν το ίδιο δυναμικά και περιπτώσεις όπως αυτή του Perfect Genius χαρίζουν τη διαφορετικότητα κάθε χρόνο.
1. The Weeknd – «Trilogy»
Universal Republic
Aυτό κι αν ήταν έκπληξη! Πόσο καιρό είχα να νιώσω αυτή τη μοναδική αίσθηση; Από τη δεκαετία του ’80 ίσως, τότε που ο Πρινς κυκλοφορούσε ανά δεκάμηνο ένα αριστούργημα. Εκεί που έχουμε συμβιβαστεί να ακούμε τρία καλά τραγούδια και δέκα μπαγκατέλες έρχεται αυτός ο πιτσιρίκος από το Τορόντο και μας μοστράρει ένα τριπλό άλμπουμ το οποίο αν θέλεις να πεις ότι έχει κατακτήσει πρέπει να το ακούς νυχθημερόν επί μία εβδομάδα. Για την ακρίβεια πρόκειται για τα τρία εκπληκτικά mixtapes που είχε κυκλοφορήσει ο Weeknd ή κατά κόσμον Εϊμπελ Τεσφάγιε το 2011 και είχε εντυπωσιάσει τόσο, και τώρα με αφορμή το συμβόλαιό του σε μεγάλη εταιρία παρουσίαζει υπό τον τίτλο «Trilogy» γιατί πιστεύει ότι θεματικά έχουν συνάφεια, τα λουστράρει με νέα παραγωγή και προσθέτει σε καθένα από αυτά ένα καινούργιο τραγούδι. Ο αιθιοπικής καταγωγής 22χρονος μουσικός και φίλος του μεγαστάρ Ντρέικ θεωρείται δικάιως ο,τι πιο καυτό υπάρχει στην παγκόσμια μουσική σκηνή αφού τα γούστα του δεν έχουν όρια και κυρίως ο τρόπος που συνθέτει τις επιρροές του δεν έχουν όριο. Με φωνή φαλσέτο που παραπέμπει στο Μάικλ Τζάκσον δεν φαίνεται να ανήκει σε κανένα μουσικό είδος αν και η γενική αίσθηση είναι r’n’b. Από το dupstep μεταπηδά στο τριπ-χοπ από εκεί στο ιντάστριαλ των Nine Inch Nails προσπερνώντας και αγγίζοντας την ίδια στιγμή το βελούδινο της Σαντέ αλλά και την ευθύτητα της Αλίγια. Η διάθεση αλλάζει από το πρώτο άλμπουμ το «House Of Balloons» που έχει μία πιο πάρτι διάθεση για να φτάσει στην σκοτεινή θεματολογία_αφού πραγματεύεται το θάνατο_ του τρίτου «Echoes Of Silence». Εμένα μου αρέσει το στυλιζαρισμένο μοντέλο που λανσάρει στο μεσαίο «Thursday» ειδικά με κομμάτια όπως το «Lonely Star» ο,τι καλύτερο έχω ακούσει τελευταία αλλά και το «The Birds Pt. 1» με τα μιλιτέρ κρουστά του. Πιστεύω ότι η Σούζι θα νιώθει υπερήφανη για την μεταχείρηση που έχει υποστεί το «Happy House» όπως επίσης και ο Τζάκσον θα χαιρόταν αν μπορούσε να ακούσει την εκπληκτική διασκευή που έχει κάνει στο «Dirty Diana». Από το ντεμπούτο των XX είχα να νιώσω τόσο πλήρης. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.
2. The xx – Coexist
Young Turks
Το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο από κάθε άλλο μέσα στη χρονιά και το συγκρότημα για το οποίο θα θυσιαζόμουν και πάλι προκειμένου να δω σε έναν από τους ελάχιστους φρικτούς κλειστούς συναυλιακούς χώρους που διαθέτει η Αθήνα. Είναι κάτι τέτοιες κυκλοφορίες που πραγματικά με αφήνουν άναυδο! Πρώτον, πως μπορεί ένα συγκρότημα χωρίς classical training όπως θα έλεγαν και στην αλλοδαπή να φτάνει σε τέτοια ύψη τελειότητας και δεύτερον πως γίνεται 20χρονα παιδιά να εμβαθύνουν τόσο σε θέματα όπως είναι ο χωρισμός. Γιατί το δεύτερο άλμπουμ του βρετανικού συγκροτήματος για το οποίο τόσα γράφτηκαν όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους 2009 κερδίζοντας και το έγκριτο Mercury Prize είναι μονοθεματικό και ασχολείται αποκλειστικά με την απώλεια μετά τον χωρισμό. Επίσης δείχνει και την ευφυία αυτού του σχήματος αφού σε καμία περίπτωση δεν ακολούθησε την πεπατημένη αναλόγων περιππώσεων που η κριτική «έκαψε» με την πρώτη κυκλοφορία τους. Αντί λοιπόν ο Τζέιμι Σμιθ και η παρέα του να μπουν στο στούντιο και να ταλαιπωρηθούν με βαρυφορτωμένες παραγωγές και δυσκοίλιες συνθέσεις όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων έκαναν επιστροφή στα βασικά γυμνώνοντας ακόμη περισσότερο τον ήχο τους και εκθέτοντας ακόμη περισσότερο την ψυχή τους. Είχαν αφήσει και κάτι υπόνοιες περί χορευτικού άλμπουμ, όπου μόνο ίχνη του είδους μπορούν να αναγνωσθούν και τελικά παρέδωσαν αυτό το μίνιμαλ αριστούργημα όπου οι πιο απλοί στίχοι γίνονται σονέτα του Σέξσπιρ με την φωνή της Ρόμι Μέντλι Κροφτ κυρίως αλλά και του Ολιβερ Σιμ. Το «Sunset» είναι απλώς ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν την τελευταία δεκαετία και πραγματικά σε αυτήν την εποχή χωρίς στίγμα δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο ιδανικότερο συγκρότημα με το οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί η νεότερη γενιά.
3. Perfume Genius: «Put Your Back N 2 It»
Matador
Ο κόσμος του Perfume Genius κατά κόσμον Μάικ Αντριας είναι σκοτεινός το δίχως άλλο. Εμπεριέχει κακοποιήσεις, ανεκπλήρωτους έρωτες, απαγορευμένους έρωτες, δύσκολους έρωτες…Και πολύ ευαισθησία χωρίς αμφιβολία. Ο λυρισμός που αποπνέει αυτό το δεύτερο άλμπουμ του εγκατεστημένου στο Σιάτλ αμερικανού πιτσιρικά, φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη κι όποιος αντέξει. Δεν πρόκειται για μία δουλειά που αντέχει στην ευκολία των εύκολων ακροάσεων στο youtube. Απαιτεί από τον ακροατή εκείνη την παλιομοδίτικη αφοσίωση του βινυλίου με τις σκόρπιες νότες του πιάνου, την αγγελική φωνή του και την σαν άρπαγα, βίαιη μονοδιάστατη στάση του απέναντι στην κοινωνία.
4. Bob Dylan – The Tempest
Columbia
Εκεί που όλοι χάνονται στο λαβύρινθο του εντυπωσιασμού ο Ντύλαν σε ηλικία 71 ετών κυκλοφορεί ένα άλμπουμ που τσακίζει με μία κίνηση όχι μόνο όλους όσοι τον αντιγράφουν αλλά και όσους προσπαθούν να ανακαλύψουν την πυρίτιδα εν έτει 2012. Ενα άλμπουμ που ο Νικ Κέιβ θα έδινε το δεξί του χέρι να το κάνει δικό του, οι μισοί νεόκοποι ρόκερς δεν έχουν τα κότσια να ηχογραφήσουν ούτε κατά διάνοια και που τέλος αν κυκλοφορούσε το 1970 όλοι θα παραληρούσαν. Περισσότερο από ποτέ τελειοποιεί τη μέθοδο της μέχρι εξαντλήσεως χρήσης του κουπλέ βάζοντας στην άκρη το ρεφρέν, με πιο θαυμαστή περίπτωση το συγκλονιστικό «Tin Angel». Στιχουργικά δε, πέρα από το γνωστό τρίπτυχο ζωή-έρωτας-θάνατος και κυρίως το τελευταίο βρίσκει τον τρόπο σας άλλος Πρόσπερος να λέει τις ιστορίες του από μία απόσταση για πρώτη φορά. Πολλοί πίστεψαν ότι πρόκειται για το κύκνειο άσμα του όπως συνέβη και με την «Τρικυμία» του Σέξσπιρ για να διευκρινίσει πολύ γρήγορα ο Ντύλαν πως «Ο Σέξσπιρ ονόμασε το έργο του «The Tempest» ενώ εγώ «Tempest» και αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα» Και όπως επισημαίνει στο «Early Roman Kings»: «Δεν έχω πεθάνει ακόμη, το κουδούνι μου βαρά ακόμη». Και όχι μόνο θα πρόσθετα εγώ αφού καταφέρνει τόσα θαυμαστά στο 35ο στούντιο άλμπουμ του_στο πλάισιο ενός σερί εκπληκτικών άλμπουμ την τελευταία δεκαπενταετία που ξεκίνησε με το «Love And Theft», πέρασε στο «Modern Times» και έφτασε στο «Tempest».
5. Diana Krall: «Glad Rag Doll»
Verve
Ως «κορίτσι» των περίφημων Ziegfeld Follies θυμάται τα τραγούδια των 78 στροφών που αγάπησε από την δισκοθήκη του πατέρα της και τα φέρνει στο σήμερα άκρως επιτυχημένα χωρίς την βαρετή nostalgia που υιοθετούν άλλοι συνάδελφοί της. Είναι που την ενδιαφέρει η συνθετική δομή περισσότερο από μία στείρα μεταφορά γι αυτό και δε διστάζει να προσθέσει δίπλα σε κλασικά διαμάντια από τις δεκαετίες ΄20 και ’30 όπως το «Just Like A Butterfly That’s Caught In The Rain» πιο σύγχρονα αριστουργήματα όπως είναι το «Lovely Avenue» του Ντοκ Πόμους. Μέρος της ευθύνης για αυτήν την εύστοχη δουλειά έχει ο σπουδαίος παραγωγός Τ Μπόουν Μπερνέτ, τον οποίο της σύστησε ο Κοστέλο και που σε αυτόν εντόπισε την αδελφή ψηχή όσον αφορά τις κοινές αναζητήσεις τους. Οπλισμένη με την χαρακτηριστική κοντράλτο φωνή της αλλά και την μινιμαλιστική δεξιοτεχνία της στο πιάνο παίρνει το ρίσκο να ξενίσει στο νεότερο κοινό αλλά θριαμβεύει για όσους πιστεύουν στις καλλιτεχνικές περιπέτειες. Και τι ωραία παρέα στο στούντιο! Ο κιθαρίστας όνειρο για κάθε ιδανική ηχογράφηση, Μαρκ Ρίμποτ την συνοδεύει νότα-νότα και η ρυδμ-σέξιον των Τζέι Μπελρόουζ και Ντένις Κράουτς δίνει μοναδικά όγκο σε τραγούδια όπως τα «There Ain’t No Sweet Man That’s Worth the Salt of My Tears», «Here Lies Love», «Wide River to Cross» και «Glad Rag Doll». Φωνή σα χάδι που χρησιμοποιεί όμως κάθε στίχο σα βέλος για τις πλέον ευαίσθητες καρδιές!
6. Swans: «The Seer»
Young God
Ποιος το περίμενε ότι μετά από 30 χρόνια οι Swans, ουσιαστικά ο Μάικλ Γκίρα, θα κυκλοφορούσαν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους. No Wave στην αρχή, γκοθ ιντάστριαλ στη συνέχεια, μεγάλα διαλείμματα, επιστροφή με ενδιαφέρουσες δουλειές και τώρα αυτό. Μεγάλες συνθέσεις αποτέλεσμα μεγαλεπήβολου σχεδιασμού, όπου οι ήχοι από τα όργανα_κουδούνες, ακορντεόν, ντούλτσιμερ, ένα μικρό σύνολο από γκάιντες και ένα αυτοσχέδιο βιολί_ συνάδουν με την επιβλητική φωνή του Γκίρα, σε ήχους που μοιάζουν σα συνέχεια των ήχων που αφήνει το σώμα όταν κινείται. Ένα γοητευτικό διαρκές μάντρα και ίσως το καλύτερο μουσικό ταξίδι της χρονιάς από ένα διπλό άλμπουμ που μοιάζει ως συλλογή των καλύτερων στιγμών του συγκροτήματος αλλά ταυτόχρονα δείχνει σαν να μας έρχεται από το μέλλον.
7. Frank Ocean: «Channel Orange»
Def Jam
Το καλύτερο «μαύρο» άλμπουμ τη χρονιάς μας έρχεται από έναν καλλιτέχνη του οποίου η σεξουαλικότητα συζητήθηκε σχεδόν όσο και η ποιότητα της εξαιρετικής μουσικής που περιέχει το «Chanel Orange». Τόσο διακριτική διαχείρηση του υλικού που μας χάρισαν μέσα στα χρόνια ο Στίβι Γουόντερ και ο Μάρβιν Γκέι, με τόσο φρέσκο περιτύλιγμα αποτελεί από μόνο του έναν άθλο. Συγκλονιστική περιγραφή της παρακμής του Λος Αντζελες μέσα από το «Super Rich Kids» και σίγουρα τον πόνεσε το αυτοβιογραφικό «Bad Religion» όταν το έγραφε. Στο δρόμο που άνοιξε ο Ντρέικ αλλά ακόμη πιο πέρα!
8. Jack White: «Blunderbuss»
XL Recordings
Ολοι τον περίμεναν στη γωνία με ακονισμένα τα μαχαίρια ως γίνεται συνήθως προκειμένου να καταλάβουν το λόγο για το οποίο έδωσε τέλο στους White Stripes. Και εκείνος ως έξυπνο παιδί που είναι δεν τους χαρίστηκε. Αφησε στην άκρη τον μονοδιάστατο ηχητικό τυφώνα του πρώην συγκροτήματός τους και ηχογραφώντας στη νέα ιδιαίτερη πατρίδα του το Νάσβιλ με μία μπάντα που «σκοτώνει» μας παρέδωσε μία ποικιλία μίνι αριστουργημάτων που κινούνται μεταξύ της τζαζ των σίξτις, την σόουλ-ροκ, των πανκ μπλουζ και του garage με μία ευθύτητα που καθηλώνει.
9. Leonard Cohen: «Old Ideas»
Columbia
Σαράντα-πέντε χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του ο καναδός ποιητής επιστρέφει με ένα άλμπουμ που περιέχει όχι μόνο την πιο επιθετική ποίηση που έχε γράψει για το σεξ και την πνευματικότητα και ταυτόχρονα φροντίζει να την «ντύσει» και με τις πιο περιγραφικές σκηνές από την κρεβατοκάμαρά του που έχει τολμήσει ποτέ. Δεν ξέρω αν ήταν συννεοημένος με τον Ντύλαν αλλά έχω την εντύπωση ότι πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου όταν δύο από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης μουσκής κυκλοφορούν το ίδιο διάστημα άλμπουμ που συγκρίνονται με άνεση με το ένδοξο παρελθόν τους.
10. Grimes:«Visions»
4AD
Η Κλερ Μπουσέ είναι μία ακόμη εξαιρετική περίπτωση από τα θαύματα που συμβαίνουν στην «καναδική άνοιξη» που δεν έχει τελειωμό τα τελευταία χρόνια. Φανταστείτε αυτήν την νέα ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής ως τον ιδανικό μαέστρο ψηφιακών μηχανημάτων, ο ήχος των οποίων στοχεύει στην καρδιά παρά το κρύο περιτύλιγμά τους. Αγγελική φωνή με εξαιρετική παρουσία στην σκηνή και εξαιρετικά τραγούδια σε αυτό το τρίτο άλμπουμ της όπως τα «Genesis» και «Skin». Ένα μοναδικό πάντρεμα των της ποπ, του χιπ-χοπ, του γκράιμ, της ηλεκτρόνικα και των μεσαιωνικών μοτέτων.
11. Jessie Ware: «Devotion»
PMR / Island Records
Η 27χρονη αγγλίδα που έγινε γνωστή μέσα από τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες των SBTRKT έχει πλασαριστεί ως ο χαμένος κρίκος μεταξύ της Σαντέ και της Αντέλ. Οντως από τη μια έχει το λούστρο και την χρυσόσκονη της γαλανομάτας σόουλ της Σαντέ και από την άλλη διαθέτει μία φωνή που αν την αναπτύξει θα μπορούσε να κοντράρει την Αντέλ. Δεν έχει όμως το βιωματικό έρεισμα της πρώτης και δεν αφήνεται να μεγαλουργήσει φωνητικά όπως η δεύτερη. Κάπου ανάμεσα στα δυνατά μπιτ και στην σαλονάτη σόουλ και με διαμάντια όπως το «Running» η Τζέσι Γουέρ καταφέρνει αρκετά και υπόσχεται πολλά περισσότερα αν κινηθεί φρόνιμα και δεν αφεθεί στις γνωστές δάφνες των πρώτων άλμπουμ.
12. Muse: «The 2nd Law» Warner
Δεν έχω ακόμη καταλήξει αν πρόκειται για ένα τερατώδες αριστούργημα ή το απόγειο ενός τερατώδους νου. Ενώ από τη μία πλευρά με γοητεύει τόσο και δεν παύω να το ακούω στο ipod μου, από την άλλη διάφορες σειρήνες με ενοχλούν κατά διαστήματα θυμίζοντάς του ότι το νέο άλμπουμ των Muse περιέχει αρκετά από τα στοιχεία που απεχθάνομαι στη ροκ μουσική. Μεγαλεπήβολο, επικό, φανφαρόνικο, απλοϊκό και την ίδια στιγμή γοητευτικό, γεμάτο ρεφρέν που θέλεις να τραγουδήσεις σε μία συναυλία και κυρίως γεμάτο από γνώριμους ήχους. Το σίγουρο είναι ότι για μία ακόμη φορά αντιλαμβάνεσαι ακούγοντας τους Muse ότι ο Μάθιου Μπέλαμι είναι ένας πολύ καλός μουσικός. Εξαιρετικός κιθαρίστας, ευφάνταστος πιανίστας και με γνώσεις στην ιστορία της ροκ μουσικής αλλά όχι μόνο καθώς για μία ακόμη φορά οι πινελιές από την κλασική μουσική είναι έντονες. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι προτιμώ ακόμη το «Origin Of Symmetry» αλλά πάλι δεν σταματώ να ακούω το «Follow Me» που αν δεν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία ζούμε σε ένα άδικο κόσμο;
13.Tame Impala:«Lonerism»
Modular
Insound Vinyl 15. Alt-J: «An Awesome Wave»
Το ΝΜΕ περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τον ήχο αυτού του αυστραλιανού συγκροτήματος και ιδιαίτερα σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ του. Λέει χαρακτηριστικά πως πολλοί είναι αυτοί που επιχείρησαν να φτιάξουν κάτι διαφορετικό επιρεαζόμενοι από τους Μπιτλς, όπως οι Ramones που επιχείρησαν να είναι οι Μπιτλς σε πιο speed μορφή, οι ΕLO που συνέχισαν εκεί που σταμάτησε το «Ι Am The Walrus» και οι Oasis που απλώς ήταν μία ρεπλίκα του θρυλικού συγκροτήματος. Η προσέγγιση των Tame Impala είναι αρκετά πιο ελιτίστικη: η παρέα του Κέβιν Πάρκερ επικεντρώνεται σε ένα μόνο άλμπουμ, στο «Revolver» και πιο συγκεκριμένα σε ένα μόνο τραγούδι, το «Tomorrow Never Knows» ίσως την πιο ψυχεδελική στιγμή των Σκαθαριών. Ούτως ή άλλως όμως ο ήχος των Tame Impala σε αυτό τον χώρο κινείται με φοβερή μαεστρία απογειώντας την πιασάρικη indie pop με την ψυχεδέλεια των 60ς.
14. Andy Stott: «Luxury Problems»
Ο τέκνο παραγωγός από το Μάντσεστερ δείχνει σαν να γνώρισε τη θεία επιφοίτηση αυτή τη χρονιά που πέρασε. Από την ευκολία γνωστών ήχων από το χώρο του dubstep και του χάουζ μεταπήδησε με φοβερή άνεση σε πιο ατμοσφαιρικά σχεδόν κλασικά τοπία, σε μουσική που πολύ εύκολα θα μπορούσε να ντύσει μία πρωτοπορειακή παράσταση μοντέρνου χωρού, γιατί ακριβώς διαθέτει εκείνο το απαραίτητο στοιχείο της εσωτερικότητας. Ισως για αυτόν ακριβώς το λόγο το «Luxury Problems» είναι το ιδανικό άλμπουμ της εφετινής σοδειάς που θεωρείται ιδανικό να ακούσει κάποιος με ακουστικά. Δύσβατα αέρινα τοπία στα οποία δίνει ακόμη πιο αφαιρετική διάθεση η οπερατική φωνή της δασκάλας του Αντι Στοτ, Αλισον Σκιντμορ.
Ιnfectious Music
Ισως το πιο ιδιαίτερο άλμπουμ του 2012. Ενα συγκρότημα περίεργο από το ξεκίνημά του, όπου αρνούνταν να φωτογραφήσουν τα πρόσωπά τους, μέχρι τον ήχο τους, ο οποίος ενώ σε κάθε περίπτωση κιινείται σε εκείνον της ανεξάρτητης ροκ σκηνής, είναι φορές που θυμίζει τόσο πολύ τους Byrds, άλλες που θυμίζει απίστευτα τους Cockney Rebel ή τους Roxy Music και την ίδια στιγμή φαντάζει μέσα στην πολυχρωμία της ποπ μουσικήςτόσο μοναδικός. Εξαιρετικές μελωδίες, ενορχηστρώσεις και φωνητικά από ένα βρετανικό συγκρότημα που ήλθε για να μείνει. Να θυμίσω ότι είναι αυτοί που κέρδισαν και το έγκριτο βραβείο Mercury.
και 10 στο παρά λίγο…
1. Fiona Apple: «The Idler Wheel» – Εpic
Γιατί παραμένει μία από τις σημαντικότερες δημιουργούς
2. Japandroid: «Celebration Rock»
Ο καλύτερος θόρυβος εδώ και καιρό…
3. Kendrick Lamar: «good kid, m.A.A.d. city»
Το χιπ-χοπ δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα
4. Chromatics: «Kill for Love»
Αιθέρια ποπ άλλης εποχής
5. Crystal Castles:«III»
Η άλλη άποψη για την χορευτική μουσική
6. Purity Ring: «Shrines»
Ηλεκτρονική μουσική από τον Καναδά με άποψη
7. Django Django: «Django Django»
Νεοψυχεδέλεια και art-rock από το Εδιμβούργο
8. David Byrne & St. Vincent: «Love This Giant»
Η συνεργασία της χρονιάς
9. Bruce Springsteen: «Wrecking Ball»
Πάντα με εξαιρετικές δουλειές
10. Bobby Womack: «The Bravest Man In The Universe»
Η επιστροφή (ενός θρύλου) της χρονιάς
