Επιστημονική συνάντηση για την ιστορία του Λαυρίου, αρχαία και νεώτερη πραγματοποιείται την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (Αγγέλου Γέροντα 6, Πλάκα).
Κατά τη συνάντηση η δρ. αρχαιολογίας Ελένη Ανδρίκου θα παρουσιάσει την «Εκμετάλλευση των αργυρούχων μεταλλευμάτων της Λαυρεωτικής κατά την αρχαιότητα», η καθηγήτρια Τμήματος Μεταλλειολόγων ΕΜΠ, κυρία Κωνσταντίνα Τσάϊμου θα μιλήσει για την «Κατεργασία της «αργυρίτιδος γης» για την παραγωγή αργύρου στο Λαύριο» ενώ θα παρουσιαστεί πολυμεσική εφαρμογή του Εργαστηρίου Μεταλλευτικής Τεχνολογίας και Περιβαλλοντικής Μεταλλευτικής ΕΜΠ για την «Κατασκευή του αθηναϊκού τετράδραχμου», η δρ. Μεταλλουργίας ΕΜΠ Αθανασία Μαρκουλή θα αναφερθεί στην «Ιστορική διαδρομή μιας βιομηχανικής πόλης στο πέρασμα των αιώνων», η αρχιτέκτων κυρία Ολγα Σενή θα μιλήσει για το «Δυναμικό των εγκαταστάσεων της Γαλλικής Εταιρείας Λαυρίου: κληρονομιά και επανάχρηση» και ο διευθυντής Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου – ΕΜΠ κ. Ασημάκης Χαδουμέλλης θα αναφερθεί στη λειτουργία του πάρκου ως πόλου ανάπτυξης και πολιτισμού.
Συνδεδεμένο με την μεταλλευτική και μεταλλουργική τεχνολογία σε δύο απομακρυσμένες μεταξύ τους, περιόδους της ελληνικής ιστορίας, το Λαύριο αναπτύχθηκε αρχικά από τον 6ο π. Χ. αιώνα και την εποχή του Θεμιστοκλή τα έσοδα των Αθηναίων από την εξαγωγή αργύρου ήταν τόσο υψηλά που αξιοποιήθηκαν στο κτίσιμο του αθηναϊκού στόλου, ο οποίος απομάκρυνε τον περσικό κίνδυνο.
Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης τον 5ο π. Χ. αιώνα με την αναζήτηση του αργυρούχου μολύβδου σε κατώτερα στρώματα της γης οδήγησε στη διάνοιξη βαθύτερων στοών εξόρυξης ενώ άφησε πίσω της –και ως σήμερα_ φρέατα εξαερισμού, εργαστήρια εξαερισμού και εμπλουτισμού του μεταλλεύματος, μεγάλες δεξαμενές νερού και πλυντήρια για τον καθαρισμό του καθώς και κάμινους για την τήξη του.
Η νεώτερη ιστορία του Λαυρίου άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν αναδείχθηκε εκ νέου σε σπουδαίο μεταλλευτικό – μεταλλουργικό κέντρο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1860 ο Ιταλός Ι. Β. Σερπιέρι γνώστης των εκθέσεων του μεταλλειολόγου Α. Κορδέλλα για την αξιοποίηση των αρχαίων σκωριών άρχισε εργασίες εκμετάλλευσής τους, που πέραν του καθαρά επιχειρηματικού εγχειρήματος όμως, για το οποίο απαιτήθηκε και η δημιουργία ενός εργατικού οικισμού προκάλεσε και την ανάμειξη ευρωπαϊκών δυνάμεων στην πορεία των εργασιών, ένα διπλωματικό και ένα χρηματιστηριακό ζήτημα και προσήλκυσε ξένα κεφάλαια και εργατικό δυναμικό από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Σήμερα τόσο η πόλη, όσο και η Λαυρεωτική ενδοχώρα είναι ένας τόπος διάσπαρτος από κτίρια και εγκαταστάσεις, που μαρτυρούν το απώτερο και το πρόσφατο τεχνολογικό τους παρελθόν.
