Στη γκαλερί Σκουφά το μεσημέρι της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου είχε σημειωθεί αρκετή κίνηση. Καθισμένη σε μια καρέκλα κοντά στην είσοδο της αίθουσας τέχνης όπου από σήμερα Πέμπτη παρουσιάζεται η νέα της δουλειά «Τα χάρτινα», η μεγάλη ελληνίδα γλύπτρια Ναταλία Μελά δεχόταν την κριτική, τα σχόλια και τις εντυπώσεις του δημοσιογραφικού κόσμου και των φίλων οι οποίοι πέρασαν πρώτοι μια βόλτα για να πάρουν γεύση από την έκθεση.

Είτε σε κλουβιά, είτε αιωρούμενα, είτε τοποθετημένα σε μικρά βάθρα, τα πουλιά, τα κοκόρια και οι αίγες της 89χρονης πια γλύπτριας – την οποία η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον Μάρτιο του 2011 με το Αριστείον Καλών Τεχνών – είχαν πάρει θέση στη γκαλερί του Κολωνακίου, ενώ στο άνω επίπεδο της αίθουσας κρυμμένος πίσω από έναν τοίχο περίμενε τον επισκέπτη ένας υπέροχος πολύχρωμος παπαγάλος αποτελώντας την έκπληξη αυτού του οδοιπορικού.
Για πρώτη φορά είχαν τόσο χρώμα τα γλυπτά της Ναταλίας Μελά η οποία ωρίμασε μέσα στη γενιά του ’30 έχοντας ως φίλους και μέντορες κορυφαίες φυσιογνωμίες του πνευματικού κόσμου της εποχής. Η παρθενική αυτή ενασχόλησή της με το χαρτί δεν της επέτρεψε μόνο να χρωματίσει τόσο πολύ το εικαστικό της σύμπαν αλλά και να δουλέψει με υπομονή τη λεπτομέρεια «δαμάζοντας» ένα υλικό που μπορεί να φαίνεται εύκολο στη χρήση του σε σχέση με το σίδερο ή το μάρμαρο που έχει χρησιμοποιήσει ευρέως μέχρι σήμερα, τελικά, όμως απαίτησε πολύ κόπο και επιμονή όπως αποδείχτηκε από τη συνέντευξη που έδωσε στο Βήμα.
{{{ moto }}}- Τι παρουσιάζετε στη Γκαλερί Σκουφά κυρία Μελά;
«Είναι μια δουλειά από χάρτινα πουλιά και ζώα. Αποφάσισα να διαφοροποιηθώ από τα σιδερένια και τα μαρμάρινα γλυπτά που έκανα μέχρι σήμερα. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να δουλέψω το χαρτί πιο εύκολα αλλά μπορώ να σου πω ότι είτε φτιάχνω ένα χάλκινο έργο με οξυγόνα και ηλεκτροκόλληση, είτε ένα χάρτινο με σιλικόνη μου παίρνει τον ίδιο καιρό».
– Πόσο καιρό εργαστήκατε γι αυτή την έκθεση;
«Δούλεψα περίπου ενάμιση χρόνο. Μέσα στα ζώα παρεμβάλλεται κι ένας άνθρωπος, ο Εμπεδοκλής. Είναι ένας προσωκρατικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στη Σικελία, στον Ακράγαντα και ήταν Βασιλιάς εκεί. Εκανε πράγματα καταπληκτικά, ήταν και δημοκράτης και κυρίως ήταν Ελληνας. Ερχόταν κάθε τέσσερα χρόνια και απάγγελνε τα ποιήματα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φορούσε, μάλιστα, τα ωραία του πορφυρά ρούχα. Τον δημιούργησα, λοιπόν, κατακόκκινο με χρυσά σανδάλια. Λέγεται μάλιστα ότι όταν αυτοκτόνησε μέσα στο ηφαίστειο της Αίτνας βρέθηκε ένα σανδάλι του χρυσό εκεί. Είχα σκοπό να κάνω και τον Κροίσο αλλά δεν πρόφτασα. Κι έμεινε για άλλη φορά».
– Συγκεκριμένα, με τι είδους χαρτιά δουλέψατε;

«Δούλεψα με τα κανσόν, είναι σαν χαρτονάκια, και μεταχειρίστηκα πολύ τη σιλικόνη. Είναι κάτι καινούργιο για μένα, κολλάει γρήγορα, μόνο που καίγομαι πολύ συχνά και βγάζουν φουσκάλες τα δάχτυλά μου».
– Και κάνατε μια έκθεση με πολύ χρώμα
«Ε, μα αυτό είναι κυρίως που με τράβηξε στο χαρτί. Μπορώ κυρίως να του δώσω χρώμα. Πάντοτε θέλω να κάνω γλυπτά με χρώμα αλλά όταν δουλεύω με τα άλλα υλικά, αυτό είναι δύσκολο. Αυτά είναι κάπως πιο ρεαλιστικά».
– Σας ανανέωσε η χρήση ενός καινούργιου υλικού;
«Α ναι, πολύ με ανανέωσε. Αλλοτε έκανα κολάζ με τοπία και εφημερίδες και μεταχειριζόμουν χρώμα αλλά αυτό είναι πιο ενδιαφέρον Γι’ αυτή την έκθεση δούλεψα έως και 12 ώρες την ημέρα. Αρχιζα πρωί και τελείωνα βράδυ. Ξέρετε, για μένα η δουλειά μου είναι και διασκέδαση. Είναι γλέντι η δουλειά μου…»
– Πόσα χρόνια είχατε να εκθέσετε έργα σας;
«Το 2008 είχα κάνει μια αναδρομική έκθεση με γλυπτά από μάρμαρο, σίδερο και άλλα υλικά στο Μουσείο Μπενάκη».
– Πόσο σας έχουν επηρεάσει στη δουλειά σας οι δυσκολίες της εποχής που ζούμε;
«Τα έχω λίγο χαμένα όταν αναλογίζομαι την εποχή που ζούμε και την τέχνη που κάνω. Δεν ξέρω κι εγώ τι περιμένω. Πολλές φορές σκέφτομαι τι κάθομαι και κάνω εγώ τώρα όταν βλέπω τη δραματική κατάσταση γύρω μου. Ισως συνεχίζω να δημιουργώ διότι η τέχνη είναι ένα φάρμακο σ’ όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση που μας περιβάλλει. Η τέχνη με παρηγορεί. Η δουλειά με γεμίζει ενέργεια και ελπίδα. Προσπαθώ να είναι αισιόδοξα και ωραία αυτά που κάνω. Κι αυτό θέλω. Να έχουμε μια ελπίδα».
– Εχετε ζήσει μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Τι συμβουλή θα δίνατε σ’ έναν που ξεκινάει τη ζωή του τώρα;
«Να ζήσει τη ζωή του και να τη γλεντήσει. Πρέπει να γλεντάμε τη ζωή μας».