Η Λουκία στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Είναι η πρώτη φορά που το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοίγει τις θύρες του στον κόσμο της μόδας. Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Η ελληνίδα σχεδιάστρια δεν είναι γνωστή μόνο από το χώρο της μόδας αλλά και του θεάτρου έχοντας υπογράψει το ενδυματολογικό μέρος πολλών παραστάσεων και έχοντας συνεργαστεί με γνωστές πρωταγωνίστριες του θεάτρου όπως η Κάτια Δανδουλάκη και άλλες. Η ίδια μάλιστα αυτό τον καιρό σχεδιάζει τα κοστούμια του «Νοσφεράτου» του Ντμίτρι Κουρλιάνσκι που σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου, μουσική διεύθυνση Θοδωρή Κουρεντζή και κοστούμια Γιάννη Κουνέλη θα παρουσιαστεί στο μοσχοβίτικο θέατρο – θρύλο Μπολσόι στις 18 Μαϊου του 2013.

Με τη συλλογή για το χειμώνα του 2012 -13 που παρουσιάζει στο ΕΜΣΤ η Λουκία επανέρχεται για για δεύτερη φορά στην «ποίηση του άστεως» καθώς, όπως λέει, «αγαπώ τα κέντρα των πόλεων. Εχουν τη δική τους ζωή. Αγαπώ να είμαι σπίτι μου το βράδυ και να φτάνει σαν κύμα ο απόηχος της πόλης. Αγαπώ την αίσθηση να ίπταμαι πάνω από την πόλη η οποία όμως ποτέ δεν κοιμάται».

Σ’ αυτή τη συλλογή όπου τα υπερπολυτελή υλικά παντρεύονται ευφάνταστα με τα ευτελή, υπάρχει ολόκληρη ενότητα με και από… σκισμένα ενδύματα: κομμάτια από παλιά κεντήματα τοποθετημένα επάνω σε παλτό και ταγέρ. Στη νέα κολεξιόν ακόμη και τα ολομέταξα τούλια που έχουν τοποθετηθεί πάνω σε νυφικές φούστες έχουν σκισίματα παντού ώστε να φαίνεται υπαινικτικά το «κρυφό» εσωτερικό κομμάτι που είναι φτιαγμένο από πολύτιμο υλικό.

Η έννοια της ρωγμής είναι καθοριστική στην «Urban Poetry» είτε πρόκειται για τις σκισμένες εσάρπες που προσδίδουν μια μποέμ πινελιά, είτε για περιπτώσεις όπου τα στριφώματα των φορεμάτων δεν έχουν τελειώσει δημιουργώντας την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και του μετέωρου.

«Παρ’ όλα τα σκισίματα, αυτή η ενότητα δεν δίνει καθόλου την εντύπωση των κουρελιών που παρεισέφρησαν κάπου για να εντυπωσιάσουν», ξεκαθαρίζει η σχεδιάστρια, η οποία ανοίγοντας μπαούλα και ξεθάβοντας αρχαία πολύτιμα υλικά εκπέμπει συνειδητά σε καιρούς εξόχως δύσκολους στέλνοντας ένα μήνυμα επιβίωσης. Κι όσο για τα πολύτιμα υλικά που χρησιμοποιεί, αυτά είναι οι μεταξωτές μουσελίνες, οι ταφτάδες, οι πολύτιμες τρέσες, οι δαντέλες. Στις απλές φόρμες, τέλος, όπως τονίζει η ίδια που θα κυριαρχούν στην «Urban Poetry» ανήκει και το πλισέ το οποίο φέρνει στη μνήμη μοτίβα από την κλασική αρχαιότητα, κυρίως κίονες αρχαιοελληνικών ναών.

Η Λουκία νιώθει την ανάγκη να βγει από τη μελαγχολία των ημερών που διανύουμε. Τι είναι αυτό που κάνει έντονη αυτή την επιθυμία; «Δεν ξέρω», απαντά ακαριαία. «Οταν, όμως, τελειώνει μια δουλειά θέλω να αρχίζω πάντα μια άλλη. Και παραδόξως, ιδίως σήμερα, έχω να τονίσω ότι ζούμε στην καλύτερη εποχή. Γιατί η νόηση και το συναίσθημα βρίσκονται σε εγρήγορση».