Γυρισμένη το 1987, τέσσερα χρόνια πριν από το «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια», μέσω του οποίου ο Ζανγκ Γιμού σφράγισε την θέση του στην κορυφή των κινέζων κινηματογραφιστών της τελευταίας τριακονταετίας, η ταινία «Κόκκινοι αγροί» υπήρξε επίσης η πρώτη μοντέρνα ταινία της ονομαζόμενης «Πέμπτης Γενιάς» κινηματογραφιστών της Κίνας που έβαλε την Κίνα στον χάρτη της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας.
Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του Γιμού και το σενάριό της βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του εφετινού νομπελίστα Μο Γιαν, ο οποίος μοιραζόταν με τον Γιμού τις ίδιες ριζοσπαστικές θέσεις σε σχέση με τις μεταμαοϊκές αντιλήψεις στην Κίνα. Και οι δυο άλλωστε, ουκ ολίγες φορές λογοκρίθηκαν.
Οι «Κόκκινοι αγροί» που γυρίστηκαν σε CinemaScope και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα καριέρα της πρωταγωνίστριάς τους, Γκονγκ Λι (μούσας του Γιμού για πολλά χρόνια) είναι η πρώτη ταινία που διανεμήθηκε εμπορικά στις Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας ήδη κερδίσει την Χρυσή Αρκτο στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.
Μέσα από την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που πρόκειται να παντρευτεί κατά παραγγελία έναν πάμπλουτο αλλά λεπρό ιδιοκτήτη αμπελιών, η ταινία εκθειάστηκε για την τρυφερότητα της μελοδραματικής ιστορίας αλλά και για τον σκληρό ρεαλισμό της καθώς μοιάζει με φόρο τιμής απέναντι στους κινέζους αγρότες που αντιστάθηκαν ηρωικά προς τους Ιάπωνες εισβολείς στην Κίνα την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Γιμού επανήλθε σε έργο του Μο Γιαν πολλά χρόνια αργότερα, όταν σε μια πιο ελαφριά και καθόλου πολιτική στιγμή ούτε του ενός, ούτε του άλλου, γύρισε τις «Ευτυχισμένες στιγμές» που δεν διανεμήθηκε ποτέ εμπορικά στις ελληνικές αίθουσες μετά την προβολής της στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου.
Οι «Ευτυχισμένες στιγμές» δεν είναι βασισμένες σε μυθιστόρημα αλλά σε διήγημα του Μο Γιαν ο οποίος εν προκειμένω εξετάζει την περίπτωση ενός άτυχου στον έρωτα ηλικιωμένου άντρα ο οποίος αποφασίζει να επενδύσει σε ένα εγκαταλελειμένο λεωφορείο νοικιάζοντας το σε ζευγάρια που δεν μπορούν ιδιωτικό χώρο και χρόνο. Από την ταινία δεν λείπει το χιούμορ αλλά είναι σαφώς μια από τις πιο αδύναμες του σκηνοθέτη της.
