Χαμηλόφωνος πεζογράφος, ακτιβιστής συγγραφέας και μαχητικός αρθρογράφος, μεταφραστής και μελετητής του Πεσσόα, φιλέλληνας. Ο ιταλός συγγραφέας Αντόνιο Ταμπούκι, που πέθανε τον περασμένο Μάρτιο στη Λισαβόνα από καρκίνο, σε ηλικία 68 ετών, ήταν αγαπημένος λογοτέχνης του ελληνικού κοινού, με πολλούς φίλους στην Ελλάδα, την οποία επισκεπτόταν κάθε χρόνο.
«Νυχτερινό στην Ινδία» (1984), «Το παιχνίδι της αντιστροφής» (1981), «Η γραμμή του ορίζοντα» (1986), «Ρέκβιεμ – Μια παραίσθηση» (1992), «Τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα – Ενα παραλήρημα» (1994), «Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα», «Η κομμένη κεφαλή του Νταμασένου Μοντέιρο» (1997), «Είναι αργά, όλο και πιο αργά» (2001), «Ο Τριστάνο πεθαίνει. Μια ζωή» (2004) κ.ά. Μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια, ταξιδιωτικά, έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά και επανεκδίδονται όλα από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη.
Εκδήλωση στη μνήμη του ιταλού συγγραφέα διοργανώνουν τώρα το Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών και οι εκδόσεις Άγρα, τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου, στις 7.30 μ.μ., στο Auditorium του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών (Πατησίων 47).
Στη διάρκεια της εκδήλωσης για το έργο του Αντόνιο Ταμπούκι και την πρόσληψή του στην Ελλάδα θα μιλήσουν ο μεταφραστής του Ανταίος Χρυσοστομίδης και ο εκδότης Σταύρος Πετσόπουλος. Συντονίζει η δημοσιογράφος Όλγα Σελλά.
Μετά τη συζήτηση, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Μιχάλης Βιρβιδάκης θα παρουσιάσει υπό μορφή θεατρικού αναλογίου εκτενή αποσπάσματα από το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο του Αντόνιο Ταμπούκι «Ζητούν τον κύριο Πιραντέλλο στο τηλέφωνο» (Άγρα, 2012), το οποίο κυκλοφορεί ειδικά για την εκδήλωση. Πρόκειται για ένα από τα δύο θεατρικά που είχε γράψει ο Αντόνιο Ταμπούκι, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας ηθοποιός που υποδύεται τον σπουδαίο πορτογάλο ποιητή Φερνάντο Πεσσόα, ο οποίος φαντασιώνεται ότι μιλάει στο τηλέφωνο με έναν άλλο μεγάλο συγγραφέα του 20ού αιώνα, τον ιταλό Λουίτζι Πιραντέλλο.
Μιλώντας για τους δύο σπουδαίους συγγραφείς ο Ταμπούκι, σε συνέντευξή του στην εκπομπή της ΕΤ1 «Κεραίες της εποχής μας» (τώρα στο βιβλίο: Ανταίος Χρυσοστομίδης, Οι κεραίες της εποχής μας, Καστανιώτης 2012) έλεγε: «Ο Πεσσόα κι ο Πιραντέλλο δεν συναντήθηκαν ποτέ. Εγώ τους έβαλα να συναντιούνται. Είναι γνωστό ότι ο Πιραντέλλο επισκέφθηκε τη Λισσαβόνα μόνο μια φορά, το 1931. Ο Πεσσόα πέθανε το ’35. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν να έχουν γνωριστεί, να έχουν συναντηθεί σε μια στάση λεωφορείου, σε ένα εστιατόριο. Δεν συναντήθηκαν όμως ποτέ. Ίσως λόγω μιας σειράς συμπτώσεων που δεν θα μάθουμε ποτέ, μπορεί εκείνη τη μέρα ο Πεσσόα να είχε πονόλαιμο και ο Πιραντέλλο κάποια δουλειά, μπορεί να βρέθηκαν στο ίδιο μέρος της πόλης και να είχαν πάρει παράλληλους δρόμους. Εγώ λοιπόν διαλέγω μια από τις άπειρες υποθέσεις, την κάνω δική μου, και βάζω τις πορείες τους να συγκλίνουν, από εδώ έρχεται ο Πεσσόα, από εκεί έρχεται ο Πιραντέλλο, και ξαφνικά τακ! Συναντιούνται μέσα στη λογοτεχνία. Γιατί όχι; Η λογοτεχνία είναι ο χώρος της μεγαλύτερης ελευθερίας που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος. Γι’ αυτό τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την καταδιώκουν».
