Εχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Ημελλος κέρδισε το πρώτο θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν». Κέρδισε τις εντυπώσεις ως Ματαμόρ στη «Φρεναπάτη» που σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός και συνέχισε να τις κερδίζει. Σήμερα ο 45χρονος ηθοποιός μοιράζει ουσιαστικά την τέχνη και το ταλέντο του ανάμεσα στις δουλειές του Λευτέρη Βογιατζή και του Λιβαθινού. Σε κάθε ερμηνεία του μεταμορφώνεται εκπλήσσοντας με τη βαθιά υποκριτική γκάμα του. Οπως τώρα, με τον Σωσία στον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου που σκηνοθετεί ο Βογιατζής. Αλωνίζει τη σκηνή, παίζει ακόμη και ανάποδα, ενώ γίνεται πραγματικά απολαυστικός όταν αναρωτιέται: «Αν εσύ είσαι εγώ, τότε εγώ ποιος είμαι;».
Ερμηνεύω…
Τον Σωσία, έναν ρόλο που είχε γράψει ο Μολιέρος για τον εαυτό του. Στην Πειραματική είχαμε ασχοληθεί πολύ με το έργο του Μπουλγκάκοφ «Μολιέρος» και έτσι έμαθα για το πώς έγραφε. Θα ήταν σπουδαίος ηθοποιός ο Μολιέρος. Ο Σγαναρέλος ή ο Σωσίας είναι καθρέφτες των γεγονότων. Μέσα στην αφέλειά του διαθέτει μια απίστευτη αλήθεια όταν αναρωτιέται «εγώ ποιος είμαι;». Ως δούλος ο Σωσίας έχει μόνο ένα όνομα και πάνε να του το πάρουν κι αυτό. Συνδυάζει τη μικρότητά του με το μεγαλείο της φύσης του. Είναι το θέατρο στη ζωή. Ο Λευτέρης Βογιατζής είδε μέσα σε αυτό το μολιερικό σύμπαν μια τραγωδία, γιατί ο Μολιέρος μπήκε στην τραγωδία από την πόρτα της κουζίνας. Είναι μια ιδιαίτερη κωμωδία ο «Αμφιτρύων», μοναδική.
Κάνω…
Πολλά ακροβατικά, ίσως τα περισσότερα που έχω κάνει ποτέ. Αλλά μου ζήτησε σαφώς ο Λευτέρης η ερμηνεία μου να παραπέμπει ευθέως στην κομέντια ντελ άρτε. Να ξεχωρίζει το ύφος του Σωσία. Μου ζήτησε τούμπες, ακροβατικά. Αλλωστε στη Ρωσία έχω δει πολύ τσίρκο και είναι κάτι που με γοητεύει ιδιαίτερα. Γιατί ήθελε η παράστασή μας να είναι ένα φανερό ψέμα, σχεδόν σαν παιδικό παιχνίδι.
Συνεργάζομαι…
Σχεδόν πάντα με τους ίδιους ανθρώπους και δεν είναι εύκολο να ρυθμίσω τη δουλειά. Τόσο ο Λευτέρης Βογιατζής όσο και ο Στάθης Λιβαθινός είναι απαιτητικοί. Ενδεχομένως θα μπορούσα να κάνω άλλες επιλογές αλλά πιστεύω ότι θα βαριόμουν. Ενώ τουλάχιστον έτσι όπως δουλεύω έχει αγωνία, ενδιαφέρον, κόπο και ένα αποτέλεσμα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δεν σε αφήνει ακάλυπτο.
Γνώρισα…
Τον Λευτέρη Βογιατζή όταν πήγα για ακρόαση στους «Πέρσες» που ετοίμαζε για το Εθνικό. Μόλις είχα γυρίσει από τη Ρωσία. Ηταν 1998. Είχα ήδη γνωρίσει από τη Σχολή τον Λιβαθινό, είχαμε προσωπική σχέση, ήταν ο δάσκαλός μου, ο άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο και για τις σπουδές μου στη Μόσχα. Με τον Λευτέρη η επαφή ήταν θετική αλλά δεν είχε συνέχεια τότε. Εγώ συνεργαζόμουν με τον Στάθη και μετά άρχισε η Πειραματική Σκηνή στο Εθνικό. Ουσιαστικά επέστρεψα στον Βογιατζή λίγο πριν από τη διακοπή της Πειραματικής – ήμουν στην «Αντιγόνη» του προτού ξεκινήσει ο «Ηλίθιος».
Ενδιαφέρομαι…
Για τη δουλειά της ομάδας και η συνεργασία μου με τον Λιβαθινό βασίζεται εκεί. Οταν τέλειωσε η Πειραματική, πήγα στον Βογιατζή και έμεινα μαζί του τρία χρόνια. Ηταν εξαιρετικά γενναιόδωρος μαζί μου, όπως όταν με εμπιστεύθηκε για τον ρόλο δίπλα του στο «Υστατο σήμερα». Επέστρεψα όταν ξαναμαζεύτηκε η ομάδα για τον «Ερωτόκριτο» στο Ακροπόλ και θα συνεχίσω στην «Ιλιάδα» που ετοιμάζουμε για την τρέχουσα σεζόν. Για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: από τη μια είναι η ομάδα και η δουλειά που κάνουμε με τον Λιβαθινό, από την άλλη είναι η προσωπικότητα του Λευτέρη Βογιατζή. Τον εμπιστεύομαι ως καλλιτέχνη και ως ηθοποιό, είναι εξαιρετικός για να μάθεις δίπλα του – και δεν αναφέρομαι στο σκηνοθετικό του κομμάτι.
Δεν ψάχνω…
Ποτέ την επίδοση ή το ύψος του αποτελέσματος. ‘Η συναντιέσαι με κάτι ή όχι. Το νιώθεις και το βλέπεις να διαφοροποιείται μέσα στις παραστάσεις.
Δεν πίστευα…
Οτι το θέατρο είναι δουλειά. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να καλύψει μια ματαιοδοξία μου και μετά να το βαρεθώ – γιατί βαριέμαι εύκολα. Αφού όμως συνάντησα ορισμένους ανθρώπους και κυρίως τον Στάθη Λιβαθινό, κατάλαβα ότι το θέατρο μπορεί να είναι η αφορμή. Σαν να είναι η βάρκα που θα σε πάει κάπου και όχι ότι πρέπει να έχεις μια βάρκα. Και τώρα νιώθω ότι κάθε φορά πηγαίνω σε ένα άλλο νησί – και η Ελλάδα έχει μπόλικα, δεν εξαντλούνται.
Στοχεύω…
Κυρίως μέσα από ένα προαίσθημα. Αλλά το αποφάσισα στα 30, όχι στα 20. Δεν είχα σχέση με τα καλλιτεχνικά και γι’ αυτό είχα μεγάλες αντιστάσεις. Δεν χρειαζόμουν τους γονείς μου να μου πουν να μη γίνω ηθοποιός. Ημουν εγώ ο ίδιος πατέρας του εαυτού μου. Με τον χρόνο συνέβησαν όμως πράγματα που με οδήγησαν στο θέατρο. Δεν μου αρκούσε να ακούω ότι έχω ταλέντο – πιο πολύ το έβλεπα σαν ευκολία. Δεν έβρισκα αξία και εξέλιξη. Οταν άρχισα να βλέπω το θέατρο ως επιστήμη, ως μια πλήρη ανάγνωση της ζωής, τότε έφυγαν οι αντιστάσεις μου. Αλλιώς είναι να παίζεις μπάλα στη γειτονιά και αλλιώς στην Μπαρτσελόνα. Δεν ήθελα το θέατρο να είναι μόνο τέχνη αλλά και επιστήμη.
Πιστεύω…
Οτι το θέατρο έχει μια πολιτική και κοινωνική διάσταση, πράγμα που έζησα πρώτα ως θεατής. Βγαίνοντας από μια παράσταση που με άγγιζε ένιωθα καλύτερος άνθρωπος, ενώ από μια άλλη που με απογοήτευε έβγαινα χειρότερος. Το βρίσκω λίγο επικίνδυνο αυτό. Ο καλλιτέχνης όμως έχει την εξουσία να το κάνει γιατί απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου και τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα.
Σκέφτομαι…
Την καθημερινότητά μου όλο και πιο πολύ και αυτό είναι κάτι που το θέατρο με υποχρέωσε να κάνω. Μέσα από την τέχνη μου ασκώ πολιτική στους γύρω μου και σε μένα. Το θέατρο δεν θεραπεύει, σε κάνει να βλέπεις. Γι’ αυτό και μου αρέσει να διδάσκω.
Διαβάζω…
Μαζί με τον γιο μου που είναι σχεδόν 15 χρόνων και προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά του. Βρίσκεται στην πιο ακατανόητη περίοδο του ανθρώπου. Επιπλέον πιστεύω ότι σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι έφηβος. Γι’ αυτό και ένα παιδί δεν θα συγχωρήσει ποτέ τους γονείς του που επέλεξαν να ζουν σε μια κοινωνία η οποία δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτό. Αυτό είναι πόλεμος. Είναι τερατώδης η ευθύνη που θα σου δώσει ως επιλογή ενώ εσύ δεν το θεωρείς επιλογή.
Με ενοχλεί…
Η αγένεια. Για μένα αυτό είναι το βασικό. Η έλλειψη αγωγής έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής. Είμαστε ανάγωγοι και αγενείς, με αποτέλεσμα να χάνονται βαθιές ευαισθησίες. Γινόμαστε χοντρόπετσοι και έτσι τα πράγματα αργούν να εξελιχθούν. Η ευαισθησία έχει γίνει, κατά κάποιον τρόπο, ελάττωμα. Και εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας χωρίς ευαισθησίες, μη τυχόν και πονέσουν. Μόνο αυτό όμως μπορεί να εξελίξει τα πράγματα. Αν δεν πονέσεις, θα μείνεις εκεί που είσαι. Και είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την αγωγή μέσα σε έναν ανάγωγο κόσμο.
πότε & πού:
«Αμφιτρύων» του Μολιέρου από το Εθνικό Θέατρο. Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Πέμπτη 20/9, στις 21.00.Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη, σκηνοθεσία: Λευτέρης Βογιατζής. Παίζουν: Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Γάλλος, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Ημελλος, Χρήστος Λούλης, Εύη Σαουλίδου, Στεφανία Γουλιώτη κ.ά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
