«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιακ. Καμπανέλλη στην Αττική

Τέσσερις παραστάσεις θα δώσει στην Αττική την προσεχή εβδομάδα «Το μεγάλο μας τσίρκο», στην συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το θέατρο Ακροπόλ. Μετά την πρεμιέρα και την περιοδεία στη βόρειο Ελλάδα, το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη στη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος είναι παρών στη σκηνή και διευθύνει την 9μελη ορχήστρα, κατεβαίνει για τέσσερις βραδιές στους ανοιχτούς χώρους της Αττικής.

Συγκεκριμένα θα παιχθεί στη Νίκαια, στην Ηλιούπολη, στην Πετρούπολη και το Λαύριο. Η σκηνοθεσία είναι του Σωτήρη Χατζάκη.

Με τον Γιώργο Αρμένη, τον Τάσο Νούσια και τη Μαρίνα Ασλάνογλου να ηγούνται του πολυπληθούς θιάσου, το έργο αυτό του Καμπανέλλη, επανέρχεται σαράντα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα _το 1973. Μέσα από τραγούδια, μέσα από σατιρικά και δραματικά επεισόδια, το έργο διατρέχει όλες τις σημαντικές στιγμές της ελληνική ιστορίας, ξεκινώντας από την Τουρκοκρατία και την επανάσταση του 1821, περνώντας στη βασιλεία του Όθωνα, τη Μικρασιατική καταστροφή και φθάνοντας ως τον πόλεμο του 1940.

Στην παράσταση που ανέβηκε το καλοκαίρι του ΄73, η μουσική ήταν του Ξαρχάκου ενώ τα σκηνικά του Ευγένιου Σπαθάρη και έπαιζαν η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Τα τραγούδια ερμήνευσε ο Νίκος Ξυλούρης. Η επιτυχία ήταν μεγάλη, όπως και η προσέλευση αλλά και η ανταπόκριση του κοινού με αποτέλεσμα να διακοπούν οι παραστάσεις από το δικτατορικό καθεστώς. Μετά την πτώση της δικτατορίας «Το μεγάλο μας τσίρκο» επανήλθε στο χειμερινό Ακροπόλ. Τώρα η σκηνογραφία είναι της Ερσης Δρίνη.

«Μαρτυρία για τη διαχρονία της εθνικής μας περιπέτειας» το χαρακτηρίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ που το σκηνοθετεί κιόλας και τονίζει ότι «πρόκειται για ένα λαϊκό έπος στο οποίο διαγράφονται ανάγλυφα οι αρετές αλλά και οι παθογένειες της φυλής, οι ανατάσεις και οι πτώσεις, οι αγώνες και οι αγωνίες ενός λαού, που φορτωμένος τη βαριά του ιστορία, δοκιμάζει τον βηματισμό του προς τον χρησμό ενός αμφίσημου μέλλοντος». Και καταλήγει: «Είναι μια καταβύθιση του Πατριάρχη της μεταπολεμικής δραματουργίας στη «θεία κωμωδία» του ανελέητου ελληνικού αφηγήματος».