Oι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως «κάτι ανάμεσα σε κουβανέζικη χορευτική ορχήστρα της δεκαετίας του ’30, μια βραζιλιάνικη μπάντα του δρόμου και ένα ιαπωνικό φιλμ νουάρ». Το δωδεκαμελές αμερικανικό συγκρότημα σχηματίστηκε το 1993 στο Πόρτλαντ του Ορεγκον από τον απόφοιτο του Χάρβαρντ και κλασικό πιανίστα Τόμας Μ. Λοντερντέιλ με σκοπό να παίζει σε εκδηλώσεις που θα είχαν πολιτικό και κοινωνικό σκοπό. Επειτα από αρκετές πρόβες και εξερεύνηση για το ρεπερτόριο που θα ερμήνευαν οι Pink Martini ήταν γεγονός. Εκαναν την παρθενική εμφάνισή τους στη Γηραιά Ηπειρο το 1994 στο Φεστιβάλ Καννών και τους επόμενους μήνες περιόδευαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο αλλά και η Ελλάδα.
Στη ρετρό διάθεση των Pink Martini μπορεί να εντοπίσει κανείς όλους τους αγαπημένους ήχους του παρελθόντος. Στο πρώτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1997 ακούμε την πολύ όμορφη διασκευή του «Amado Mio» από την «Γκίλντα», δίπλα στα «Παιδιά του Πειραιά» του Χατζιδάκι – στα ελληνικά – όπως και στο «Que Sera Sera» που αγαπήσαμε από την Ντόρις Ντέι, αλλά και τη μεγάλη λάτιν επιτυχία «Dónde Estás, Yolanda?». Ενδιαφέρον όμως είχαν και οι δικές τους συνθέσεις, όπως το «Lullaby» και το ομώνυμο τραγούδι του CD.
Το 2009 κυκλοφόρησαν το «Splendor In The Grass» και το 2010 το «Joy To The World», ένα πολυεθνικό άλμπουμ που έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Το φθινόπωρο του 2011 βρήκε το συγκρότημα σε «δημιουργικό οργασμό», καθώς κυκλοφόρησαν δύο παραγωγές, το «A Retrospective», μια συλλογή από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της πολυετούς καριέρας τους, και το «1969», ένα άλμπουμ με τη θρυλική γιαπωνέζα τραγουδίστρια Σαόρι Γιούκι. Τον Μάρτιο του 2011 η τραγουδίστρια Στορμ Λαρτζ ξεκίνησε τη συνεργασία της με τους Pink Martini, όταν η Τσάινα Φορμπς χρειάστηκε να απέχει από το συγκρότημα λόγω υποχρεωτικής αφωνίας. Και οι δύο τραγουδίστριες συνεχίζουν με τους Pink Martini.
«Είμαστε ένα είδος μουσικών αρχαιολόγων», λέει ο Λοντερντέιλ, «που φέρνουμε μελωδίες και ρυθμούς από διαφορετικά μέρη του κόσμου δίπλα-δίπλα ώστε να δημιουργήσουμε κάτι που είναι μοντέρνο. Είναι κάτι σαν αστική μουσική περιπλάνηση… και πιστεύω ότι σαν πολίτες του κόσμου που είμαστε, και κατά μία έννοια πρεσβευτές της μουσικής των ΗΠΑ, πρέπει πάντα να πασχίζουμε να μελετάμε τις γλώσσες και την ιστορία των άλλων χωρών. Είμαστε οπωσδήποτε ένα αμερικανικό συγκρότημα αλλά έχουμε περάσει πολύ χρόνο στην Ευρώπη, στην Τουρκία ή στον Λίβανο και επομένως έχουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι οι Αμερικανοί είναι πράγματι σε θέση να μπουν σε διάλογο με τον υπόλοιπο κόσμο».
Γιατί πιστεύετε ότι οι Pink Martini αγγίζουν μία ευρεία γκάμα κουλτούρας και ηλικιών;
«Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει διότι έχουμε γύρω μας μία αίσθηση μεγάλης ορχήστρας. Ο κόσμος το αγαπά αυτό το στοιχείο και το βρίσκει αρκετά ρομαντικό. Μας αρέσει ιδιαίτερα να ανακαλύπτουμε παλιομοδίτικα τραγούδια από διαφορετικές κουλτούρες και να τα επαναφέρουμε με τον δικό μας τρόπο στο σήμερα».
Χρησιμοποιείτε τον όρο «αρχαιολόγοι της μουσικής» προκειμένου να δώσετε το στίγμα σας. Το ανακαλύψατε ακριβώς στο πρόσφατο άλμπουμ σας;
«Στο «Splendor in the grass» έχουμε έντονη την επιρροή από την κλασική μουσική και γι’ αυτό μπορεί κανείς να δει επιρροές από σπουδαίους συνθέτες όπως ο Τσαϊκόφσκι και ο Σούμπερτ. Είναι κάτι που υπήρχε στο μυαλό όλων μας όταν αρχίσαμε την ηχογράφηση και στην πορεία ανακαλύψαμε έναν νέο τρόπο να την ενσωματώσουμε στα τραγούδια μας. Τίποτε δεν με ξαφνιάζει περισσότερο από μία παλιά όμορφη μελωδία που ο κόσμος έχει ξεχάσει. Και μου αρέσει να ξαφνιάζουμε τον κόσμο με παραδοσιακά τραγούδια από τη δική τους κουλτούρα που ίσως κάποιοι να μην ξέρουν καν».
Γιατί πιστεύετε ότι στη Γαλλία έχετε γίνει πιο δημοφιλείς σε σχέση με τις ΗΠΑ από την αρχή της καριέρας σας;
«Οχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη αγαπούν τη μουσική μας και αυτό συμβαίνει γιατί οι Ευρωπαίοι αγαπούν τη νοσταλγία και είναι πιο ρομαντικοί. Η αμερικανική μουσική βιομηχανία είναι περισσότερο προσανατολισμένη στη σεξουαλική έκφραση παρά στη μελωδία και στα ρομαντικά συναισθήματα».
Εχετε περιοδεύσει σε ολόκληρη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, με 25 διαφορετικές ορχήστρες. Νιώθετε περίεργα ως Αμερικανοί όταν συχνά πηγαίνετε σε μέρη που δεν τρέφουν και τα καλύτερα συναισθήματα για εσάς;
«Μας νοιάζει να κάνουμε καλή μουσική με τον κόσμο που συναντάμε. Εχουμε μόνο ευθύνη ως μουσικοί και πολλές φορές μάλιστα υπερβάλλουμε. Η Στορμ, για παράδειγμα, δούλεψε σκληρά με τη βοήθεια δασκάλων ξένων γλωσσών για να τραγουδά σε 14 διαφορετικές γλώσσες».
Αισθάνεστε ότι είστε ένα συγκρότημα του Πόρτλαντ;
«Φυσικά! Ζούμε στο Πόρτλαντ. Είμαστε ακόμη ενεργοί σε πολιτικά θέματα εκεί και ακόμη η νέα μας τραγουδίστρια, η Στορμ, ζει εκεί πλέον».
Αισθάνεστε την ευθύνη να εμπλακείτε με όσα σημαντικά συμβαίνουν διεθνώς σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο ή απλώς είστε ποπ διασκεδαστές;
«Είμαστε αρκετά ευαισθητοποιημένοι και σίγουρα είμαστε κάτι περισσότερο από μία ποπ μπάντα και εκπροσωπούμε με τη μουσική τόσο πολλές διαφορετικές κουλτούρες ώστε αναπόφευκτα γνωρίζουμε το συμβαίνει γύρω μας και αυτό περνά μέσα από τη μουσική μας».
Εχετε συνεργαστεί με αρκετούς σπουδαίους μουσικούς όπως είναι ο Τζίμι Σκοτ, ο Ρούφους Γουέινραϊτ και η (θρυλική μεξικανή τραγουδίστρια) Τσαβέλα Βάργκας. Τι αποκομίσατε από αυτές τις επαφές;
«Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής της Τσαβέλα Βάργκας. Λατρεύω το κουράγιο της, τη γενναιότητά της και το πνεύμα της και πάντα όταν την ακούω μου ταράζει τον συναισθηματικό μου κόσμο. Πολιτικά δεν στάθηκε πάντα πολύ γενναία».
Τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Προσπαθώ να βρω νέα τραγούδια και η αλήθεια είναι ότι έχω στα σκαριά κάποια εκπληκτικά από τη Ρωσία αλλά και τη Ρουμανία τα οποία θα ηχογραφήσουμε στο τέλος της περιοδείας μας».
Τι θα παρουσιάσετε στην Αθήνα;
«Τα καλύτερα τραγούδια μας, αλλά πιστεύω με μία άλλη δυναμική πλέον, αφού η Στορμ Λαρτζ έχει προσδώσει με την παρουσία της περισσότερη ενέργεια, πιο πολύ πανκ δυναμισμό θα έλεγα, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο με τον ήχο μας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
