Αποκαλυπτικό το ντοκυμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Ολιγαρχία» που εξηγεί γιατί και πώς ο πλανήτης μας είναι έρμαιο μιας χούφτας τραπεζιτών
{{{ moto }}}

Η επιτυχία του ντοκυμαντέρ «Ολιγαρχία» (Ελλάδα, 2011) του δημοσιογράφου-ερευνητή Στέλιου Κούλογλου έγκειται σε κάτι εξαιρετικά απλό: ακόμα και ο πιο άσχετος με το θέμα των λόγων που οδήγησαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία αυτή την εποχή πλήττει τη ζωή μας, θα αποκτήσει μια καθαρή εικόνα. Ο Κούλογλου κάνει μια ενδιαφέρουσα (και καθόλου βαρετή) ανασκόπηση της Ιστορίας του 20ού αιώνα. Αρχίζει με τα χρόνια της ευμάρειας (δεκαετίες του 1950 και του 1960) και κάνει μια μεγάλη στάση στη Χιλή του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ παρουσιάζοντας το πώς, για πρώτη φορά στα χρονικά, τα νεοφιλελεύθερα «παιδιά του Σικάγο» με επικεφαλής τον Μίλτον Φρίντμαν θέσπισαν τη συνταγή που λέει πώς να φορολογούνται αμείλικτα οι φτωχοί και καθόλου οι πλούσιοι.

Εν συνεχεία περνά στον «θατσερο-ριγκανισμό» της δεκαετίας του 1980, στην πτώση του Κομμουνισμού που σήμανε την έναρξη του μεγάλου πάρτι του νεοφιλελευθερισμού και καταλήγει στο εφιαλτικό σήμερα του νέου millennium όπου οι πραγματικές κυβερνήσεις είναι μια χούφτα τραπεζιτών που κυβερνούν όλο τον πλανήτη. Σύμφωνα με το ντοκυμαντέρ, ο χρηματοπιστωτικός όμιλος Goldman Sachs έχει τη μερίδα του λέοντος στην πίτα της παγκόσμιας αγοράς καθώς διόλου τυχαία «γεννά» πολιτικούς (όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν στο επιτελείο τους κάποιο πρώην μέλος της Goldman Sachs). Μια από τις μεγάλες επιτυχίες του Κούλογλου είναι ότι κατάφερε να μιλήσει με τον Σιλβέν Ρέινες, πρώην υπάλληλό της, ο οποίος μιλώντας για πρώτη φορά σε έλληνα δημοσιογράφο, συγκρίνει την Goldman Sachs με τη CIA λέγοντας ότι όπως η CIA έχει το παρατσούκλι «Η εταιρεία» έτσι και η Goldman Sachs έχει το παρατσούκλι «Η φίρμα».

Και φτάνουμε στην εποχή των νεοάστεγων, των νεόπτωχων και της Τράπεζας τροφίμων όπου πρωταγωνιστεί η Ελλάδα. Το 2009, την εποχή που η χώρα μας ήταν εθισμένη σαν αλκοολική στα χρέη, η Goldman Sachs προσέγγισε τον τότε πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου και του πρόσφερε «ένα μπουκάλι ακόμη» όπως ακούμε στην ταινία. Ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Goldman Sachs πήρε την εκδίκησή της: για πρώτη φορά επιτέθηκε σε μια χώρα που είχε χρέος. Αρα η Ελλάδα έγινε ένα πειραματόζωο πάνω στο οποίο ασέλγησε όλη η Ευρώπη – τις περισσότερες φορές με λανθασμένες πληροφορίες.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Καρκίνος με χιούμορ
Κάθε άλλο παρά ευχάριστη δείχνει – τουλάχιστον στα χαρτιά – μια ταινία όπως το «50/50» (ΗΠΑ, 2011) του Τζόζεφ Λιβάιν, στην οποία ο κεντρικός ήρωας (Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ) έχει καρκίνο στη σπονδυλική στήλη και 50% πιθανότητες για να ζήσει. Να όμως που κατά περίεργο τρόπο η αίσθηση που αυτή η ταινία σου αφήνει, δεν είναι τελικά και τόσο δυσάρεστη, επειδή αυτό που λέει είναι ότι ακόμα και ο θάνατος προτιμότερο είναι να αντιμετωπίζεται με χαμόγελο, έτσι ώστε ο πόνος να γίνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνος.

Μάλιστα, πάνω σε αυτό το πλαίσιο το «50/50» σε κερδίζει άνετα γιατί με πολύ όμορφο τρόπο προασπίζει την έννοια της φιλίας μεταξύ ανδρών. Γιατί η δοκιμασία του κεντρικού ήρωα γίνεται περισσότερο υποφερτή χάρη στην πολύτιμη βοήθεια του «κολλητού» του, στον ρόλο του οποίου ο Σεθ Ρόγκαν κλέβει την παράσταση. Σαν χαρακτήρας είναι το άκρως αντίθετο του Λέβιτ, φωνακλάς, διαχυτικός, ερωτύλος, πρόστυχος αλλά και δοτικός, έτοιμος να θυσιαστεί για τον φίλο του ανά πάσα στιγμή. Θα υπάρξουν στιγμές που άθελά σας θα πιάσετε τα μάτια σας να βουρκώνουν. Αλλά ξέρετε κάτι; Ποτέ δεν θα νιώσετε ότι το φιλμ έχει λειτουργήσει εκβιαστικά προς τον ψυχισμό σας.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡO – ΝΙΡΒΑΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

«Hangover» με εφήβους
Με τη σφραγίδα του σκηνοθέτη του «Hangover» Τοντ Φίλιπς στην παραγωγή, το «Project X» που σκηνοθέτησε Νίμα Νουριζαντέχ είναι η μυθοπλαστική αναπαράσταση ενός εξωφρενικά αληθινού περιστατικού που συνέβη πριν από μερικά χρόνια στην Αμερική: ένα αθώο πάρτι γενεθλίων εξελίχθηκε κατάσταση πολέμου όταν το ποτό, τα ναρκωτικά και το σεξ έφτασαν στο απροχώρητο. Αστυνομία, SWAT, πυροσβέστες, τα media, όλοι έλαβαν μέρος σε έναν εφιάλτη εκτός ελέγχου.

Η μέθοδος αφήγησης της ιστορίας είναι και σ’ αυτή την περίπτωση υποκειμενική, α λα «Blair – Witch Project» ή «Cloverfield»: ένας από τους διοργανωτές του πάρτι κρατά διαρκώς μία κάμερα στο χέρι και κινηματογραφεί ό,τι βλέπει μπροστά του. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία είναι μια συρραφή από χονδροειδέστατες πλάκες που μπροστά τους τα όσα συμβαίνου στις ταινίες «American pie» είναι για παιδάκια του νηπιαγωγείου. Πέραν της πλάκας πάντως αν αυτή η ταινία είναι μια αντιπροσωπευτική εικόνα της σύγχρονης νεολαίας στην Αμερική, τότε μπορούμε και δικαιωματικά πλέον να μιλάμε για μια κανιβαλιστική κοινωνία ανθρωπόμορφων τεράτων που μόνον εμετό μπορεί να σου προκαλέσει (παίζουν: Τόμας Μαν, Ολιβερ Κούπερ, Τζόναθαν Ντάνιελ Μπράουν).
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – VILLAGE MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΝΑΝΑ CINEMAX ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑTΕIA – STER CENTURY

Ταλαίπωρες γυναίκες στη σύγχρονη Αθήνα
Το εντυπωσιακό με την τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» (Eλλάδα, 2011) είναι ότι ενώ βρίσκεται στοιχειωμένη μέσα σε μια ατμόσφαιρα βίας, αποξένωσης, δυσθυμίας και παραπόνου, καταφέρνει να βγάλει τρυφερότητα και μάλιστα χωρίς ποτέ να εκβιάζει τα συναισθήματα του θεατή. Οπως και να το κάνουμε, αυτό είναι από μόνο του ένα επίτευγμα όταν έχεις γυρίσει μια ταινία με τόσο ταλαιπωρημένους ήρωες.

Ηρωίδες για την ακρίβεια. Γιατί όλα τα βασικά πρόσωπα αυτής της δυσάρεστης, λυπητερής ταινίας είναι γυναίκες και φυσικά, όλες οι γυναίκες καταδιώκονται από κάτι. Μια πόρνη από την Ρωσία (Νικολίτσα Ντρίζη) δέχεται τον εξευτελισμό ενός μόνιμου πελάτη αλλά και την επίθεση άξεστων νεαρών που κάνουν βίαιη πλάκα μαζί της (σε μια σκηνή που θύμισε αρκετά μια παρόμοια στο «Αφήνοντας το Λας Βέγκας»). Μια κοπέλα (Κατερίνα Φωτιάδη) θρηνεί την αυτοκτονία της μητέρας της (Λουκία Πιστιόλα). ‘Η έτσι νομίζουμε, διότι δεν επιτρέπει στα συναισθήματά της να γράψουν στο πρόσωπό της. Και μια τρίτη κοπέλα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη) που απεχθάνεται τον πατέρα της, έχει μάλλον παντρευτεί για να ξεφύγει από τα φαντάσματα του σπιτιού της.

Η αλήθεια είναι ότι τα «φαντάσματα» φτάνουν και περισσεύουν σε αυτή την ταινία. Πολύς βωβός πόνος, πολλές ενοχές, πολλή κατάθλιψη, πολλές ρημαγμένες ψυχές αλλά και μια σκηνή αυτοκτονίας που εγώ θα ξαναγύριζα γιατί καθόλου δεν με έπεισε. Φιλμικά πάντως, αυτή η μπλε ταινία που συνάμα είναι και ένα από τα πιο μελαγχολικά, νουάρ πορτρέτα της σύγχρονης Αθήνας (μπράβο στον οπερατέρ Γιάννη Φώτου), είναι η πιο ενδιαφέρουσα όλων των ταινιών ενός αξιόλογου σκηνοθέτη, από τον οποίο όμως ακόμη περιμένουμε τη μεγάλη δημιουργία (η ταινία απέσπασε τέσσερις υποψηφιότητες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου)
Βαθμολογία:2
Αίθουσες ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Κινηματογραφικοί σταρ οι «Αγανακτισμένοι»
Στους «Αγανακτισμένους» («Indignados», Γαλλία, 2012) ο γαλλοαρμένιος – Αθίγγανος Τόνι Γκάτλιφ (γνωστός στη χώρα μας από ταινίες όπως οι «Gadjo Dilo» και «Vengo») χρησιμοποιεί τη ματιά μιας αφρικανής λαθρομετανάστριας στην Ευρώπη για να οδηγήσει τον θεατή σε εικόνες που προέρχονται από τις πραγματικές εξεγέρσεις Αγανακτισμένων σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, της Ισπανίας αλλά και της Ελλάδας. Συχνά με ποιητικό τρόπο η κάμερα του Γκάτλιφ προσπαθεί να βρεθεί εκεί που δεν είχαν τη δυνατότητα ή δεν ήθελαν να βρεθούν οι κάμερες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Γι’ αυτό άλλωστε το «Indignados» δεν σου δίνει ποτέ την εντύπωση ότι αναπαράγει τα δελτία ειδήσεων.

Αξίζει να επισημανθεί ότι μέρος των γυρισμάτων της ταινίας έγιναν στην αθηναϊκή πλατεία των Αγανακτισμένων, το Σύνταγμα. Για τον Γκάτλιφ η διαφορά ανάμεσα στο κίνημα των ελλήνων Αγανακτισμένων και στα υπόλοιπα της Ευρώπης έγκειται στο ίδιον του προβλήματος της χώρας μας. «Αυτό τουλάχιστον αισθάνθηκα εγώ, χωρίς ποτέ να βάλω τον εαυτό μου στον ρόλο του αντιπροσώπου των Αγανακτισμένων – αν και στα 30 χρόνια καριέρας μου μπορεί όντως κάποιος να διακρίνει έναν αγανακτισμένο σκηνοθέτη».
Βαθμολογία:2
Αίθουσες: CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ

Επίσης στις αίθουσες
>>Το οικολογικό κινούμενο σχέδιο του Κρις Ρενό «Lorax» (ΗΠΑ, 2011) που με έξυπνο τρόπο προβληματίζει για την ανάγκη της προστασίας της φύσης. Το φιλμ που δυστυχώς παίζεται μόνον στα ελληνικά είναι μια ακόμη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη ενός από τα πιο επιτυχημένα βιβλία του Dr. Seuss και είναι φτιαγμένο από την ομάδα των δημιουργών του άκρως επιτυχημένου animation «Απαισιότατος» («Despicable Me!» ).
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΣΤΟΡ HOLLYWOOD – ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΙΔΑΡΙ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ – VILLAGE ATHENS METRO MALL – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΕΤΟΥΑΛ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΦΟΙΒΟΣ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ – ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX – TPIA ΑΣΤΕΡΙΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER CENTURY – VILLAGE MED COSMOS – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

>>>Σε επανέκδοση αλλά επεξεργασμένος εκ νέου σε τρισδιάστατη μορφή προβάλλεται ο βραβευμένος με 11 Οσκαρ «Τιτανικός» (1997) του Τζέιμς Κάμερον με τους Λεονάρντο ντι Κάπριο, Κέιτ Γουίνσλετ και Μπίλι Ζέιν.
Βαθμολογία: 5
Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΑΕΛΛΩ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ –
VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE METRO MALL ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS