14ο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οι πρώτες εικόνες

Με μια υποψηφιότητα για τα προσεχή Οσκαρ στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, αποκαλυπτικές μαρτυρίες και ένα θέμα που κυριαρχεί ακόμη στην επικαιρότητα των αμερικανικών ΜΜΕ, το ντοκιμαντέρ «Paradise Lost 3: Purgatory» των Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι, ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε το 1996 με το «Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hill» και συνεχίστηκε το 2000 με το «Paradise Lost: Revelations».

Το φιλμ ρίχνει φως στους αποτρόπαιους φόνους τριών παιδιών στο Ουέστ Μέμφις του Aρκάνσας σε μια υπόθεση, που έγινε γνωστή ως «West Memphis Three» και πήρε τεράστιες διαστάσεις στα ΜΜΕ, κυρίως εξαιτίας του πρώτου ντοκιμαντέρ των δημιουργών: αποτέλεσμα ήταν η επανεξέταση του θέματος, με νέα στοιχεία (βασισμένα σε DNA). Σχεδόν 16 χρόνια αργότερα, η εμμονή για την φανέρωση της αλήθειας και η ακτιβιστική διάθεση των σκηνοθετών, καταγράφθηκε στο «Paradise Lost 3: Purgatory» με ένα απροσδόκητο (για τα δεδομένα του δικαστικού συστήματος) φινάλε: Οι τρεις νεαροί που είχαν κατηγορηθεί για τις δολοφονίες αποφυλακίστηκαν στο τέλος του 2011 λόγω έλλειψης στοιχείων και ζουν ελεύθεροι.

Το «Paradise Lost 3: Purgatory» δεν είναι το μόνο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στο αμερικανικό δικαστικό σύστημα καθώς ακόμα μια υπόθεση δολοφονίας που συγκλόνισε τις ΗΠΑ, βρίσκεται στην καρδιά του «Into the Abyss: A Tale of Death, a Tale of Life» που σκηνοθέτησε ο διακεκριμένος γερμανός σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτσογκ. Ο φακός του παρακολουθεί την ιστορία του 28χρονου Μάικλ Πέρι που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή και του συνεργού του Τζέισον Μπερκέτ που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Σε αυτή την περίπτωση όμως, ο Χέρτζογκ δεν αμφισβητεί την ενοχή των κατηγορούμενων. Επικεντρώνεται στον αντίκτυπο της υπόθεσης στα συγγενικά πρόσωπα τόσο των δολοφονημένων, όσο και των καταδικασθέντων.

Ορμώμενος από το προσωπικό ενδιαφέρον του για την αστρονομία, ο χιλιανός σκηνοθέτης Πατρίσιο Γκουσμάν με το «Nostalgia for the light» υπέγραψε ένα ασυνήθιστο πολιτικό σχόλιο για την καταπιεσμένη υπό το καθεστώς Πινοσέτ, Χιλή. Αστρονόμοι, αρχαιολόγοι, αλλά και συγγενείς των «εξαφανισμένων» θυμάτων της δικτατορίας, εξερευνούν το παρελθόν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά και με φόντο την έρημο της Ατακάμα,

Τέσσερις αντίποδες της Γης (Αργεντινή – Κίνα, Χιλή – Ρωσία, ΗΠΑ – Αφρική, Ισπανία -Νέα Ζηλανδία) καθηλώνουν το θεατή με όλες τις «ηχηρές» αντιθέσεις και ομοιότητές τους στο «Vivan Las Antipodas!» του πολυβραβευμένου δημιουργού Βίκτορ Κοσακόφσκι και τέλος ένα εκ των έσω μανιφέστο ενάντια στο απολυταρχικό ιρανικό καθεστώς, έτσι όπως το βιώνει για ένα 24ωρο από την καθημερινότητά του ο Τζαφάρ Παναχί, διακηρύσσει η ταινία This is not a film: εν αναμονή της ετυμηγορίας για την έφεσή του, εγκλωβισμένος σε κατ’ οίκον περιορισμό, ο Παναχί γίνεται πρωταγωνιστής μπροστά στην κάμερα του ομότεχνού του Μοχτάμπα Μιρταχμάσμπ αλλά και συν-σκηνοθέτης, μέσω του iPhone του, σε μια θαρραλέα πράξη διαμαρτυρίας, αφιερωμένη στους ιρανούς κινηματογραφιστές.