Στα 33 του χρόνια ο Νικόλας Παπαγιάννης με τον ρόλο του Δραγανίγου στον «Βασιλικό» του Αντώνιου Μάτεσι, κάνει ηχηρή την παρουσία του στον χώρο, όπου κλείνει μια δεκαετία. Στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στην παράσταση που φέρει την υπογραφή του Σπύρου Ευαγγελάτου, ερμηνεύει έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ήρωα, που ξεδιπλώνεται μαζί με το ίδιο το έργο: Είναι το αρχοντόπουλο που βήμα βήμα τον οδηγεί στην κορυφαία σκηνή του έργου, στη σύγκρουση με τον πατέρα του, μια σύγκρουση καθαρά πολιτική, κι ας δείχνει ενδοοικογενειακή. Στον ρόλο του πατέρα, του άρχοντα Δάρειου Ρονκάλα ο Νικήτας Τσακίρογλου.
«Χρειάστηκα δύο μέρες για να διαβάσω το έργο, λόγω έκτασης αλλά κυρίως λόγω γλώσσας. Δεν είμαστε συνηθισμένοι ούτε να την ακούμε ούτε να τη διαβάζουμε (σ.σ. το έργο γράφτηκε το 1832 στην επτανησιακή διάλεκτο). Κάποια λοιπόν στιγμή αναρωτήθηκα, «γιατί τώρα αυτό;»… Φυσικά κι έκανα λάθος, κάτι που κατάλαβα από τις πρώτες κιόλας πρόβες και φυσικά τώρα, όσο περνούν οι παραστάσεις. Παίζοντας στον «Βασιλικό» νιώθω συγγένεια, βλέπω την πορεία μας και συνειδητοποιώ πόσο διαχρονικό είναι. Γραμμένο το 1832 κι όμως έχει σημερινές αναφορές. Και τότε ίσχυε το λάδωμα και τότε ίσχυε η οικογενειοκρατία. Ομολογώ ότι ήταν η αποκάλυψη σταδιακή, αλλά πλήρης… Ξεκίνησα με δυσπιστία. Σήμερα το αγαπώ πολύ», λέει ο Νικόλας Παπαγιάννης που ξεδιπλώνει τις ενδιαφέρουσες πτυχές του ήρωά του.
{{{ moto }}}«Πιστεύω πολύ στις σχέσεις της οικογένειας» συνεχίζει. «Μ΄αρέσει η οικογένεια, οι ισορροπίες αλλά και οι αναπηρίες της. Ο Δραγανίγος λειτουργεί σαν χύτρα. Μαζεύει μαζεύει χωρίς να εκτονώνει, μέχρι να φθάσει η στιγμή ότι έχει βρει τον τρόπο να το κάνει. Δούλευα με την παρόρμηση, τον θυμό στην παλιά γενιά. Κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε μπροστά μου το δίκαιο, το πολιτικό δίκαιο, αυτό που εκφράζεται με επιχειρήματα και όχι με τον συναισθηματικό λόγο. Εκεί που το μέτρο δεν χάνεται από το πάθος. Εκεί που η λογική και το συναίσθημα συνδυάζονται. Στο τέλος των προβών αντιλήφθηκα τον πολιτικό χώρο του ήρωα, και μάλιστα χωρίς να είναι διδακτικός. Και μάλιστα σε μια σύγκρουση με το οικείο. Αρνείται να ζήσει με τα οφίτσια, λέει όχι. Παράλληλα θέλω να πω ότι το έργο δεν μένει στον οικογενειακό καβγά, στην ιστορία ενός σπιτιού. Ημουν και είμαι τυχερός, γιατί όλο αυτό το έζησα και το δούλεψα μαζί με δύο ανθρώπους όπως είναι ο Σπύρος Ευαγγελάτος και ο Νικήτας Τσακίρογλου. Ο σκηνοθέτης με εμπιστεύεται κι εγώ νοιώθω μεγάλη αγάπη. Ο Τσακίρογλου με αντιμετώπισε ισότιμα με μια διαθεσιμότητα και μια δεκτικότητα από την πλευρά του που λειτούργησε πολύ θετικά για μένα. Ενοιωσα ελεύθερος….».
Το μεσαίο από τα έξι παιδιά της οικογένειας Παπαγιάννη, ένα από τα πέντε αγόρια του επίσης ηθοποιού Δημήτρη Παπαγιάννη, ο Νικόλας αποφοίτησε από το μουσικό σχολείο της Παλλήνης χωρίς να έχει αποφασίσει να στραφεί στην υποκριτική. Αν και ο πατέρας του το θεωρούσε αυτονόητο, ο ίδιος καθυστέρησε. Μπήκε με την τρίτη φορά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και τώρα πιστεύει ότι αυτό του έκανε καλό – τότε βέβαια τον πίκρανε και τον πείσμωσε…

«Ξέρεις, δεν μου φθάνει τίποτα… Νιώθω βαθιά τυχερός και ευγνωμονώ κάθε ευκαιρία που έρχεται. Μετά τη σχολή συνεργάστηκα με τον Στάθη Λιβαθινό, τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Δημήτρη Λιγνάδη, την Εφη Θεοδώρου και φυσικά τον Σπύρο Ευαγγελάτο και την Κατερίνα Ευαγγελάτου, με το Αμφι-Θέατρό τους… Και εμένα οι Ευαγγελάτοι με αφορούν πολύ, πρώτα απ΄όλα σαν άνθρωποι και σαν καλλιτέχνες. Με την Κατερίνα είμαστε είμαστε μαζί από τη σχολή. Μαζί και με τη Στεφανία Γουλιώτη, οι τρεις μας γίναμε καλοί φίλοι και κάναμε μαζί την «Ερωτευμένη νεκρή»».

Και καταλήγει: «Προσδιορίστηκα από την αρχή που βγήκα στη δουλειά. Από νωρίς βρήκα το μονοπάτι μου, ένα μονοπάτι με λιγότερες απολαβές. Δεν μετανιώνω όμως για τίποτα. Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά με το ίδιο κέφι και την ίδια όρεξη για πολλά χρόνια». Και φροντίζει γι΄αυτό, αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο του στην αγάπη του για τη φύση – ανεβαίνει βουνά και πέφτει στα φαράγγια και στα ποτάμια με σκοινιά..! Και το μέλλον; «Θέλω να είμαι υγιής και να ζω σε μια χώρα που να μπορεί να φιλοξενεί τις ανάγκες μου, τις ανάγκες μας. Αν και έχω μεγάλο θυμό μέσα μου, δεν θέλω να συμβούν μεγάλες αλλαγές. Θέλω να είναι ουσιαστικές. Αν φοβάμαι κάτι είναι τον αλληλοσπαραγμό. Δεν πρέπει, δεν θέλω να φωλιάσει ο φόβος μέσα μας»….

Η Ταυτότητα της Παράστασης
«Βασιλικός» του Αντωνίου Μάτεσι. Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία – φωτισμοί: Σπύρος Ευαγγελάτος. Σκηνογραφία Γιώργος Πάτσας. Μουσική Γιάννης Αναστασόπουλος. Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου, Κατερίνα Χέλμη, Μίνα Αδαμάκη, Μιχάλης Μητρούσης, Πάνος Σκουρολιάκος, Θοδωρής Κατσαφάδος, Γιώργος Βελέντζας, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιωργής Τσαμπουράκης, Νικόλας Παπαγιάννης, Θανάσης Δήμου, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Λευτέρης Πολυχρόνης. Παίζουν ζωντανή μουσική οι: Γεωργία Καλλέργη (κρουστά), Βασίλης Παπαγεωργίου (κιθάρα), Γιωργής Τσουρής (κλαρινέτο).