Λεζάντα: Ο Γουίλεμ Νταφόε και η Νατάσα Λιόν περιμένουν το τέλος του κόσμου κάνοντας έρωτα στο «4.44 The last day on earth» του Εϊμπελ Φεράρα

Αποστολή ,Γιάννης Ζουμπουλάκης

Τα τελευταία χρόνια η ιδέα της καταστροφής του κόσμου απασχολεί όλο και περισσότερο τον κινηματογράφο. Από την μια πλευρά βλέπουμε μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ όπως το «2012» του Ρόλαντ Εμεριχ που κιδυνολογεί για την απόλυτη καταστροφή του πλανήτη βασισμένο σε έναν αρχαίο μύθο, από την άλλη όμως, υπάρχουν και οι πιο προσωπικές, μικρές, ανεξάρτητες ταινίες που εξετάζουν το ίδιο θέμα με λιγότερα εφέ και περισσότερη προσοχή στην ανθρώπινη συμπεριφορά.

Στις Κάνες μια τέτοια ταινία _αν και αποτυχημένη_ ήταν η «Melancholia» του Λαρς Φον Τρίερ που από αύριο Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου ανοίγει και στην Ελλάδα. Στην Βενετία ήταν το «4.44 The last day on earth» του Εϊμπελ Φεράρα που προβάλλεται εντός συναγωνισμού το βράδυ της Τετάρτης 7 Σεπτεμβρίου.

Γνωστός για την ωμή αντιμετώπιση των θεμάτων του σε ταινίες όπως η «Διαφθορά» και το «Αφεντικό της Νέας Υόρκης», ο Εϊμπελ Φεράρα, στέκεται στην τελευταία ημέρα του πλανήτη παρακολουθώντας τα δρώμενα μέσα από τα μάτια ενός ζευγαριού που υποδύονται ο Γουίλεμ Νταφόε και η Νατάσα Λιόν. Το ενδιαφέρον στην ταινία, είναι ότι ακόμα και το γεγονός ότι η Γη σε μερικές ώρες θα πάψει να υφίσταται, δεν έχει επηρεάσει την καθημερινότητα των ανθρώπων. Στους δρόμους τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν κανονικά, στα σπίτια οι άνθρωποi κάνουν έρωτα, τσακώνονται, παραγγέλνουν πίτσες. «Σε μια τέτοια περίπτωση σκέφτηκα ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε παρά να περιμένει το μοιραίο χωρίς να έχει πολλά να κάνει» είπε ο Είμπελ Φεράρα στο Βήμα. «Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ζήσεις μέχρι την τελευταία στιγμή όπως ζούσες μέχρι τότε. Το πολύ –πολύ να πας να δεις κανέναν φίλο σου που έχεις χρόνια να του μιλήσεις.»

Ο Εϊμπελ Φεράρα παραδέχεται ότι άρχισε να σκέφτεται σοβαρά την ιδέα μιας ταινίας για την καταστροφή του κόσμου όταν πριν από μερικούς μήνες η Νέα Υόρκη είχε αναστατωθεί από την ιδέα ότι ο κόσμος όντως θα καταστραφεί κάπου τον Μάιο. «Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο τρομοκρατημένος ήταν ο κόσμος» είπε ο σκηνοθέτης. «Και ακόμα είναι παρότι η καταστροφή του κόσμου μετατέθηκε για τον Οκτώβριο διότι είχαν γίνει λάθη στους υπολογισμούς…»

Διανύοντας την 8η μέρα διεξαγωγής του, το φεστιβάλ Βενετίας έχει ήδη αρχίσει να αδειάζει από κόσμο. Ο λόγος δεν είναι ούτε η ποιότητα των ταινιών ,ούτε και το κακό κλίμα. Είναι ο ανταγωνισμός. Εδώ και αρκετά χρόνια, το φεστιβάλ του Τορόντο θεωρείται το πρώτο «βήμα» πριν από την ανακοίνωση των υποωηφιοτήτων των Οσκαρ. Στο Τορόντο _που δεν έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα_ παίζονται με μια λέξη τα πάντα αναζητώντας την πολύτιμη προσοχή για την μετέπειτα πορεία τους στις αίθουσες αλλά και στην κούρσα των Οσκαρ.

Γι’ αυτό άλλωστε στη Βενετία τα τελευταία χρόνια οι πρώτες μέρες είναι γεμάτες από σταρ και αφίξεις και προς το τέλος, το πράγμα αρχίζει και κοπάζει. Εφέτος είδαμε πολλούς. Από τον Τζορτζ Κλούνεϊ μέχρι την Μόνικα Μπελούτσι και από την Κέιτ Γουίνσλετ μέχρι τον Κόλιν Φερθ, το Λίντο χόρτασε μπόλικο σταριλίκι και ως επί το πλείστον καλές ταινίες αφού σε γενικές γραμμές οι ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος έχουν αρέσει_ ακόμα και πιο «δύσκολες», όπως οι «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου.