«Είμαι ναζιστής. Καταλαβαίνω πολύ καλά τον Χίτλερ. Δεν είμαι υπέρ του Παγκοσμίου Πολέμου αλλά τον καταλαβαίνω. Για πολύ καιρό νόμιζα ότι ήμουν Εβραίος και μου άρεσε που ήμουν. Αλλά μετά ήρθε η (δανέζα σκηνοθέτις) Σουζάνε Μπίερ και κατάλαβα ότι δεν ήμουν και τόσο ευτυχής ως Εβραίος. Και τότε συνειδητοποίησα ότι είμαι ναζιστής γιατί οι γονείς μου είναι Γερμανοί. Κι αυτό μου έδωσε ευχαρίστηση!».
Το μόνον βέβαιο με τον δανό σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ είναι ότι ξέρει πολύ καλά να «δουλεύει» τον κόσμο για να πουλήσει τον εαυτό του και ακόμα καλύτερα το έργο του. Ακούγοντάς τον στην συνέντευξη Τύπου της τελευταίας ταινίας του, της «Μελαγχολίας» το έβλεπες εκεί μπροστά σου. Ο άνθρωπος έδινε σόου, ίσως επειδή κατά βάθος θα ήθελε να ξεχάσουμε πόσο μέτρια είναι η «Μελαγχολία».
Ο Φον Τρίερ επανέλαβε πολλές φορές ότι καταλαβαίνει τον Χίτλερ, επανέλαβε πολλές φορές ότι είναι ναζιστής και επανέλαβε πολλές φορές ότι η επόμενη ταινία του θα είναι πορνό με πρωταγωνίστρια την Κίρστεν Ντανστ η οποία – πρωταγωνίστρια στην «Μελαγχολία» – καθόταν δίπλα του.
«Πορνό τετράωρης διάρκειας για την ακρίβεια» είπε ο εκκεντρικός δανός. «Δεν το ήθελα εγώ. Η Κίρστεν επέμεινε. Βλέπετε, γυρίσαμε μια σκηνή σεξ που δεν την έβαλα στην ταινία. Της άρεσε τόσο πολύ της Κίρστεν και τώρα θέλει κι άλλο. Είπα “να κοιτάξουμε τους διαλόγους”. Μου απάντησε «και ποιος νοιάζεται για τους διαλόγους;»». Και για να κάνει ακόμα πιο προκλητική την κατάσταση, ο Φον Τρίερ υποσχέθηκε ότι στο πορνό που θα γυρίσει «ένα από τα κεφάλαια θα λέγεται “Καθολική Εκκλησία εναντίον Ορθόδοξης”. Ιδιαίτερα η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ κοντά στο πορνό!» είπε.
Σε τι απ’ όλ’ αυτά υπάρχει το χιούμορ και σε τι η αλήθεια, ουδείς το ξέρει, ίσως ούτε ο ίδιος ο Φον Τρίερ. Και όσο για την «Μελαγχολία» του, μπορεί να είναι ακόμα και κωμωδία, όπως άφησε ο ίδιος να εννοηθεί για μια ταινία που μόνο με το κωμικό δεν έχει σχέση. Εκτός αν βρίσκετε αστεία την ιδέα της καταστροφής της Γης μετά την σύγκρουσή της με έναν μπλε πλανήτη που κατευθύνεται πάνω της.
Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι η «Μελαγχολία». Το όνομα του… μπλε πλανήτη.
Το πρώτο μέρος του φιλμ είναι ένα γαμήλιο πάρτι. Μέσα στον μικρόκοσμο μιας αριστοκρατικής οικογένειας, ο Φον Τρίερ δείχνει όλους τους λόγους για τους οποίους η ζωή στη Γη είναι δυσβάσταχτη. Η νύφη (Ντασντ) κάνει σεξ με έναν νεαρό στο γήπεδο του γκολφ ενώ ο σύζυγος περιμένει στην κρεβατοκάμαρα. Η μάνα της (Σαρλότ Ράμπλινγκ) μισεί τους πάντες και τα πάντα, κυρίως τον ίδιο τον γάμο, όχι μόνον της κόρης της αλλά όλους τους γάμους. Ο εργοδότης της (Στέλαν Σκάσγκαρντ) τα ίδια. Της μιλά για δουλειά ακόμα και την ημέρα του γάμου της. Και όλα αυτά ενώ ο μπλε πλανήτης πλησιάζει προς την Γη. Για να την καταστρέψει, όπως μας λέει το δεύτερο μέρος, κάτι που ο Φον Τρίερ μας είχε δείξει από την εισαγωγή.
Υστερα απ’ όλ’ αυτά, έχει νόημα να ρωτήσει κανείς τον Λαρς Φον Τρίερ αν όντως βρίσκει νόημα στη ζωή αυτού του κόσμου; Δεν ξέρω, πάντως το έκανα. «Οχι, δεν βρίσκω» απάντησε ο εκκεντρικός δανός αλλά δεν θέλησε να αναπτύξει την σκέψη του. Τον καταλαβαίνω απολύτως.
Ζωή χωρίς νόημα, ταινία χωρίς νόημα.
Ζωή χωρίς λόγο, ταινία χωρίς λόγο.
Απλά πράγματα.
Ο κόσμος του Λαρς φον Τρίερ δεν βρίσκεται απλώς στο χείλος της καταστροφής. Εχει ήδη καταστραφεί. Και αυτό είδα στην «Μελαγχολία» ,μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της διοργάνωσης, που τελικά έμελλε να είναι και μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της.
