Pj Harvey – «Let England Shake»

Island

Το γεγονός ότι η Πόλι Τζιν Χάρβεϊ κυκλοφόρησε ένα πολύ καλό άλμπουμ δεν αποτελεί είδηση για τους πολυπληθείς φανατικούς θαυμαστές της. Αυτό που ίσως τους συναρπάζει, ανάμεσά τους κι εμένα, είναι ότι η όγδοη δουλειά της έπειτα από 19 χρόνια στο κουρμπέτι είναι ίσως και η πιο ώριμή της. Αυτό το άλλοτε άγριο αλλά πάντα τόσο σέξι θηλυκό κατάφερε να δαμάσει τους δαίμονές του, αφού τόσο καλά τους είχε εκθέσει στο «Is This Desire?», να διευρύνει τη μουσική παλέτα του και κυρίως να εντάξει ως αυτόνομη πρόταση πλέον την πολιτική στο στίχο του. Στο «Let England Shake» με μία αρκετά γλυκόπικρη προσέγγιση, ξεγυμνώνει την εξωτερική κυρίως, πολιτική της χώρα της, τόσο έξυπνα που ούτε οι πιο ολοκληρωμένες αναλύσεις δεν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια. Συγκρίνοντας τις πρόσφατες αποτυχίες στη Μέση Ανατολή με την περίφημη «Μάχη της Καλλίπολης» το 1915 όταν οι συμμαχικές βρετανικές- μέσω των αυστραλιανών και νεοζηλανδικών στρατευμάτων_ και γαλλικές δυνάμεις προωθήθηκαν στα Δαρδανέλια προκειμένου να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, καταλήγοντας στην απόλυτη καταστροφή. Δεν είναι τυχαίο ότι την πρώτη παρουσίαση του ομώνυμου τραγουδιού του άλμπουμ είχε κάνει στην εκπομπή The Andrew Marr Show παίζοντας παράλληλα και την παλιά επιτυχία των Four Lads, «Istanbul (Not Constantinople)», προκειμένου να τους πει ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Μουσικά, έχοντας στο πλευρό της τον σταθερό συνεργάτη της Τζον Πάρις, τον Μικ Χάρβεϊ του Κέιβ αλλά και τον ικανότατο Flood στην παραγωγή κάνει θαύματα. Είναι φορές που θυμίζει Cocteau Twins, άλλοτε τα μπλουζ έχουν τον πρώτο λόγο, κυρίως όμως υπάρχει τόση λεπτομέρεια στις συνθέσεις και σε συνδυασμό με το εκπληκτικό φαλσέτο της έχεις την εντύπωση ότι ακούς κάθε φορά άλλη τραγουδίστρια. Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ της χρονιάς! ****1/2

Anna Calvi – «Anna Calvi»

Domino

Μόνο που την έχει πάρει υπό την προστασία του ο Μπράιαν Ινο ο οποίος ο οποίος πιστεύει είναι η νέα Πάτι Σμιθ, για μένα μου φτάνει και μου περισσεύει. Προτού καν κυκλοφορήσει το άλμπουμ αυτό, ο Νικ Κέιβ μιλούσε με τα καλύτερα λόγια και την πήρε μαζί του για περιοδεία ενώ στην παραγωγή βρίσκουμε και τον άλλο κοινό με την Πι Τζέι Χάρβεϊ, τον Ρομπ Ελις. Επίσης το όνομά της ήταν στην γνωστή λίστα του BBC με τα σημαντικά πράγματα της χρονιάς που θα ακούσουμε. Βαριές περγαμηνές για μία νεαρή κοπέλα από το Λονδίνο που το μόνο που επιθυμεί είναι τα κυκλοφορήσει τα τραγούδια της. Και τι τραγούδια; Περίτεχνα λευκά μπλουζ, με άναρχη δομή και κυρίως με την δυνατή φωνή της που πατά στην παράδοση της Χάρβεϊ αλλά και της Σούζι να δεσπόζει σε αυτές. Το μόνο πρόβλημα τόσο με αυτή όσο και με τον επόμενο καλλιτέχνη είναι το ζήτημα της διάρκειας. Θα έχουμε δηλαδή τη χαρά να λέμε σε δεκαπέντε χρόνια τα ίδια κολακευτικά λόγια ή απλώς το «Anna Calvi» θα καταγραφεί ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντεμπούτα του νέου μιλένιουμ; ***1/2

James Blake – «James Blake»

Atlas / A&M

Αλλο πάλι και τούτο! Ενα 21χρονο αγγλάκι στη δίνη του dubstep κυκλοφορεί φέτος το πιο προχωρημένο άλμπουμ που έχουμε ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. Κι αυτός στην Αγία λίστα του BBC, μόνο που τα πράγματα εδώ είναι διαφορετικά. Πόση δύναμη χρειάζεται κανείς ώστε να ηχογραφήσει μία δουλειά που δε σέβεται ιερό και όσιο, όσον αφορά τις δομές. Επηρεασμένος από τους εκπληκτικούς XX ο Τζέιμς Μπλέικ αποδομεί σχεδόν τα πάντα. Υποτίθεται ότι πρόκειται για ένα μπλουζ ηχητικό κολλάζ που πατά σε ηλεκτρονικά τοπία, όμως αν περιμένετε να ακούσετε έστω και ένα τραγούδι με την κλασική ενορχήστρωση κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ περάστε στο επόμενο άλμπουμ. Εδώ τα πάντα κινούνται αποσπασματικά: λέξεις, προτάσεις, ήχοι, ένα πιάνο… Η κλασική παιδεία του πιθανώς του επιτρέπει να έχει μία πιο ολοκληρωμένη άποψη αλλά ακούγοντας αυτό το άλμπουμ για μία φορά ακόμη βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιες είναι αυτές οι διεργασίες που οδηγούν αυτά τα παιδιά από τη Βρετανία και την Αμερική ώστε να ελέγχουν πάντα μα πάντα τις εξελίξεις στην παγκόσμια ποπ; ***1/2

Iron & Wine – «Kiss Each Other Clean»

4AD

Η περίπτωση του Σαμ Μπιμ εντάσσεται στο πλαίσιο του γνωστού κινήματος της Americana για το οποίο τόσα έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια και ουσιαστικά πρόκειται για την αναβίωση της φολκ σκηνής με την προσθήκη στοιχείων της κάντρι παράδοσης. Μοναχική φιγούρα που συνήθως τα κάνει όλα μόνος του εδώ στο τέταρτο άλμπουμ του για πρώτη φορά καλεί σε βοήθεια και άλλους μουσικούς προκειμένου να δημιουργήσει το πιο «χορευτικό» άλμπουμ της καριέρας του. Μη φανταστείτε τρελά κέφια απλώς υποβόσκει μία φάνκι διάθεση την οποία τονώνει ακόμη περισσότερο η χρήση σαξοφώνου και άλλων χάλκινων πνευστών, έντονα διακριτού μπάσου και κυρίως το φλερτ στους ήχους της καλιφορνέζικης ροκ σκηνής. Ευαίσθητη ψυχή, «ματώνει» όταν μιλά για τον εαυτό του και γίνεται ακόμη πιο δειλός όταν μιλά για τους άλλους. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι επηρεάστηκε από τo fm rock της δεκαετίας. Μπορεί. Ισως γι αυτό και για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδά τα υψηλής αισθητικής ρεφρέν του. ****

sakisd@dolnet.gr