Θριαμβεύει στην τηλεοπτική σειρά «Το νησί» αλλά συμφωνήσαμε να αφήσουμε απ΄ έξω την τηλεόραση και να μιλήσουμε για το θέατρο και την παράσταση που ετοιμάζει. Ηταν αδύνατον όμως να μη θίξουμε όχι τόσο τη μεγάλη επιτυχία της σειράς όσο την έκπληξη που προκάλεσε η ίδια η Κατερίνα Λέχου με την ερμηνεία της, σαν να την (ξανα)ανακάλυψαν: «“Δεν της το ΄χαμε”, “Δεν το περιμέναμε”είναι φράσεις και σχόλια που ακούω» λέει χωρίς να χρωματίζει ή να σχολιάζει. «Το καταλαβαίνω.Γιατί “Το Νησί”,εκτός όλων των άλλων (σ.σ.: για τα οποία θα μπορούσε να μιλάει επί ώρες, ενθουσιασμένη από την εμπειρία, τις συνθήκες, τα γυρίσματα, τους συνεργάτες, τον σκηνοθέτη), είναι ένα δράμακαι στην τηλεόραση το δράμα καταγράφεται διαφορετικά στη μνήμη των ανθρώπων από την κωμωδία».

Επειτα από τρία χρόνια απουσίας από το σανίδι η Κατερίνα Λέχου επιστρέφει με το έργο του χιλιανού συγγραφέα Ντάνιελ Ντόρφμαν «Ο θάνατος και η κόρη» στη σκηνή του θεάτρου Ανεσις- μαζί με τον Αλέξανδρο Σταύρου και τον Μάνο Ζαχαράκο – σε μετάφραση- σκηνοθεσία του Χρήστου Καρχαδάκη: «Δεν μπορώ να κάνω θέατρο παράλληλα με την τηλεόραση- είμαι λίγο μονοδιάστατος τύπος.Αφοσιώνομαι σε ό,τι κάνω και θέλω να το κάνω καλά.Μετά τα δύο χρόνια τού “Ευτυχισμένοι μαζί” (σ.σ.: με τον Γιάννη Μπέζο ) και την περσινή χρονιά με τα γυρίσματα,είχα αποφασίσει ότι ήθελα πια να κάνω θέατρο.Μου έλειψε πραγματικά». Ετσι ανάμεσα στα έργα που ήρθαν στα χέρια της ένιωσε ότι «Ο θάνατος και η κόρη» δένει θεματολογικά με σκέψεις και ερωτήματα που προβληματίζουν εδώ και καιρό και την ίδια. Η ιστορία μάς μεταφέρει στη μεταπολιτευτική Χιλή, όταν μια πρώην πολιτική κρατούμενη που βασανίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας βρίσκεται ενώπιον του βασανιστή της. Και τότε αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη… Το έργο έχει ανεβεί στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, με τη Θέμιδα Μπαζάκα, ενώ η διεθνής καριέρα του περιλαμβάνει βραβεία και την ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι, με τη Σιγκούρνεϊ Γουίβερ και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ.

«Το έργο πραγματεύται ένα πολύ επίκαιρο θέμα, την αυτοδικία- έχει μια βαθιά “πολιτική” σκέψη.Θέτει ερωτήματα για το τι είναι τελικά η δικαιοσύνη,αν αποδίδεται και με ποιον τρό πο». Δηλώνοντας σαφώς και κατηγορηματικώς «κατά της αυτοδικίας, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα για το χάος,για τον απόλυτο φασισμό», η Κατερίνα Λέχου λέει ότι μπορεί να καταλάβει την ηρωίδα της, γι΄ αυτό και «η διαδρομή του ρόλου μού βγαίνει μαλακά,στρωτά.Δεν ξέρω αν μπορώ να την αναδείξω αλλά μέσα μου την καταλαβαίνω. Θεωρώ ότι έχουμε βρεθεί πολλές φορές σ΄ αυτή τη θέση.Οταν αδικείσαιη τάση σου είναι,διεκδικώντας το δίκιο σου, μέχρι και να αδικήσεις. Και συμβαίνει σε πολύ απλά πράγματα. Η βία φέρνει βία και η κακοποίηση φέρνει κακοποίηση.Δεν με ξενίζει καθόλου η στάση της. Μου φαίνονται πολύ ανθρώπινες οι εσωτερικές της συγκρούσεις… Αναρωτιέται διαρκώς για το τι πρέπει να κάνει. Φυσικά είναι ένα νοσηρό πρόσωπο…Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς αισθάνεται μια γυναίκα που πέρασε τα δικά της δεινά.Αν μου είχε συμβεί εμένα,πάντως,νομίζω ότι θα ήμουν ικανή για τα πάντα… Για τα πάντα όμως. Οσο για το κοινό, ακολουθεί τη δική της ψυχική διαδρομήτην ίδια στιγμή που ο σύζυγός της αντιπροσωπεύει τη λογική, το ορθό, το σωστό. Συγκινησιακά όμωςεκείνη μάς παρασύρει».

Απόφοιτη της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, η γοητευτική ψηλόλιγνη ηθοποιός μοιάζει να απολαμβάνει, εκτός από την επιτυχία, και την προσωπική της πορεία προς την ωριμότητα, χωρίς να στέκεται στην επιφάνεια ή στην όψη των πραγμάτων. «Χαίρομαι που στην παράσταση κάνουμε μια δουλειά με το έργο, με το κείμενο. Λίγοι είναι οι άνθρωποι στο θέατρο που ξέρουν να διαβάζουν ανάμεσα στις λέξεις – κι εγώ το έμαθα από τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Γιώργο Κιμούληπου είναι ειδικοί σ΄ αυτό» λέει, ενώ προσθέτει ότι δεν είδε ποτέ την εικόνα της σαν εφαλτήριο ή εμπόδιο στην πορεία της. «Προσωπικάη ζωή μου και η επιλογή μου στη δουλειά πάνε χέρι χέρι. Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους που θαυμάζω.Οι επιλογές μου πάνε παράλληλα με αυτά που ανακαλύπτω με τον εαυτό μου. Δεν θα μπορούσα να έχω κάνει αυτά τα πράγματα πριν από δέκα χρόνια.Δεν είμαι εγκλωβισμένη σε καμία εικόνα.Δεν έχω εικόνα του εαυτού μου- οι άλλοι έχουν. Ξέρω τον εαυτό μου σε όλες τις εκφάνσεις του και ξέρω ότι έχω πολλούς εαυτούς. Μέσω αυτής της δουλειάς καλείσαι να φωτίσεις κάθε φορά και μια πλευρά σου. Και αυτό είναι το ενδιαφέρον».

Αλλωστε η Κατερίνα Λέχου επέλεξε το θέατρο γιατί εκεί την οδήγησαν οι απορίες και τα ερωτήματά της. Και αν όταν ήταν μικρή τα πολλά «γιατί» έκαναν τη μητέρα της να της δίνει δυο δυο τις τσιχλόφουσκες για να πάψει να αναρωτιέται και να μιλάει συνεχώς, σήμερα τα ακόμη περισσότερα «γιατί» την κάνουν πιο δυνατή και πιο συνειδητή- και στη ζωή και στη σκηνή.

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
«Ο θάνατος και η κόρη» του Αριελ Ντόρφμαν,Θέατρο Ανεσις- Πρεμιέρα τον Νοέμβριο.