Κάθε γενιά οφείλει να έχει τον «καταραμένο δημιουργό» της. Τον άνθρωπο εκείνο που αφήνει πίσω του συμβατικότητες και καθωσπρεπισμούς, δημιουργεί το προσωπικό του περιβάλλον, και όσοι πιστοί… προσέρχονται. Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ιδρυτής, τραγουδιστής, στιχουργός, μουσικός και σκιτσογράφος των Διάφανων Κρίνων, από τα πλέον «σκοτεινά» και παράλληλα δημοφιλή ροκ συγκροτήματα, μετά είκοσι χρόνια κοινής πορείας με το γκρουπ, περπατά πλέον μόνος του. Το συγκρότημα διαλύθηκε πριν από έναν χρόνο, ανταλλάχθηκαν επιστολές, αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί να τις βρει και να βγάλει τα συμπεράσματά του, αλλά αυτά πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Ο Θάνος Ανεστόπουλος συνεχίζει να βρίσκεται στη σκηνή, «από την οποία δεν κατέβηκα ποτέ», όπως σημειώνει ο ίδιος, και να αναζητεί τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας.
Η επικοινωνία με τον Θάνο Ανεστόπουλο είναι περίεργη. Μιλάει με συμβολισμούς, ανατρέχει στο παρελθόν, κάνει αναγωγές στο μέλλον. Θυμάται τα παιδικά του χρόνια στο Περιστέρι, «στην παλιά εργατική γειτονιά», όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, μιλώντας στο «Βήμα». «Μεγάλωσα με ένα σμάρι από παιδιά και αδέλφιαπαίζοντας με ξεφούσκωτες μπάλες και ξύλινα σπαθιά και τις γιαγιάδες να μας κυνηγούν να φάμε από τη χούφτα τους χώμα ώστε να μην αρρωστήσουμε.Εκεί ήρθαν και τα πρώτα ερωτικά ξυπνήματα, οι πρόωροι απογαλακτισμοί». Αλλά, όπως ο κάθε σημερινός σαραντάρης που σέβεται τον εαυτό του και έχει κάτι να θυμάται, στην εφηβεία του «ήρθαν τα πρώτα ποιήματα,το πρώτο ενοχικό μεθύσιαλλά και το μπλοκάκι με την πένα,μόνιμοι σύντροφοί μου πια στη ζωή και στην τσέπη.Μια άδεια τσέπη αλλά πάντα με την καρδιά γεμάτη προσδοκίες και όνειρα».
Λίγο αργότερα ήρθε και η ανάγκη για το πρώτο μεροκάματο. Θυμάται ακόμη την αγορά του πρώτου βινυλίου. «Ηταν το “Space Οddity” του Δαβίδ (σ.σ.: Ντέιβιντ Μπάουι) με τα λεφτά δύο εβδομάδων δουλειάς». Ακολούθησε η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και η εγκατάλειψή του λίγο πριν από το πτυχίο. «Το πανεπιστήμιο ήρθε επειδή ένιωθα ότι τιμούσα πιο πολύ τις προσδοκίες των γονέων μου,κοντράροντας όμως τις δικές μου που ήταν ντυμένες με νότες». Η κόντρα δεν κράτησε για πολύ. Τα Διάφανα Κρίνα σχηματίστηκαν το 1991 και μέσω αυτών ανακάλυψε νέους δρόμους. «Είναι η μισή μου ζωή. Και η άλλη τόση θέλει και επιθυμεί να μου μείνει με νέους φίλους, με νέα όνειρα, σε έναν δρόμο που συνεχίζεται ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε αυτό που αχνοφαίνεται μπροστά».
Πριν από δύο χρόνια έχασε τον μικρό του αδελφό και παράλληλα στην προσωπική- οικογενειακή ζωή του περνούσε δύσκολα. Ο χαμός του αδελφού του «στάθηκε η αφορμή, έστω και σιγά σιγά, να σκύψω στο μέσα μου. Τέλεια ευτυχία δεν υπάρχει. Ισως μόνο στιγμές ευτυχίας. Και αυτές που μου έχουν μείνει μέσα μουέχουν φωλιάσει σαν μνήμες».
Μελοποιεί ποιητές (Κώστας Καρυωτάκης, Ρεμπό, Μαρία Πολυδούρη, Πόου, Σύλβια Πλαθ, Νίκος Καββαδίας κ.ά.), γράφει νέα τραγούδια και παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν». Στη συζήτησή μας συνδέει την ποίηση με τη σημερινή πραγματικότητα. Την κάθε πραγματικότητα. «Για παράδειγμα,τι υπενθυμίζει και τι μας διεγείρει στις σημερινές μέρες ο Καρυωτάκης και η ποίησή του; Πόσα έχουν αλλάξει σ΄ αυτή τη χώρα από την εποχή του ως σήμερα; Σε όλα τα επίπεδα-πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό-τα κοινά είναι πολλά. Και εμείς χρειάζεται να ανατρέχουμε στα εσωτερικά τοπία αυτών των ποιητών για να ανακαλύπτουμε,να αντλούμε κάθε φοράτη δύναμη για αντίσταση και την ανάγκη για ζωή.Πάντα για μια καλύτερη ζωή».
Ο Θάνος Ανεστόπουλος θεωρεί ότι «κανένα αύριο από εδώ και πέρα δεν θα ΄ναι εύκολο.Τι σημαίνει κρίση;Για τι είδους αδιέξοδα μιλάμε;Τα λάθη δεν διορθώνονται όταν συνεχίζονται·όταν όλη μας η ιστορία από το δημοτικό σχολείο έχει διατυπωθεί λάθος και προβοκατόρικα και μόνο λίγες εστίες αντιστέκονται εμπρός στο αδυσώπητο τέρας του τυχοδιωκτισμού και του ατομικισμού. Εδώ δεν χαλάνε σάλιο ενώ γίνεται καθημερινός πόλεμος με νεκρούς,για παράδειγμα δίπλα μας,στην πλατεία Αττικής. Ξέχασα, όμως, αυτοί είναι ξένοι και όχι… ελληνάρες. Τα αδιέξοδά τους δεν τα φτιάξαμε εμείς,δεν είναι δικά μας.Πιστεύω στη δημιουργία μικρών γόνιμων παρεών,σε αυτά που βιώνουμε,που θα βρίσκονται καθημερινά μέσα στο τώρα,για να ταράζουν με ό,τι τρόπο μπορούν,έστω και με δημιουργική βία,τον μεγάλο τους ύπνο». Ο Θάνος Ανεστόπουλος είκοσι χρόνια τώρα δεν έχει σιωπήσει. Ισως γι΄ αυτό τον ακολουθεί πιστά μια μεγάλη μερίδα του κοινού, χωρίς ο ίδιος να γίνει ποτέ mainstream.
