Η «Χάνα και οι αδελφές της» («Ηannah and her sisters»,1986) του Γούντι Αλεν μοιάζει με τοιχογραφία της ζωής στο Μανχάταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Τρεις γιορτές, τρία οικογενειακά γεύματα της Ημέρας των Ευχαριστιών κατά τη διάρκεια δύο ετών, όλες στο σπίτι της Χάνα ( Μία Φάροου ), πλάθουν τον κορμό της ταινίας, στην οποία διασταυρώνεται μια πληθώρα προσώπων, τη ζωή των οποίων και παρακολουθούμε (σημειωτέον το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων των εσωτερικών χώρων της ταινίας έγινε στο πραγματικό διαμέρισμα της Φάροου, η οποία εκείνη την εποχή ήταν ακόμη σύντροφος του Αλεν και στη ζωή, ενώ τη μητέρα της στην ταινία υποδύεται η πραγματική μητέρα της Φάροου, ηθοποιός Μορίν Ο΄ Σάλιβαν ).
Ο κόσμος μιας σύγχρονης Βαβέλ, λοιπόν, γεμάτος σημαδιακές μνήμες, προβλήματα στον εργασιακό χώρο, ξαφνικές κρίσεις και αλλεπάλληλες συγκρούσεις στις σχέσεις. Μπερδέματα κάθε λογής σε ένα σύμπαν που ο σκηνοθέτης αγκαλιάζει με γνήσια αγάπη και ολόκαρδο χιούμορ. Ο ίδιος ο Αλεν (ο οποίος εκείνη την εποχή εξακολουθούσε να παίζει στις ταινίες του) είναι ένα «αγκάθι» που τρυπώνει στην ιστορία χωρίς να σχετίζεται άμεσα με την ιστορία της Χάνα και των αδελφών της ( Μπάρμπαρα Χέρσεϊ,Νταϊάν Γουίστ ). Θα μπορούσες να πεις ότι ο Γούντι Αλεν αυτής της ταινίας προέρχεται από μια παλιότερη περίοδό του, την αμιγώς κωμική: νευρωσικός, υποχόνδριος, νοσόφοβος. Αλλού αναζητεί το νόημα της ζωής, αλλού το βρίσκει. Μια απόλαυση!
Η ταινία όμως δεν είναι μόνο κωμωδία γιατί την ίδια ώρα ο Αλεν μοιάζει να αναζητεί διαδρόμους που παραπέμπουν στο πρώτο αυστηρό ψυχόδραμά του, τις «Εσωτερικές σχέσεις» (1978). Απλώς εδώ έχει αρχίσει να το κάνει πια με light τρόπο.
Υπέροχο όμως και το καστ των ανδρών ηθοποιών της ταινίας, με ηγετική φυσιογνωμία όχι τόσο τον Μάικλ Κέιν όσο τον ηθοποιό-φετίχ του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, τoν Μαξ φον Σίντοφ, που ο Γούντι Αλεν για πρώτη και τελευταία φορά έβαλε σε ταινία του.
