Θα μπορούσες να την πεις αγοροκόριτσο. Της αρέσει και παίζει μπάσκετ, της αρέσουν οι βόλτες με το ποδήλατο, θέλει να αγοράσει μοτοσικλέτα για να κάνει ταξίδια αλλά δεν την αφήνουν, εφέτος αγόρασε εισιτήριο διαρκείας του Παναθηναϊκού, της αρέσουν οι παρέες αλλά εξίσου καλά ή και καλύτερα απολαμβάνει τη μοναξιά και την «απομόνωσή» της, και παρ΄ όλο που το τελευταίο διάστημα είναι η πιο γνωστή τραγουδοποιός της γενιάς της (και όχι μόνο), εντούτοις δεν φαίνεται να της καίγεται καρφάκι για την πορεία της στη μουσική. « Αν αύριο σταματούσα τη μουσική,δεν θα στενοχωριόμουν. Δεν έχω άγχος αν θα συνεχίσω στη μουσική ».

Και γιατί να έχει άγχος άλλωστε η Μonika (Χριστοδούλου); Εχει δύο άλμπουμ στο ενεργητικό της («Αvatar» και «Εxit»), επιτυχημένες συναυλίες, απολαμβάνει αυτό που κάνει, έχει την ειλικρίνεια να λέει ότι ήταν τυχερή στο ξεκίνημα της πορείας της, αλλά δεν βγάζει την εικόνα του δημιουργού εκείνου που αν για κάποιον λόγο σβήσουν οι προβολείς που τον φωτίζουν, θα πάθει κατάθλιψη. Απεναντίας. «Δεν θέλω να δω τη μουσική σαν 100% επάγγελμα» σημειώνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα». « Δηλαδή τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία,πάμε να την αρπάξουμε και να τα αρπάξουμε… Αν είναι να έρθει κάτι θα έρθει, όπως και έγινε… Πιστεύω λίγο στο μοιραίο.Ηδη έχω πάει πάρα πολύ γρήγορα μέχρι τώρα στην πορεία μου… Οπότε εγώ είμαι αυτή που λέω στην εαυτό μου “πάτα και λίγο φρένο”.Θέλω να απολαύσωαυτό το ταξίδι,αυ τή την εμπειρία και όχι να βιάζομαι. Ο,τι είναι να έρθει θα έρθει ».

Μεγάλωσα σε αυτοκινητόδρομο
Αυτό που ήρθε αλλά δεν το απόλαυσε όσο θα ήθελε ήταν το καλοκαίρι. «Στο Αστρος Κυνουρίας,στο εξοχικό των γονιών μου, είναι το καταφύγιο μου, αλλά εφέτος δεν το απόλαυσα όσο ήθελα. Κάθε καλοκαίρι για δύο μήνες εκεί πάω. Φορτώνω τα όργανά μου στο κάμπριο μίνι κούπερ και κατεβαίνω εκεί.Αν δεν πάω στο Αστρος δεν βγάζω τον χειμώνα. Ούτε βγαίνω όμως ούτε κάνω τίποτα εξτρίμ. Και αυτό γίνεται από τότε που ασχολούμαι με τη μουσική. Ξέρεις, το σπίτι μας είναι σαν φαν παρκ.Θα ξυπνήσω το πρωί, θα πάω βόλτα με το ποδήλατο, θα παίξω μπάσκετ, θα κάνω μπάνιο στην πισίνα,τριάντα διαδρομές πέρα- δώθε σαν γυμναστική,μετά θα κάνω γουίν σέρφινγκ,το μεσημέρι θα κοιμηθώ, μετά θα πάμε για φαγητό κλασικά και το απόγευμα είναι όλο μουσική. Στο υπόγειο του σπιτιού. Ολα τα τραγούδια και όλους τους πιλότους εκεί τους έγραψα». Και τον Σεπτέμβριο επιστροφή στην Αθήνα.

Το πέρα- δώθε ακολουθεί τη Μonika από τότε που θυμάται τον εαυτό της. « Λέω ότι μεγάλωσα σε αυτοκινητόδρομο.Εχουμε ακολου θήσει οικογενειακώς τον πατέρα μου σε όσες πόλεις πήγαινε για τη δουλειά του (σ.σ.: είναι γιατρός).Αλλά κάθε Παρασκευή, φεύγαμε οικογενειακώς για να έρθουμε Αθήνα και ξημερώματα Δευτέρας,πάλι πίσω. Τη Δευτέρα,στο σχολείο κοιμόμασταν όρθιοι.Πλάκα είχε ». Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της, « σπασικλάκι και ζόμπι από το πολύ διάβασμα, ήθελα να ήμουν η καλύτερη,σημαία, οι γονείς μου ήταν στο άλλο άκρο. Εχω μεγαλώσει πολύ ελεύθερα. Επειδή ο πατέρας μου έχει κουραστεί πολύ στη ζωή- και σημειώνω ότι είναι το πρότυπό μου,το είδωλό μου-, δεν ήθελαν μαζί με τη μητέρα μου να διαβάζω.Αλήθεια σου λέω, να το πιστέψεις.Διάβαζα και η μάνα μου μου ΄λεγε,“θα στραβωθείς,πήγαινε παίξε, είσαι μικρό κοριτσάκι. Εγώ ήθελα όμως να διαβάσω.Να είχα άριστα “10”, “ 20” και όλοι να λένε να η Μόνικα. Ημουν και σπασικλάκι.Οσο δεν φαντάζεσαι.Ισως από αντίδραση στους γονείς μου.Ελεγα κοίτα γονείς,που μου έλεγαν να μη διαβάσω ».

Τα ίδια γίνονται και τώρα που μεγάλωσε και είναι φοιτήτρια στο Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών. « Είπα στη μητέρα μου ότι πήγα να δώσω ένα μάθημα και μου απάντησε γιατί δεν έκατσα να ξεκουραστώ ». Η Μonika πάντως ξεκουράζεται όχι μόνο με το ποδήλατο και το μπάσκετ, αλλά και με τη μουσική. Δεν μπορεί να μην κάτσει, επί καθημερινής βάσεως, στο πιάνο της και να…. ταξιδέψει. «Ο μουσικός της οικογένειας είναι ο αδερφός μου, ο Θανάσης (σ.σ.: Lumiere Βrother). Εγώ ήμουν περισσότερο του αθλητισμού. Πέντε χρόνια μεγαλύτερος, έφτιαχνε γκρουπ,άκουγα τις μουσικές του στο σπίτι και όταν έφυγε για φοιτητής,δημιουργήθηκε ένα κενό.Πώς θα ακούω τώρα μουσική; Και έπιασα εγώ τα όργανα». Κάπως έτσι άρχισε η πορεία της. Αρχισε να συνθέτει, να γράφει στίχους και μέσω του my space ήρθε η επαγγελματική της ενασχόληση με τη μουσική. « Και να σκεφθείς ότι όταν πρωτοάκουσα το my space,νόμιζα ότι ήταν μπαράκι. Δεν είμαι καθόλου του υπολογιστή. Δεν τα πηγαίνω με αυτούς καθόλου καλά. Ισως και αυτό το κάνω από αντίδραση ».

Θέλει να χαμογελάει, θέλει να μεταδίδει το χαμόγελο αν και τα τραγούδια της μέχρι στιγμής άλλα λένε. « Είμαι μπαλαδόφατσα…Κλάψα….αλλά τι να κάνουμε; Αυτή είμαι, αυτό μου αρέσει… Μπαλάντες, αυτό μου αρέσει να κάνω. Από την άλλη, πιστεύω ότι μερικές φορές υπερβάλω σε αυτά που γράφω.Από μικρή όλα τα έβλεπα δραματικά.Τα έβλεπα όλα σαν ταινία.Επαιρνα φόρα με το ποδήλατο, στούκαρα με το ποδήλατο σε έναν τοίχο για να δωπώς θα είναι αν θα μου συμβεί πραγματικά ». Και αν στουκάρει καλλιτεχνικά τι θα κάνει; « Εγώ,όπως έχεις καταλάβει, ποτέ δεν ήθελα να γίνω μουσικός. Το ένα έφερε το άλλο. Μόνο δύο πράγματα δεν θέλω να χάσω.Το πιάνο μου και την κίνηση. Θέλω συνεχώς να κινούμαι. Δεν μπορώ να εγκλωβιστώ.. Τα καλύτερα κομμάτια μουτα έχω “βγάλει”,τα έχω σκεφθεί εν κινήσει… ».

«ΑΣ ΚΑΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ»
Πώς αντιδρά όμως η ίδια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,ειδικότερα το τελευταίο διάστημα; «Γενικώς είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Από φύση. Ας καταπιεστούμε λίγο, ας δυσκολευτούμε λίγο, αλλά θέλω να πω ότι θα το ξεπεράσουμε…Αν ένα πράγμα με ενοχλεί πάρα πολύ είναι η γκρίνια.Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και εμένα με επηρεάζει, μπορεί αύριο ο κόσμος να μην έχει τη δυνατότητα να πληρώνει το εισιτήριό του για να έρθει να με δει, ούτε να πουλάω δίσκους, το καταλαβαίνω. Δεν θα κάτσω όμως να γκρινιάξω.Πάντα οι άνθρωποι έβρισκαν τρόπους διεξόδου και επιβίωσης. Ζούσαμε σε μια ψεύτικη ατμόσφαιρα, σε μια ουτοπική ζωή, όλοι ζούσαν με δανεικά και όλοι είχαμε- είχαν καλομάθει και τώρα τους κακοφαίνεται. Αυτό δεν μπορώ να το συγχωρέσω. Δεν μου αρέσει να ζω σε μια Ελλάδα, όπως έχουμε διαβάσει κατά καιρούς, που είναι πρώτη σε πωλήσεις καγέν και από την άλλη δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του… Ξέρω ότι δυσκολεύεται και κόσμος που δεν έφταιγε σε τίποτα, αλλά έτσι είναι η κοινωνία. Ολοι όμως είμαστε μέρος μιας κοινωνίας και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ομαδικά. Διαφορετικά,ας απομονωθεί ο καθένας και ας είναι μόνος του… Είναι σαν να σου λένε ότι θα καεί ο πλανήτης. Ας καούμε όλοι μαζί. Να είμαστε παρέα.Να χαρούμε ως την τελευταία στιγμή.Είναι προτιμότερο να ζήσουμε πέντε χρόνια γκρινιάζοντας ή δύο χρόνια χαμογελώντας; ».