Η ατμόσφαιρα στο πολυαναμενόμενο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη μύριζε «παλιακό»,απ΄ την αρχή ως το τέλος του.Τέλος καθόλου ανατρεπτικό,αφού από τα πρώτα κιόλας λεπτά ήμασταν υποψιασμένοι για το τι θα επακολουθούσε στην πρεμιέρα της Πειραιώς 260.Πόσες φορές πρέπει να αναφέρονται σε ένα κείμενο οι λέξεις «πέος»,«αιδοίο»,«σπέρμα» μαζί με τα παράγωγά τους για να σε κάνουν να νιώσεις άβολα στο κάθισμά σου; Το νέο πόνημα του συγγραφέα έχει τίτλο «Τόκος» και θέμα το ανάθεμα της ελληνικής οικογένειας,σμίγοντας τους ήρωες σε ένα αφόρητο ερωτικό γαϊτανάκι,κατά το οποίο ο πατέρας βιάζει την κόρη και γλυκοκοιτάζει τον γαμπρό του,η κόρη κρυφοσυνουσιάζεται με τον περίεργο οικογενειακό φίλο,ο γαμπρός έχει γκαστρώσει εκτός από τη γυναίκα του και τη γυναίκα κάποιου άλλου,κ.ο.κ.Μισογυνισμός,απωθημένα,μια δυσωδία από παλιό βερμούτ,μπαγιάτικα σοκολατάκια και σωματικά υγρά.Εργο που έπαιξε με τις αντοχές του κοινού,σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.Κοινοτοπίες και συμβολισμοί από τον Αδάμ και την Εύα ως τις θεωρίες περί οιδιπόδειου του Φρόιντ,που αν ήταν ζωντανός θα αναφωνούσε «όχι άλλο!».Η αιμομιξία φαίνεται να είναι η μόνη κινητήρια δύναμη της πλοκής.Δύσκολα παιδικά χρόνια για τους ήρωες,δύσκολα sold-out βράδια για τους θεατές.