Κάποιοι γίνονται ηθοποιοί για να βιώσουν όλα όσα δεν έχουν ζήσει στην πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι, για να μεταφέρουν επί σκηνής όσα έχουν δει «εκεί έξω». Ο Ομηρος Πουλάκης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, μετρώντας ήδη από τα 26 του χρόνια σημαντικές εμπειρίες, τόσο πάνω στο σανίδι όσο και πέρα από αυτό. Πριν από δύο θεατρικούς χειμώνες κλήθηκε να κάνει την πιο δύσκολη αντικατάσταση της ζωής του, αναλαμβάνοντας να υποδυθεί τον ρόλο του Μέλχιορ στο «Ξύπνημα της Ανοιξης», όταν ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή. Η τραγική αυτή απώλεια έφερε τον θίασο της παράστασης του Νίκου Μαστοράκη πιο κοντά, άλλαξε τις ισορροπίες. Και έδεσε ακόμη περισσότερο τον Ομηρο Πουλάκη με τον συμπρωταγωνιστή και φίλο του Προμηθέα Αλειφερόπουλο. Και επειδή οι συμπτώσεις που σίγουρα κάπου μας πηγαίνουν δεν σταματούν εδώ, και οι δύο πρωταγωνίστησαν στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Βασίλη Κατσικονούρη «Το γάλα». Οταν είχε πρωτοανεβεί στο θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, το κοινό είχε αναγνωρίσει το σπάνιο ταλέντο του Παπαχρόνη που υποδύθηκε τον Λευτέρη και η Κριτική Επιτροπή είχε χαρίσει στον Γιάννο Περλέγκα το Βραβείο Χορν για τον ρόλο του αδελφού του, Αντώνη. Στην ταινία, θα δούμε τον Προμηθέα να μεταμορφώνεται σε Λευτέρη και τον Ομηρο σε Αντώνη. Θα προβληθεί τον Φεβρουάριο του 2011 σε σκηνοθεσία Γιώργου Σιούγα και θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου. Οσο για το κλίμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όπως μας το μετέφερε ο 26χρονος πρωταγωνιστής, «η παρουσία του Κωνσταντίνου ήταν ως ώφειλε. Αϋλη και ισχυρή…».

Ο Ομηρος εκτίμησε την πίστη για το όλο εγχείρημα που τους μετέδωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας: «Υπάρχουν δύο βασικές παγίδες στην on camera υποκριτική. Να πιστέψεις ότι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το θέατρο ή ότι είναι ακριβώς το ίδιο. Στην πραγματικότητα, είναι σαν τη ζωγραφική και τη χαρακτική. Μοιάζουν, αλλά δεν είναι ίδιες. Απαιτούν να αναπτύξεις διαφορετικές τεχνικές». Την επόμενη σεζόν θα βρεθεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, πρωταγωνιστώντας μαζί με τη Μαρία Κίτσου και τον Μιχάλη Οικονόμου στο έργο του Ντένις Κέλι «Τhe Οrphans» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Πώς φαντάζεται τον θεατρικό χειμώνα εν όψει οικονομικής κρίσης; «Οι ηθοποιοί είναι πάντα σε κρίση. Ο ηθοποιός κρίνεται καθημερινά. Με την έννοια της επίκρισης, της υπόκρισης, αλλά και της απόκρισης. Η γενική σκέψη είναι ότι οι τέχνες σε περίοδο δυσκολιών σέρνουν το κάρο, έχουν την υποχρέωση να δείξουν έναν δρόμο, μια συνέχεια» απαντά.

Ο ίδιος δεν βρίσκει κακό το να ανασκουμπώνεσαι: «Η γοητεία της σπατάλης που μας είχε κυκλώσει, είχε εισχωρήσει σε κάθε τομέα: σπατάλη χρόνου, φαιάς ουσίας, συναισθημάτων. Απλώς τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, μας προτάσσουν την οικονομική πλευρά της κρίσης, καθώς είναι το μόνο που μπορούν να μετρήσουν οι τεχνοκράτες. Εχω την ελπίδα ότι η τέχνη θα βρει διέξοδο και θα βοηθήσει. Καιρός να μάθουμε άγνωστες λέξεις όπως “ελπίδα, φως, επικοινωνία”. Δεν είμαι αφελής, σίγουρα φοβάμαι μήπως η κρίση δώσει την τελευταία κατραπακιά στο θέατρο. Εχω όμως εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που είναι ενεργοί στον χώρο μου». Οσο για το περίφημο «ξεσκαρτάρισμα» που όλοι λένε ότι μοιραία θα συμβεί, με θέατρα να κλείνουν και ομάδες να εξαφανίζονται: «Είναι βάρβαρη λέξη, είναι όμως και ωφέλιμο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Για παράδειγμα, ως Ελληνες, μάθαμε πια τη διαφορά ανάμεσα στο “σκάνδαλο” και στο “έλα μωρέ, ένα δωράκι πήρε”. Κάποτε τα σκάνδαλα ήταν “δωράκια” που οι πολιτικοί έπαιρναν χωρίς να έχουν… γενέθλια. Επιτέλους προσεγγίζουμε εννοιολογικά πιο σωστά το πρόβλημα. Κάτι είναι κι αυτό…».

Ξέρει ότι όσο ζορισμένοι οικονομικά είναι οι ηθοποιοί, άλλο τόσο είναι και πολλές άλλες ομάδες ανθρώπων: «Μας λένε διαρκώς ότι πρέπει να γίνουν θυσίες, πρέπει να σπάσουν αβγά, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα αβγά είναι άνθρωποι. Ανθρωποι που πετάγονται έξω από το καράβι για να επιπλεύσει, την ώρα που οι μοναδικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί που το κουμαντάρουν. Και αυτοί οι καπετάνιοι δεν πρέπει να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια».

Ακούει πολύ συχνά φίλους και γνωστούς να του απευθύνουν το γνωστό κλισέ «είσαι πολύ ώριμος για την ηλικία σου». Στην περίπτωσή του, είναι αλήθεια. Θεωρεί ότι η ζωή του δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει μέσα στο θέατρο, έχει κεραίες ανοιχτές: «Αν ξυπνάς και κοιμάσαι μόνο με το μαράζι της τέχνης, στο τέλος καταντάς κενός. Πρέπει να έχεις μηχανισμούς. Αν είσαι στον κόσμο σου, δεν έχεις υλικό να μεταποιήσεις και να κάνεις τέχνη. Οφείλεις να έχεις προσλαμβάνουσες. Να βγαίνεις στον έξω κόσμο και να μαζεύεις πράγματα. Να έχεις τα αφτιά ανοιχτά και να ακούς πολλά περισσότερα από το τρίτο κουδούνι και το χειροκρότημα».

Το τέλος της κουβέντας μας συντονίζεται με την τελευταία ρουφηξιά του καφέ του και το σχολιάζει γελώντας: «Διαίρεσα σωστά τον χρόνο ώστε να μου φτάσει ο καφές για όλη τη συνέντευξη. Ετσι πρέπει να κάνουμε τώρα με την κρίση. Να διαιρούμε ώσπου να καταφέρουμε να ξαναπολλαπλασιάσουμε».

Η ταινία «Το γάλα» του Γιώργου Σιούγα θα βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο του 2011 και η παράσταση «Τhe Οrphans» θα ανεβεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον προσεχή χειμώνα.