«Είναι on o προτζέκτορας; Ανάβει το πράσινο φωτάκι; ΟΚ…»: στην πρεμιέρα της περασμένης Δευτέρας ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είχε ως την τελευταία στιγμή το αναμενόμενο σκηνοθετικό άγχος. Και όταν ο Πάνω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου βυθίστηκε στο σκοτάδι αφήνοντας μόνο το πράσινο φωτάκι να λάμπει- ναι, ο προτζέκτορας ήταν ανοιχτός-, τα τέσσερα «Λιοντάρια» βγήκαν στη σκηνή και έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους: να είναι οι βασιλιάδες, αν όχι της ζούγκλας, σίγουρα της παράστασης. Πέντε χρόνια μετά την άκρως επιτυχημένη «Κατσαρίδα» το δίδυμο Βασίλης ΜαυρογεωργίουΚώστας Γάκης- σημαντική και η σύμπραξή τους με τον Χρήστο Παπαδόπουλο- φαίνεται να ξαναβρίσκει τον παλιό καλό βρυχηθμό του προσφέροντας ένα θέαμα που φλερτάρει με τις τεχνικές των κόμικς και του 3D animation, με το μαύρο χιούμορ του «Κill Βill», με τα ντοκυμαντέρ του «Νational Geographic» και κυρίως με τον αυθορμητισμό που κυριαρχεί σε μια τάξη της τετάρτης δημοτικού στην ώρα των καλλιτεχνικών. Η «Κατσαρίδα» έμελλε να φέρει τις αρετές του divised theater στο προσκήνιο. Από εκεί που αυτό το εναλλακτικό είδος θεάτρου αποτελούσε κατά κύριο λόγο αντικείμενο ερασιτεχνικών ή έστω μη επιχορηγούμενων ομάδων, ένα θέατρο σαν αυτό του Νέου Κόσμου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του, με αποτέλεσμα κόσμος και κοσμάκης να συρρέει, να ενθουσιάζεται και, ακόμη κι αν δεν το καταλάβαινε απόλυτα, να προσποιείται ότι το καταλαβαίνει για να μη μείνει εκτός παιχνιδιού. Ολοι άρχισαν να μιλούν για τάση, η τάση έγινε μόδα και προτού καλά καλά το καταλάβουμε γέμισαν οι σκηνές από νέες ομάδες με όνειρο να γίνουν… κατσαρίδες και από έργα με κείμενα που «διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια των προβών». Και εκεί που το πράγμα είχε αρχίσει να κουράζει, οι μπαμπάδες αυτού του συμπαθούς εντόμου έρχονται να επαναπροσδιορίσουν το τόσο πολυφορεμένο από όλους αντικείμενό τους. Και τα κατάφεραν!
Βασισμένη στο κόμικ του Μπράιαν Κ. Βόγκαν «Τα λιοντάρια της Βαγδάτης», η παράσταση ασχολείται με την ιστορία τεσσάρων λιονταριών τα οποία εν έτει 2003, κατά τον βομβαρδισμό του Ιράκ, δραπετεύουν από τον ζωολογικό κήπο με απώτερο σκοπό τη δική τους Ιθάκη, που δεν είναι άλλη από τη σαβάνα. Αντί για τη σαβάνα, όμως, θα αντικρίσουν πολλούς κινδύνους «εκεί έξω» καθώς, εξημερωμένα πια, πρέπει να θυμηθούν από την αρχή τι είναι ελευθερία και να ανακαλέσουν την κοιμισμένη φύση τους. Οι θεατές έχουν αυτομάτως τον ρόλο επισκεπτών του ζωολογικού κήπου- το μικρό λιονταράκι Αλί δίνει την ψηφιακή μηχανή σε κυρία της πρώτης σειράς και ποζάρει υπερήφανα στον φακό. Οι τέσσερις ηθοποιοί (Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μαρία Φιλίνη, Ακης Φιλιός) δεν προσπαθούν πολύ για να μας πείσουν ότι είναι δύο θηλυκά και δύο αρσενικά λιοντάρια που έχουν μόλις ξεφύγει από τους «δίποδους φύλακες». Ο μεγάλος «καμβάς» προβάλλει όσα ζωγραφίζουν με μαρκαδόρους οι ήρωες-αφηγητές της ιστορίας αλλά και τα καρτουνίστικα τανκς που κάποια στιγμή έρχονται καταπάνω τους και καταπάνω μας. Οσο όμως κι αν βοηθά η τεχνολογία, μοιάζει να βρίσκεται στα χέρια παιδιών. Οχι από την άποψη της αφέλειας αλλά της αθωότητας. Η παράσταση φωνάζει από μακριά ότι δημιουργήθηκε από μια παρέα ανθρώπων που μεγάλωσαν παίζοντας με «μαγική οθόνη», view master και κόλλες γλασέ για χειροτεχνία.
Οσο τα κεφάλαια της ιστορίας προχωρούν οι τέσσερις αλλοτινοί βασιλιάδες της ζούγκλας θα μάθουν ότι οι δίποδοι διψούν για το μαύρο ποτάμι που κυλάει κάτω από τον Τίγρη: «Δεν θα ησυχάσουν αν δεν το πιουν όλο…» τους λέει η γέρικη χελώνα που ζει μέσα σ΄ αυτόν. Και δεν θα προλάβουν να πανηγυρίσουν που σκότωσαν την τρομακτική αρκούδα αφού θα πέσουν και τα ίδια θύματα των βομβαρδισμών. Το λιοντάρι χρειάζεται έξι δευτερόλεπτα για να ζευγαρώσει. Και πολύ λιγότερα για να πεθάνει.
Θέατρο του Νέου Κόσμου,Αντισθένους 7 και Θαρύπου,Φιξ,τηλ.210 9212.900. Μουσική: Κώστας Γάκης.Σκηνικά- κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη.
