Ενας σχολιαστής στο ιστολόγιό μου μού έκανε τις εξής ερωτήσεις: «Ποιες είναι οι πιθανότητες να δουν ένα CD με δουλειά σου σε μια γκαλερί; Και, επίσης, αν το δουν και είναι πολύ μέτριες οι φωτογραφίες, αν και τα έργα ίσως να παρουσιάζουν ενδιαφέρον, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να κάνει κάποιος έκθεση, όταν δεν έχει ξανακάνει τίποτε; Και αν κάνει έκθεση και δεν ξέρει κανέναν, πόσο επηρεάζει ότι δεν θα έρθει κανένας γνωστός του εκεί, γιατί δεν έχει;».
Απάντηση Ι
Οι πιθανότητες να δουν ένα CD με τη δουλειά σου σε μια γκαλερί είναι λίγες, αν απλώς το στείλεις ή εμφανιστείς μια μέρα χωρίς καμία σύσταση. Αλλά δεν είναι ανύπαρκτες. Συνεπώς δεν θα συμβούλευα κάποιον να μην μπει στον κόπο.
Απάντηση ΙΙ
Οι φωτογραφίες δεν θα έπρεπε να είναι μέτριες. Αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει να υπάρχει επαρκής πλαισίωση για τη δουλειά, ακόμη και ένα κείμενο του ίδιου του καλλιτέχνη. (Ενστάσεις του τύπου «η τέχνη μιλάει από μόνη της» είναι παιδικές ασθένειες- ασχέτως αν ορισμένοι δεν τις ξεπερνούν ποτέ.)
Απάντηση ΙΙΙ
Δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να κάνει κάποιος έκθεση, όταν δεν έχει ξανακάνει τίποτε. Ειδικά αν η τακτική του είναι να εμφανίζεται άνευ συστάσεων σε επαγγελματίες οι οποίοι έχουν σφιχτά εκθεσιακά προγράμματα, αρκετούς καλλιτέχνες που εκπροσωπούν ήδη και περιορισμένο χρόνο. Το παράπονο «μα πώς θα κάνω ποτέ κάτι, αν δεν μου δίνει κανένας σημασία;» είναι εύλογο αλλά, προφανώς, δεν αντανακλά μια απόλυτη κατάσταση: νέοι καλλιτέχνες εμφανίζονται συχνά. Απλώς είναι δύσκολο. Οπως πολλά πράγματα.
Απάντηση ΙV
Δεν πειράζει αν δεν ξέρουμε κανέναν για να τον καλέσουμε στα εγκαίνιά μας. Καλύτερα η γκαλερί να έχει πελατολόγιο παρά ο καλλιτέχνης πολλούς φίλους που θα έρθουν για να μεθύσουν. Γενικώς, παρά τις αντίθετες φήμες, τα εγκαίνια είναι η λιγότερο σημαντική στιγμή μιας έκθεσηςειδικά μιας ατομικής. Σημασία έχει ποιοι έρχονται πριν (οι συλλέκτες) και μετά τα εγκαίνια (οι σοβαροί θεατές). Και, φυσικά, θα μπορούσε πάντα κανείς να προσπαθήσει να ξεκινήσει μια συζήτηση με κάποιον άλλον, προτού στείλει τη δουλειά του οπουδήποτε. Οι συστάσεις προκύπτουν λόγω σχέσεων, όχι οι σχέσεις λόγω συστάσεων. Τις περισσότερες φορές.
(Εν τω μεταξύ, θα σύστηνα να διαβάσει κανείς το «Ρainted Word» του Τομ Γουλφ. Βοηθάει όσο λίγα βιβλία στο να αναπτύξει κανείς την απαραίτητη ασέβεια προς έναν χώρο που, ενώ υποτίθεται ότι είναι προοδευτικός, ριζοσπαστικός και ατρόμητος, στην πραγματικότητα είναι συντηρητικός, αντιδραστικός και τρομοκρατημένος.)
http://artfully-on-saturday.blogspot.com
