Θέλοντας και μη, θα περάσω αρκετό χρόνο εφέτος στην παραλιακή ζώνη του Π. Φαλήρου. Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία, λόγω της εμπλοκής μου με τη 2η Μπιενάλε της Αθήνας 2009, να γνωρίσω αυτή την περιοχή. Δεν είναι μόνο ότι έχει πράγματα να κάνεις, ότι είναι παραθαλάσσια κτλ. Είναι ότι πρόκειται για μια περιοχή πραγματικά ιδιότυπη. Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι υπερσύγχρονες δομές των Ολυμπιακών Ακινήτων: το Τae Κwon Do, τα λεγόμενα γραμμικά κτίρια, το Βeach Volley. Τεράστιοι, ακατοίκητοι όγκοι και στη μέση η Εσπλανάδα με τις κολόνες της και η Πλατεία Νερού, στρωμένη με πλάκες, πανέτοιμη αλλά άδεια. Και μπροστά από τα κτίρια, αλάνες περιφραγμένες με συρματοπλέγματα και μοναχικοί φρουροί σε κουβούκλια- οξύμωρες παρουσίες σε μια περιοχή που είναι προσβάσιμη από παντού, μολονότι η σύμβαση το θέλει να αφήσεις το όνομά σου στον φρουρό και να μπεις από την πύλη. Πιο δίπλα, πηγαίνοντας προς τη θάλασσα, άλλη αλάνα γεμάτη πίσσα, σκόρπια παρκαρισμένα αυτοκίνητα και φορτηγά, μια πρόχειρα περιφραγμένη έκταση με χώματα, λάκκους και σκουπίδια. Αλλά λίγο να στρέψει κανείς το βλέμμα προς τα πίσω, ένα όμορφο- σαν τούρτα- νεοκλασικό στέκεται πάνω σε ένα φροντισμένο γρασίδι και πάνω στο γρασίδι υψώνεται ένα μιράζ: είναι το Μουσείο Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας, εξόχως πρωτότυπο καθ΄ ότι πρόκειται για ένα μουσείο που δεν είναι ανοικτό στο κοινό. Ακριβώς απέναντι, ένα ογκώδες εμπορικό κέντρο, με πολυκινηματογράφο, καφέ κτλ. Προχωρώντας πάλι προς τη θάλασσα, το θωρηκτό Αβέρωφ, το Βέλος, η ανακατασκευή της τριήρους- όλα τούτα σχεδόν έρημα, αν και μόλις λίγο περπατήσει κανείς βρίσκεται μέσα στην ανανεωμένη Μαρίνα Φλοίσβου, πλούσια και φανταχτερή, με εστιατόρια, καφετέριες, καταστήματα που σφύζουν από κόσμο, χιλιάδες ανθρώπους που χαζεύουν εκατοντάδες κότερα και θαλαμηγούς. Βγαίνοντας από τη μαρίνα ξαφνικά στέκεται κανείς σε έναν απλό κυματοθραύστη και η θάλασσα είναι ακριβώς από κάτω του. Και από πάνω ένα δασάκι που κρύβει την ασχήμια της παραλιακής και οδηγεί τον επισκέπτη στον παιδότοπο του Δήμου Παλαιού Φαλήρου, όπου το πλήθος των διασκεδαστών δίνει τη θέση του σε αναρίθμητα παιδάκια. Το ιστορικό κτίριο του Φλοίσβου στέκει λίγο παραπέρα, όχι πια εστιατόριο όπως τα τελευταία χρόνια αλλά πολιτιστικό κέντρο. Και από εκεί και πέρα η παραλία, κατοικημένη τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα. Μια περιοχή έρημη και γεμάτη, σύγχρονη και παλαιά, επιφανειακή αλλά και με βαθιές μνήμες, εκνευριστική και ποιητική, κουραστική και ελκυστική- σαν συμπύκνωση της Αθήνας. Είναι όλα εδώ.