Υπάρχει μια πτυχή ζητημάτων όπως η πρόσφατη λογοκρισία της ταινίας του Κώστα Γαβρά (στη φωτογραφία) στο Μουσείο της Ακρόπολης που ίσως δεν αναδεικνύεται όσο πρέπει: η προοδευτική διανόηση τείνει να παρουσιάζει τέτοιες λογοκρισίες ως προβλήματα «ελευθερίας της έκφρασης». (Αυτός ήταν ο κύριος- αν και ισχνός- αντίλογος και στο περιστατικό της έκθεσης Οutlook και σε αυτό της art athina και αλλού.) Αν πούμε, ωστόσο, ότι το πρόβλημα που μας δημιουργεί η λογοκρισία είναι ότι αντιστρατεύεται την ελεύθερη έκφρασή μας, είναι σαν να λέμε ότι το μόνο που διεκδικούμε είναι ένα πλαίσιο όπου να μπορούμε να «εκφραζόμαστε» ελεύθερα. Το ζητούμενο όμως είναι άραγε η «έκφραση»; Δεν είναι ο αντίκτυπος της έκφρασης; Ζητούμε, για παράδειγμα, να γίνει και η «έκφραση» του Κώστα Γαβρά «ανεκτή»; Δεν ζητούμε την κατάργηση της υπαγωγής της πολιτικής ή της εκπαίδευσης στις επιταγές της Εκκλησίας; Πέραν του να διεκδικούμε απλώς το δικαίωμα του κάθε καλλιτέχνη να μας λέει την αλήθεια για την Ιστορία, δεν θα έπρεπε να διεκδικούμε, λόγου χάριν, να λέμε την αλήθεια για την Ιστορία στα σχολεία; Αυτό όμως δεν είναι «έκφραση», είναι σύγκρουση. Αν ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου η εικόνα χριστιανών να καταστρέφουν γλυπτά της Ακρόπολης ήταν απλώς ζήτημα «ελεύθερης έκφρασης», τότε δεν θα είχαμε κανένα λόγο να τη δημιουργήσουμε. Γι΄ αυτό και η λογοκρισία δεν καταργεί το έργο. Το επικυρώνει.