Ο Μπίλι Τζόελ, οκτώ χρόνια μετά το πολυπλατινένιο «The River Of Dreams», κυκλοφορεί νέο δίσκο. Σημαντικό γεγονός, δεν λέω, όπως κάθε κυκλοφορία του αμερικανού συνθέτη τα τελευταία τριάντα χρόνια. Είναι όμως η παρθενική επαφή του με τον ευρύτερο χώρο της κλασικής μουσικής που προκαλεί την περιέργειά μας, πολλώ δε μάλλον όταν τιτλοφορείται «Op. 1-10 Fantasies & Delusions: Music For Solo Piano». Και μας προκαλεί την περιέργεια, διότι έχουμε συνηθίσει μουσικούς του κλασικού χώρου να καταπιάνονται με την ποπ μουσική και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία: ο Νάιτζελ Κένεντι, οι Kronos Quartet και ο Λουτσιάνο Παβαρότι είναι μόνο μερικοί από τις δεκάδες καλλιτέχνες που έχουν πετύχει σε τέτοιου είδους μετατόπιση καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Η αντίστροφη προσέγγιση των πραγμάτων δεν καλύπτει πολλές περιπτώσεις μουσικών ώστε να μιλάμε για φαινόμενο, γι’ αυτό και η δουλειά κάθε καλλιτέχνη κρίνεται ξεχωριστά. Φαντάζει ανάμεσά τους ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ με το περίφημο ορατόριο του 1991, «Liverpoool Oratorio», υπό τον Καρλ Ντέιβις με σολίστ την Κίρι Τε Κάναουα. Ογκώδης δουλειά που κέρδισε την κριτική και «έστεψε» το θρυλικό σκαθάρι θριαμβευτή σε έναν ακόμη χώρο. Ο επίσης βρετανός μουσικός, Τζόε Τζάκσον, ο οποίος ξεπρόβαλε στο μουσικό προσκήνιο με την έκρηξη του πανκ, θεωρείται πλέον περισσότερο «κλασικός» καλλιτέχνης παρά ποπ σύμβολο. Η «Συμφωνία Νο. 1» τον τοποθέτησε στη λίστα με τους σημαντικότερους συνθέτες των τελευταίων ετών. Οσο για τον Ελβις Κοστέλο, είναι πράγματι κρίμα να τον περιορίσουμε σε ένα μουσικό είδος και μόνο. Η περίφημη όμως δουλειά που έκανε το 1993 με το κουαρτέτο εγχόρδων «Brodsky Quartet» υπό τον τίτλο «Juliet Letters» φανερώνει βαθιά γνώση του είδους, γεγονός που αντιλήφθηκε το κοινό και από τις δύο πλευρές.
Και έτσι ερχόμαστε στον Μπίλι Τζόελ, τον γνωστό και ως «Piano Man» μεγάλη επιτυχία του το 1973 , ο οποίος «βούτηξε» στην αυστρογερμανική μουσική παράδοση των Μπετόβεν και Σούμπερτ, ηχογραφώντας 10 συνθέσεις αναλόγου ύφους, αποζητώντας(;) μερίδιο από τη γοητεία του παρελθόντος. Είναι έτοιμος βεβαίως για όλα όσον αφορά την κριτική γιατί, όπως υποστηρίζει: «Μπορεί να γίνουν άγριοι αλλά και πολύ καλοί επίσης. Οι ροκ κριτικοί σε χτυπάνε με το σφυρί ενώ αυτοί της κλασικής με το νυστέρι. Εχουν την ικανότητα να σε ξετινάζουν τόσο εσένα όσο και τη δουλειά σου. Είμαι έτοιμος να χαρακτηριστώ άσχετος». Η αλήθεια είναι όμως ότι τόλμησε με αρκετά έξυπνο τρόπο να συνθέσει τέτοιου είδους μουσική. Την ηχογράφηση των συνθέσεών του πραγματοποίησε στη Βιέννη με τον εξαιρετικό και πολυβραβευμένο παραγωγό Στίβεν Επστάιν, την εκτέλεσή τους όμως άφησε στον ικανό βρετανοκορεάτη πιανίστα Ρίτσαρντ Τζόι. «Ας δούμε τα πράγματα καταπρόσωπο» λέει ο 52χρονος μουσικός. «Είμαι ένας ροκ πιανίστας· ένας άνθρωπος με περιορισμένες δυνατότητες ερμηνείας που προσπαθεί να συνθέσει μουσική χωρίς σύνορα. Ο Ρίτσαρντ παρέδωσε τις ιδέες που είχα στο μυαλό μου πολύ όμορφα και με γήινη φυσικότητα».
Να σκεφθεί κανείς ότι μόλις πριν από οκτώ χρόνια έγινε η πρώτη ουσιαστική επαφή του Μπίλι Τζόελ με την κλασική μουσική και ιδιαίτερα με αυτήν του Μπετόβεν. «Εμεινα πραγματικά άφωνος, κάτι που μου θύμισε την πρώτη επαφή μου με το ροκ-εν-ρολ. Ηταν σαν να άνοιξε μια πόρτα σε έναν κόσμο γεμάτο υποσχέσεις. Οσο καλύτερος ακροατής γινόμουν, τόσο περισσότερο ήθελα να προσπαθήσω να συνθέσω αναλόγου ύφους μουσική». Αέρινα βαλς, μια υπέροχη σουίτα, μια «Φαντασία» για ένα υποθετικό φιλμ νουάρ και μια άρια συνθέτουν το προφίλ του «Fantasies & Delusions» του Μπίλι Τζόελ, ο οποίος μπορεί να αναπνεύσει φυσιολογικά βλέποντάς το στην κορυφή των κλασικών τσαρτς όλου του κόσμου, όπως επίσης ανάμεσα στις επιλογές των έγκριτων περιοδικών κλασικής μουσικής όπως είναι το «Gramophone» και το «BBC Music». Ο ίδιος βεβαίως κρατάει τις αποστάσεις του από την αποτυχία λέγοντας: «Ακόμη και αν χαρακτηριστεί κακή η μουσική μου, ας μην ξεχνάμε ότι ούτε τα πρώτα ροκ κομμάτια μου ήταν τόσο καλά. Ηταν ζήτημα χρόνου να μάθω το νέο λεξιλόγιο. Οσο περισσότερα λάθη έκανα τόσο καλύτερος γινόμουν».
Οσο για την καριέρα του στη ροκ μουσική: «Δεν έχω διάθεση αυτή τη στιγμή και αν πιεστώ ξέρω ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι ανάλογο των προσδοκιών μου. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα επισκεφτώ ξανά το ροκ-εν-ρολ, απλώς θέλω να γίνει αυθόρμητα». Δεν μπορεί παρά το ένστικτο ενός καλλιτέχνη όπως είναι ο Μπίλι Τζόελ, που έχει πουλήσει 100 εκατομμύρια δίσκους, να είναι σωστό. Προς το παρόν ας απολαύσουμε τις νέες περιπλανήσεις του.
