Τhomas Βronnec
Οι μυημένοι
Μετάφραση Κατερίνα Γούλα
Εκδόσεις Πόλις, 2017
σελ. 292, τιμή 16 ευρώ

Προτού αναφερθούμε στο μυθιστόρημα Οι μυημένοι του Τομά Μπρονέκ, πρέπει να θυμίσουμε στους αναγνώστες πως σήμερα τα καλύτερα αστυνομικά αναγνώσματα γράφονται από Γάλλους με θέματα γαλλικά ή άλλα που άπτονται της σύγχρονης πραγματικότητας και ας διαβάζονται μανιωδώς τα περίφημα σκανδιναβικά μυθιστορήματα. Ο Μπρονέκ (Βρέστη, 1976) ανήκει στη νέα γενιά των γάλλων συγγραφέων, είναι δημοσιογράφος, ειδικευμένος στο οικονομικό ρεπορτάζ, εργάζεται σε τηλεοπτικό κανάλι και έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ. Εχει εκδώσει τρία πολιτικο-οικονομικά θρίλερ στα οποία περιγράφει τον κόσμο των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της Γαλλίας που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν ποικίλα προβλήματα και κατά κάποιον τρόπο αλληλοϋποβλέπονται, «τρώνε τις σάρκες τους», θα λέγαμε. Επί χρόνια εξερευνούσε τα μυστήρια, όπως σημειώνει, του υπουργείου Οικονομικών, έμαθε πολλά σημαντικά και επιθυμεί να τα μοιραστεί με το κοινό –είναι μάλιστα και εξαιρετικός αφηγητής.

Η ιστορία αρχίζει με την αυτοκτονία μιας γυναίκας που έγινε στην αυλή του κτιρίου του υπουργείου Οικονομικών. Πρόκειται για τη Στεφανί Σακό, στέλεχος του υπουργείου, η οποία μαζί με τη Ναταλί Ρενοντιέ είχε ασχοληθεί με την αξιολόγηση του σχεδίου διάσωσης της τράπεζας Crédit parisien, της μεγαλύτερης της Γαλλίας που βρίσκεται για μια φορά ακόμα στο χείλος της καταστροφής και υπάρχει κίνδυνος να συμπαρασύρει στα τάρταρα ολόκληρη τη γαλλική οικονομία. Ο πρόεδρός της, ο ευφυής και αδίστακτος Αντουάν Φερτέλ, προσφεύγει ξανά στο κράτος και ζητάει απαιτητικά καινούργια βοήθεια ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία της τράπεζας που μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη μεθόδευση αντιδρά η δημοφιλής υπουργός Οικονομίας Ιζαμπέλ Κολσόν, η οποία ζητάει να υπάρχει έλεγχος της τράπεζας από τα αρμόδια όργανα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο διευθυντής του γραφείου της υπουργού, ο Κριστόφ Ντεμορί, αναλαμβάνει την έρευνα για τους δύο θανάτους. Η επιλογή του δεν έγινε τυχαία: υπήρξε ο ερωτικός σύντροφος της Ναταλί, η οποία αυτοκτόνησε επίσης με ένα κοκτέιλ από χάπια και ουίσκι –ο πατέρας της ήταν παλιός φίλος του Αντουάν Φερτέλ.
Ο Μπρονέκ αξιοποιώντας τις γνώσεις του στα οικονομικά ζητήματα και τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, εισάγει τον αναγνώστη στον κόσμο των «μυημένων», δηλαδή των πολιτικών και των ανώτατων κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι κινούν τα νήματα της πολιτικής και της οικονομίας της Γαλλίας, η οποία στην ουσία βρίσκεται στα χέρια τους, του προέδρου της χώρας συμπεριλαμβανομένου. Ενδεχομένως ο αναγνώστης να δυσκολευτεί να κατανοήσει τους οικονομικούς όρους που αναφέρονται στο βιβλίο, ο συγγραφέας όμως φροντίζει να του θυμίσει πως το φθινόπωρο του 2008, όταν κατέρρευσε ο αμερικανικός κολοσσός Lehman Brothers –μαζί με την Goldman Sachs ήταν τα τέρατα που γέννησε ο αμερικανικός τραπεζικός τομέας, κατ’ αυτόν -, το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών είχε καταστρώσει ένα σχέδιο για τη στήριξη των γαλλικών τραπεζών.
Το Οι μυημένοι έχει δράση και ανατροπές, όπως κάθε καλό θρίλερ, σε αυτό διαβάζουμε για άνδρες και γυναίκες με φιλοδοξίες, αδυναμίες και μυστικά, άτομα που επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους τη ζωή του γαλλικού λαού. Ο Μπρονέκ προσπαθεί να δείξει τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων και των ηρωίδων του, να μιλήσει για τις ερωτικές τους τάσεις και παρεκτροπές, για την ανάγκη τους να βιώσουν όμορφες στιγμές, παραβιάζοντας κάποιους παγιωμένους κανόνες ηθικής. Διαιρεί τους ανθρώπους σε δύο βασικές κατηγορίες, τους ιδεαλιστές στην πολιτική στράτευση και στον επαγγελματικό τομέα που δρουν υπέρ του συνόλου, ακόμα κι αν αυτό τους στοιχίσει ακριβά, και στους υστερόβουλους, τους διεφθαρμένους, εκείνους που κάθε τους πράξη συμβάλλει στην αύξηση της δύναμης και της επιρροής τους. Γράφει ο συγγραφέας: «Αυτό είναι πολιτική: να αποκαθιστάς την εμπιστοσύνη και αφού την επαναφέρεις, να την ενδυναμώνεις. Η τωρινή κυβέρνηση κάνει ακριβώς το αντίθετο. Κάνει ιδεολογία. Και η Ιστορία μας μαθαίνει ότι η ιδεολογία προκαλεί πολλές ζημιές».
Σε αυτά προσθέτει και τη μεγάλη έλξη που ασκεί το χρήμα στους ανθρώπους που δεν το διαθέτουν και μπορούν να πάνε κόντρα στις αρχές τους ώστε να το αποκτήσουν. Δηλαδή, υπάρχουν οι Δον Κιχώτες και οι αριβίστες. Σε κάθε περίπτωση, ο Μπρονέκ ισχυρίζεται πως από τη Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΕ’, την εποχή της απόλυτης μοναρχίας, όταν ο βασιλιάς είχε φτιάξει μια αυλή η οποία προσπαθούσε να προστατεύει τα συμφέροντά της και να ανελιχθεί στην κοινωνική ιεραρχία, τα πράγματα σήμερα δεν είναι και πολύ διαφορετικά.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ