Για την Καίτη Δρόσου

Η Καίτη Δρόσου (1922-2016), που απεβίωσε στο Παρίσι την περασμένη Τετάρτη, ήταν γνωστή και ως αυτόνομη ποιητική παρουσία αλλά και ως αφοσιωμένη σύντροφος του Aρη Αλεξάνδρου (1922-1978), του οποίου φρόντισε το έργο μετά τον πρόωρο θάνατό του. Μέλος της ΕΣΗΕΑ, υπήρξε μια γυναίκα δυναμική, θαρραλέα, χειραφετημένη από νωρίς, όταν αυτές οι ιδιότητες δεν ήταν διόλου αυτονόητες για το φύλο της. Δύσκολος και συνάμα ζεστός άνθρωπος, μοναχική από επιλογή, ανήσυχη, φιλοπερίεργη για τα πάντα του κόσμου τούτου (πολιτική επικαιρότητα, λογοτεχνία, θέατρο, εικαστικά, αλλά και μικροκαθημερινότητα της γειτονιάς της στην Κυψέλη ή στο «μεγάλο της χωριό», το Παρίσι, όπως το έλεγε, συνειδητή πολίτις-citoyenne κι εδώ κι εκεί). Θα λείψουν από τους φίλους της το πείσμα και το πάθος της σε ό,τι υποστήριζε, η βραχνάδα της φωνής της, το δηκτικό της χιούμορ, το κόμπιασμα ανάμεσα στη γαλλική ή την ελληνική λέξη, όταν ήθελε να ακριβολογήσει, η ζωντάνια της ως το τέλος. Μια αντισυμβατική προσωπικότητα.

Δημοσιεύουμε ένα από τα ποιήματά της.