Μαρία Γαρζώνη-Μαυρικίου
Ποτάμια Διηγήματα
Εκδόσεις Κέδρος, 2015,
σελ. 194, τιμή 11 ευρώ

Εξι ποτάμια. Εξι πόλεις. Εξι χώρες. Εξι τόποι. Εξι πολιτισμοί. Ξεκινώντας από τον Νείλο, «Το αρχέγονο ποτάμι», συνεχίζει στον Πηνειό, «Το οργισμένο ποτάμι», περνάει από τον Ινδό, «Το ποτάμι της φυγής», και ύστερα στον Τίβερη, «Το απατηλό ποτάμι», στον Τίγρη, «Το προφητικό ποτάμι», για να καταλήξει στον Σηκουάνα, «Το μαγεμένο ποτάμι». Πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας, ετών 94, η Μαρία Γαρζώνη-Μαυρικίου βλέπει τα «Ποτάμια» της να γίνονται βιβλίο –και έχει κι άλλες ιστορίες να εκδώσει. Εξι διηγήματα, έξι ιστορίες, ζωντανεύουν μέσα από τη γλαφυρή πένα αυτής της γυναίκας που ξεκινώντας από την Αίγυπτο, όπου και γεννήθηκε, γύρισε «όλο τον κόσμο».

Πρόσωπα και τόποι, όλοι κι όλα συμπτωματικά γύρω, κοντά, πλάι σε ένα ποτάμι, γίνονται με την πένα της υλικό για ιστορίες, μύθους και παραμύθια. Η Ουμ Γιούσεφ μετατρέπεται σε αιώνιο σύμβολο της μάνας. Η Αννούλα και ο Λάμπρος πνίγουν την αγάπη τους στα νερά του Πηνειού. Ο Ουμπέρτο και ο Νίνο, δύο αδέλφια, βιώνουν την πίστη του Τίβερη. Ο Μανσούρ και ο Κασίμ ανακαλύπτουν τη δύναμη του Τίγρη. Ο Σικαντάρ ονειρεύεται να πετάξει μακριά από τον Ινδό ποταμό. Και τέλος ο Φιλίπ και η Κατρίν μετατρέπουν σε παραμύθι τη μαγεία του Σηκουάνα.
Κι όλα μαζί, αυτά τα έξι διηγήματα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, συμπίπτουν στη δύναμη της ζωής και της θέλησης του ανθρώπου, όσα δύσκολα κι αν έχει να αντιμετωπίσει. Και η συγγραφέας με τη σειρά της μεταφέρει στον αναγνώστη το μεδούλι της εμπειρίας της, με μιαν αμεσότητα και μιαν απλότητα που φαίνεται να πηγάζει από τη δική της αισιοδοξία. Από την αισιοδοξία που νιώθουν οι πολυταξιδεμένοι της ζωής βαθιά μέσα στην ψυχή τους.
Από έλληνες γονείς ιταλικής καταγωγής, η Μαρία Γαρζώνη γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε εκεί ως το 1957. Με αποσκευές τη γλωσσομάθειά της (μιλάει πέντε γλώσσες) και μια έμφυτη περιέργεια για καθετί γύρω της, εργάστηκε στα γραφεία της Εταιρείας της Διώρυγας στο Πορτ Σάιντ, παντρεύτηκε τον Γιάννη Μαυρίκιο, πολιτικό μηχανικό, και έκανε δύο γιους, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο και τον Πέτρο. Μετά τον πόλεμο άφησε για πάντα πίσω της τη γενέτειρά της, ήρθε ως το 1963 στην Ελλάδα και στη συνέχεια ακολούθησε τον άντρα της στο Πακιστάν –όπου εκείνος επιτηρούσε έργα στη Λαχώρη. Το 1965 διέφυγε από το μέτωπο του ινδοπακιστανικού πολέμου και πέρασε στο Αφγανιστάν, για να εγκατασταθεί τελικά στη Λιβύη. Η δικτατορία των συνταγματαρχών θα τη βρει στο Παρίσι και εκεί θα ζήσει μαζί με την οικογένειά της την εξέγερση του Μάη του ’68… Θα επιστρέψει στην Αθήνα το 1984. Σήμερα ζει στα Εξάρχεια, μαζί με τον γιο της, τον Δημήτρη. Στις δικές του ταινίες άλλωστε υπήρξε πρωταγωνίστρια και για μια εξ αυτών έζησε στην Ιταλία.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ