Παιχνίδια κρίκετ
Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012,
σελ. 131, τιμή 10,65 ευρώ
Οι Πατρινοί τον γνωρίζουν ως δικηγόρο που έχει αναλάβει υψηλού προφίλ δίκες πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Οι περί την ποίηση τον γνωρίζουν ως Βασίλη Αρφάνη, τον ψευδώνυμο συγγραφέα των ποιητικών συλλογών Ο Γιάννης κι η Μαρία (1972), Το ραντεβού (1984), Βράδυ στο σπίτι (1986), Το νεκρό παιδί (1990), Διπλή πόλη (1994), Παραβολή (2001), Απόκρεω (2004). Οι ακτιβιστικές οργανώσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μεταναστών τον γνωρίζουν ως συγγραφέα του Μουσαφεράτ (2008), μιας μη μυθοπλαστικής αφήγησης επεισοδίων από τη ζωή στον καταυλισμό Αφγανών στο λιμάνι της Πάτρας το 2007-2008, ένα δείγμα ελληνικής τεκμηριωτικής λογοτεχνίας. Στο ίδιο θέμα, στους μετανάστες και τη ζωή τους, επανέρχεται στο σύντομο αλλά πυκνό μυθιστόρημά του Παιχνίδια κρίκετ (Γαβριηλίδης, 2012) που απέσπασε το εφετινό κρατικό Ειδικό Βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, ένα πρόσφατο βραβείο που θεσπίστηκε με τον νέο νόμο περί κρατικών βραβείων του 2010. Στις προηγούμενες δύο βραβεύσεις δεν απονεμήθηκε. Ο Βασίλης Λαδάς είναι ο πρώτος συγγραφέας που τιμάται με το βραβείο αυτό.
«Δεν το θεωρώ βραβείο ακτιβισμού αλλά βραβείο λογοτεχνίας» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο 68χρονος πατρινός συγγραφέας. Τα κείμενά του, ποιήματα, θεατρικά και πεζογραφήματα, έχουν όλα κοινωνική θεματογραφία και όπως εξηγεί: «Με ενδιαφέρουν η μετανάστευση ως πανάρχαιο έπος των ανωνύμων, η οικονομική εκμετάλλευση αυτού του γεγονότος από τους παράνομους μηχανισμούς και τη νόμιμη εξουσία, καθώς και η σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Τα «Παιχνίδια κρίκετ» στηρίζονται σε πολλά πραγματικά γεγονότα αλλά το δράμα είναι επινοημένο. Με ενδιέφεραν οι χαρακτήρες, ο ρόλος του τυχαίου, πώς στη μυθοπλασία το πραγματικό γίνεται φανταστικό αναδεικνύοντας τις παραδοξότητες του πραγματολογικού υλικού».
«Η βία μπορεί να εμφανιστεί παντού, αλλά δεν πιστεύω στη θεωρία του σκοτεινού εαυτού που κρύβουμε όλοι μας. Η θεωρία του σκοτεινού εαυτού δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την παρουσία της Χρυσής Αυγής, όπως του Γκέμπελς και του Ρόζενμπεργκ, που υποστήριζαν τα ίδια για τη δύναμη του ενστίκτου» λέει ο συγγραφέας. «Ο άνθρωπος επηρεάζεται πολύ από την κοινωνία, είναι μαλακός σαν ένα δεμάτι χόρτο, όπως έλεγε και ο Σεφέρης, και η κοινωνική ζωή έχει αλλάξει, η κοινωνία έχει ιδεολογίες και νόμους που διώχνουν τη βία».
«Εκείνο που στέκεται εμπόδιο στην κατανόηση του Αλλου, του ξένου, είναι ότι βλέπουμε σε αυτόν το στερεότυπο του μετανάστη ή του φυγά και δεν βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από αυτό» λέει ο Βασίλης Λαδάς, ο οποίος στα κείμενά του επιδιώκει να δείξει τον άνθρωπο: «Προσπαθώ να κάνω οικείους τους μετανάστες μπαίνοντας στην οικογενειακή τους ζωή, παρουσιάζοντας τα κοινά συναισθήματα, τα πένθη, τις αρρώστιες, τον αγώνα για το κοινό δείπνο, να εστιάσω σε θετικούς και αρνητικούς χαρακτήρες, και όχι στο καθεστώς του μετανάστη».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ