Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό: συγγραφείς, όταν καταπιάνονται με την αστυνομική λογοτεχνία, αντί για το πραγματικό τους όνομα χρησιμοποιούν ψευδώνυμο. Πέρυσι εμφανίστηκαν ο «Θάνος Δραγούμης» με το μυθιστόρημα Σφαγείο Σαλονίκης (εκδόσεις Ψυχογιός), και ο «Ιερώνυμος Λύκαρης» με το Ρομάντζο των καθαρμάτων (εκδόσεις Καστανιώτη). Εφέτος μπαίνει στον χορό και ο «Χ. Στεφόπουλος», ο οποίος, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, κατάγεται από μια πόλη της Μακεδονίας, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και σήμερα ζει στην Αθήνα, ασχολούμενος «με την καταπολέμηση της κακοδιοίκησης» του Ελληνικού Δημοσίου. Υπηρετεί δηλαδή, μόνιμα ή προσωρινά, το ελληνικό κράτος.
Το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, Καθαρές δουλειές, συνδέεται με την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ο κεντρικός ήρωας, ο αστυνόμος Γιώργος Δημάκος – μπήκε στο Σώμα με χαριστικό νόμο -, αναλαμβάνει να διαλευκάνει υποθέσεις με σκηνικό τη σημερινή αβεβαιότητα, τον φόβο και την ανασφάλεια. Στα τέλη Αυγούστου του 2009, λίγο πριν από τις εκλογές, ο Δημάκος προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία του Γιάννη Μέλου, εκδότη της κουτσομπολίστικης εφημερίδας «Σούσουρο», ο οποίος πυροβολήθηκε στο κεφάλι από κάποιον άγνωστο μέσα σ’ ένα μπιστρό της οδού Βουκουρεστίου.
Ερευνώντας το έγκλημα ο ήρωας αναρωτιέται αν τον σκότωσε κάποιος συνεργάτης του, κάποιο μέλος της οικογένειάς του ή κάποιος που φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα μυστικά του στο έντυπο του νεκρού. Διότι η εφημερίδα δεν αποτελεί παρά ένα μέσο εκβιασμών στα χέρια του Μέλου. Ενα από τα ερωτήματα που βασανίζουν τον Δημάκο είναι πού βρήκε ο Μέλος τα λεφτά για να εκδώσει το «Σούσουρο»• θεωρεί ότι αυτό αποτελεί το «κλειδί» της δολοφονίας.
Η παρουσία του στην κηδεία του εκδότη δίνει στον αστυνόμο την ευκαιρία να δει ένα στεφάνι με τα λόγια «Στον αγαπητό φίλο και συναγωνιστή» και την υπογραφή «Ομιλος Προβληματισμού Ο Πεισίστρατος». Ποιοι είναι αυτοί; Αλλος γρίφος. Στη συνέχεια ο πεισματάρης ήρωας – είναι χωρισμένος, με μία κόρη -, που ζει σ’ ένα διαμέρισμα στην Ανω Κυψέλη, μπλέκει με διάφορους παράγοντες που συνδέονται ποικιλοτρόπως με τον δολοφονημένο, ο οποίος ζούσε πολυτελώς και η μοναδική πηγή εισοδημάτων του ήταν η κερδοφόρα εφημερίδα. Στο τέλος ο Δημάκος, χάρη στην επιμονή του και όσα είδε σε μια βιντεοταινία, εξιχνιάζει την υπόθεση, χωρίς ωστόσο να έχει τη χαρά να δει την τιμωρία των ενόχων.
Τα πρόσωπα που παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου είναι εκείνα που συνιστούν τη λεγόμενη «διαπλοκή»: εργολάβοι, μέτοχοι καναλιών, υπουργοί, ειδικοί στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές και ένα σωρό άνθρωποι που σχετίζονται με την πολιτική εξουσία. Αν σκεφτούμε ότι η ιστορία διαδραματίζεται την περίοδο που κυβερνούσε η ΝΔ, επί Κώστα Καραμανλή, και ότι σχεδόν όλοι οι «κακοί» ανήκουν στο συγκεκριμένο κόμμα, ακόμη και ένας βουλευτής με αριστερό παρελθόν που υπήρξε πράκτορας της ΚΥΠ – ο μόνος «κακός» από την άλλη πλευρά, εκείνη της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης, είναι ένας συνδικαλιστής, «γνωστό λαμόγιο» -, εικάζουμε ότι ο συγγραφέας πρόσκειται στο ΠαΣοΚ.
Μια επισήμανση για το Καθαρές δουλειές: η δράση δεν είναι έντονη και τα πάντα συνδέονται με τη σκέψη του πρωταγωνιστή, δίνοντας στο μυθιστόρημα μια εγκεφαλικότητα που ενδεχομένως να κουράσει τον αναγνώστη. Οσοι γοητευθούν από αυτό το ενδιαφέρον εγχείρημα, ας περιμένουν το επόμενο σχετικό βιβλίο του «Χ. Στεφόπουλου» με τίτλο Οριζόντιες περικοπές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
