– Γιατί σκοτώνεις τον εαυτό σου;

– Δεν θυµάµαι. Απλώς ξέρω ότι το θέλω.

– Μου λες ότι πίνεις για να αυτοκτονήσεις;

– Ή ότι αυτοκτονώ για να µπορώ να πίνω.

Οι φράσεις ανταλλάσσονται ανάµεσα στον Μπεν και στη Σέρα, τους καταραµένους κεντρικούς ήρωες του εξίσου καταραµένου µυθιστορήµατος του Τζον Ο’ Μπράιεν Αφήνοντας το Λας Βέγκας , το οποίο, αν και έγινε γνωστό από την ταινία του Μάικ Φίγκις και την ερµηνεία του Νίκολας Κέιτζ (Οσκαρ α’ ανδρικού ρόλου 1995), εκδίδεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Ο Μπεν είναι ένα πρώην «χρυσό» παιδί του Χόλιγουντ που έχει πια καταστραφεί από το αλκοόλ. Αποφασισµένος να πεθάνει πίνοντας µέχρι θανάτου πηγαίνει στην πόλη του τζόγου, το Λας Βέγκας, όπου τα µπαρ δεν κλείνουν ποτέ. Η Σέρα είναι µια «αγία» πόρνη που δουλεύει στους δρόµους της ίδιας πόλης. Από τη φύση της ανησυχεί για τους πάντες, ακόµη και για αυτούς που της έχουν κάνει κακό, όπως ο προαγωγός της Αλ (από το Τζαφάλ, γιατί είναι από το Οµάν).

Ο Ο’ Μπράιεν αφιερώνει το µισό περίπου βιβλίο στη σκιαγράφηση των δύο προσώπων προτού τα φέρει κοντά, στη σελίδα 148(!). Η Σέρα βρίσκει στον Μπεν «ένα πολύ κλειστό κλαµπ», γιατί ακόµη και µεθυσµένος και λιπόθυµος είναι η καλύτερη παρέα. Και ο Μπεν κερδίζει από τη Σέρα το µόνο πράγµα που λαχταρά και δεν έχει σχέση µε το αλκοόλ: ένα ζεστό κορµί.

Στην καρδιά όµως αυτού του βρώµικου και ταυτοχρόνως πάρα πολύ τρυφερού (σχεδόν αθώου) love story είναι η αφηνιασµένη, ανελέητη κατάδυση στην ψυχή ενός ταλαιπωρηµένου ανθρώπου εξαρτηµένου σε τέτοιον βαθµό από το αλκοόλ που έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο του, η φυσική πλέον µυρωδιά του, το µοναδικό σηµείο επαφής του µε τον κόσµο. «Είναι σχεδόν αδύνατον αυτές τις τελευταίες ηµέρες του να διατηρήσει στο αίµα του ένα επίπεδο αλκοόλ που να του επιτρέπει να λειτουργεί» γράφει ο Ο’ Μπράιεν και µάλλον ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, γιατί ο δικός του αλκοολισµός τον οδήγησε στην αυτοκτονία όταν τον Απρίλιο του 1994 αυτοπυροβολήθηκε (δύο εβδοµάδες µετά την υπογραφή του συµβολαίου για τη µεταφορά του µυθιστορήµατος στο σινεµά).

Μοιρασµένο σε λίγα αλλά µεγάλα και πυκνογραµµένα κεφάλαια, σκοτεινό αλλά ποτέ µίζερο, το «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» αντλεί ποίηση είτε µέσα από τους εµετούς και τα παραληρήµατα του Μπεν είτε µέσα από το δάκρυ της Σέρα από τη στιγµή που γεννιέται στο µάτι της ως τη στιγµή που το καταπίνει η µαύρη δαντέλα της κιλότας της.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ