«Οι αποβάθρες του Παρισιού αποτελούν μια θεσπέσια δημόσια βιβλιοθήκη» γράφει ο Γκιγιόμ Απολινέρ. Ο ποιητής των οπτικών Καλλιγραμμάτων ο οποίος με τους Μαστούς του Τειρεσία.Δράμα σουρεαλιστικό επινοεί, το 1917, τον όρο με τον οποίο οι μετέπειτα υπερρεαλιστές θα ονομάσουν το κίνημά τους-, κάνει βόλτες στις αποβάθρες της πόλης. Χαζεύει στους πάγκους που οι παλαιοβιβλιοπώλες απλώνουν στις όχθες του Σηκουάνα και συναντά φίλους και ομοτέχνους. Συναναστρέφεται τον Πικάσο, τον Μπρακ, τον Ανρί Ρουσό, τον Μαρσέλ Ντισάν, τη Γερτρούδη Στάιν, τους νεαρούς ντανταϊστές. Αναπολεί όμως με κάποια μελαγχολία και πρόσωπα του παρελθόντος.
Ο περιπατητής των δύο όχθεων είναι μια σειρά από σύντομα αναδρομικά χρονογραφήματα τα οποία αποτυπώνουν, σε εκπληκτικής διαύγειας ενσταντανέ, τη ζωή του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού σιναφιού της γαλλικής πρωτεύουσας στη στροφή ανάμεσα στον συμβολισμό και τον μοντερνισμό.
Τα κείμενα, με τον ανάλαφρα ελεγειακό τόνο τους, μοιάζουν αποχαιρετισμός του Απολινέρ στο Παρίσι μιας άλλης εποχής αλλά και στο Παρίσι που σύντομα θα τον χάσει. Ο Περιπατητής των δύο όχθεων ήταν το τελευταίο έργο του που εκδόθηκε όσο ο ίδιος ήταν εν ζωή, το 1918. Την ίδια χρονιά πέθανε από ισπανική γρίπη.
Τον τόμο συμπληρώνουν πέντε κείμενα του Απολινέρ που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Μercure de France» από το 1909 ως το 1914 και κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του σε βιβλίο με τίτλο Προσωπογραφίες συγχρόνων. Πρόκειται για ανεκδοτολογικές ιστορίες για τον ελάσσονα ποιητή και μείζονα πότη Ραούλ Πονσόν, χυμώδη στιγμιότυπα από τις συναντήσεις του με τον θρυλικό συγγραφέα της γαλλικής πρωτοπορίας Αλφρέντ Ζαρί και μια συγκινητική εξιστόρηση της κηδείας του, περιστατικά από τη γνωριμία του με τον κριτικό και ποιητή του συμβολισμού Ρεμύ ντε Γκουρμόν, αναμνήσεις από τον Ζαν Μορεάς, τις αφηγήσεις του για τον υδραίο ναύαρχο παππού του Τομπάζη, τις φιλολογικές συζητήσεις τους αλλά και μια σπάνια εξιστόρηση των τελευταίων του στιγμών, ανεκδοτολογικές αναμνήσεις του «Βιλί», του πρώτου συζύγου της Κολέτ για τον παρνασικό Κατύλ Μεντές κ.ά. Η μετάφραση του Νίκου Σταμπάκη ακολουθεί τον ρυθμό της περιπλάνησης και αποδίδει το ύφος της εποχής ενώ οι σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου υπομνηματίζουν με συντομία, αλλά απαραίτητα, την πληθώρα αναφορών σε πρόσωπα και πραγματολογικά στοιχεία άγνωστα ή ξεχασμένα.
