Η προφεμινιστική φάση του γυναικείου Τύπου οριοθετείται από την εμφάνιση της Εφημερίδος των Κυριών, εκδοτικού εγχειρήματος της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργατίδων της, το οποίο σηματοδοτεί τη συγκρότηση της φεμινιστικής συνείδησης στην Ελλάδα ξεπερνώντας τη βραχύβια τύχη προηγούμενων προσπαθειών. Στις 8 Μαρτίου 1887, η Καλλιρρόη Παρρέν παρακολουθούσε περήφανη, από το παράθυρο του γραφείου της στην οδό Μουσών, τη σημερινή Καραγεώργη Σερβίας, την πώληση του πρώτου φύλλου της Εφημερίδος των Κυριών, στο Σύνταγμα, στο καφενείο του Ζαχαράτου και στους διαβάτες: «… Μέσα σε ένα τέταρτο η άσπρη τετράφυλλος εφημεριδούλα απλώνετο παντού, εκυμάτιζεν επάνω σε κάθε τραπέζι σαν σημαία λευκή, σύμβολον ειρηνικόν και επαναστατικόν μαζί, κάτι που εφώναζε εναντίον της αδικίας και απεκάλυπτε την αλήθεια και εκήρυσσε την ελπίδα και εκάλει εις γενικήν ανάστασιν, εις γενικήν αδελφοποίησιν». Το πρώτο αυτό φύλλο έγινε ανάρπαστο, τα πρώτα 3.000 αντίτυπα εξαντλήθηκαν μέσα σε μία ώρα, και η ανατύπωση που ακολούθησε αμέσως – 7.000 φ. – πουλήθηκε την ίδια ημέρα.
Η εκδότρια εμφανίζεται αρχικά με το ψευδώνυμο Εύα Πρενάρ και από το τεύχος της 22ας Μαρτίου υπογράφει πια με το δικό της όνομα, Καλλιρρόη Παρρέν. Στο ερώτημα «Διατί εκρύβημεν», η εκδότρια απαντά: «Η εφημερίς ημών από της εις το κοινόν εμφανίσεώς της διήγειρε τας υπονοίας πολλών, ότι δεν συντάσσεται υπό γυναικών αλλ’ υπό εξησκημένου καλάμου ανδρών… Η δυσπιστία αύτη, ην εγέννησε παρά τοις κυρίοις τούτοις η συναίσθησις βεβαίως της εξόχου υπεροχής των απέναντι των γυναικών, νομίζομεν ότι μετριάζεταί πως διά της δημοσιεύσεως των ονομάτων των ανωτέρω κ.κ. συνεργατριών της ημετέρας εφημερίδος, ων τα ονόματα ανεβάλλομεν να παραδώσωμεν ευθύς εξ αρχής τω κοινώ ίνα αφήσωμεν την κρίσιν αυτού ανεπηρέαστον και εντελώς ελευθέραν».
Η προώθηση της εκπαίδευσης των γυναικών, ένα από τα μείζονα θέματα της εποχής, προβάλλεται συνεχώς από τις στήλες του περιοδικού. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει η εκδότρια σε άρθρο της, τον Δεκέμβριο του 1908, «… το Κράτος, η επίσημος Ελλάς εφάνη αδιάφορος, αμέτοχος, ουδετέρα εις κάθε πρόοδον πνευματικήν της γυναικός. Γυμνάσια αρρένων, και εις πόλεις ακόμη όπου ο αριθμός των καθηγητών είναι ανώτερος από των μαθητών, διδασκαλεία, πολυτεχνεία, όλα διά την μόρφωσιν των αρρένων». Ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με την εκπαίδευση, όπως η κατάσταση και η διοίκηση των παρθεναγωγείων, τα μαθήματα που διδάσκονται, η πρόσβαση των γυναικών στα Πανεπιστήμια καθώς και η διαφορετική δυνατότητα εξέλιξης των ελάχιστων γυναικών που φθάνουν να διδάσκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζονται αναλυτικά από την αρθρογραφία. Ενώ το περιοδικό προβάλλει με κάθε τρόπο την αναγκαιότητα της γυναικείας παιδείας, αντιτίθεται στη λεγομένη διακοσμητική εκπαίδευση, όταν το τραγούδι, το πιάνο, τα γαλλικά εισχωρούν στις εύπορες οικογένειες και αργότερα στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, με μοναδικό σκοπό τη συμβολική χρησιμοποίησή τους στον κοινωνικό χαρακτηρισμό της οικογένειας.
