Οι μελετητές του ελληνικού πολιτισμού αλλά και οι ερευνητές της γαστρονομίας θα πρέπει να υποδέχθηκαν με μεγάλη ικανοποίηση την ελληνική έκδοση του σημαντικού βιβλίου του Andrew Dalby καθώς είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στη γλώσσα μας μια συστηματική έρευνα για τις διατροφικές συνήθειες των προγόνων μας (εξαιρώντας ίσως τη διδακτορική διατριβή της κυρίας Α. Μίχα-Λαμπάκη Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων κατά τους αρχαίους κωμωδιογράφους και το Βυζαντινών βίος και πολιτισμός του Φ. Κουκουλέ).
Δεν είναι όμως και η πρώτη φορά που ο Dalby ενδιαφέρεται για τον ελληνικό πολιτισμό. Πολλές φορές έχει κάνει ανακοινώσεις που αφορούν τη διατροφή στην προϊστορική ή στην κλασική Ελλάδα.
Οσοι συμμετείχαν μάλιστα στα συμπόσια της Οξφόρδης (Oxford Symposium on Food and Cookery) ή σε άλλα παρεμφερή συνέδρια είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις γλαφυρότατες ανακοινώσεις του για τις Τροφές πρώτης ανάγκης ή για το άγνωστο στις ημέρες μας άρτυμα Σίλφιο.
Στα Σειρήνεια Δείπνα μελετά την ιστορία της διατροφής από το προϊστορικό Αιγαίο ως και το Βυζάντιο αλλά συχνά αναζητεί τις αντιστοιχίες του παρελθόντος με τη σύγχρονη Ελλάδα. Ο Dalby, χρησιμοποιώντας τις δημοσιεύσεις των παλαιοντολόγων, των αρχαιολόγων και των παλαιοβοτανολόγων, ανασυνθέτει το παζλ του αρχαίου κόσμου.
Η δομή του βιβλίου θα θυμίσει σε όσους χρησιμοποιούν γαλλική ή αγγλική βιβλιογραφία το εξαίσιο έργο της Maguelonne de Toussaint-Samat Histoire naturelle et morale de la nourriture. Με τον ίδιο μάλιστα αφηγηματικό τρόπο και ο Dalby καταφέρνει να μας ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, στο προϊστορικό Αιγαίο. Μέσα από τις σελίδες του θα δείτε να ζωντανεύουν τα καράβια των πρωτοπόρων που αποίκησαν την Κρήτη και να φέρνουν στο νησί σπόρους, κατσίκες και άλλα οικόσιτα πια είδη ζώων. Από τις αναφορές στις πινακίδες των ανακτόρων θα μάθετε ότι οι Μυκηναίοι έτρωγαν στρείδια και χρησιμοποιούσαν κύμινο, κόλιανδρο και κόκκους κύπειρου για το μαγείρεμα και την αρωματοποιία τους.
Θα εντυπωσιαστείτε ίσως μαθαίνοντας ότι η πρώτη απόπειρα οινοποίησης στον ελλαδικό χώρο, που τοποθετείται γύρω στο 2000 π.Χ., έγινε στον Μύρτο της Κρήτης (όπως αποδεικνύουν τα συνθλιμμένα τσάμπουρα που βρέθηκαν εκεί).
Το κυρίως corpus από όπου ο συγγραφέας αντλεί τις πληροφορίες του για την κλασική Ελλάδα είναι φυσικά οι πολύτιμοι Δειπνοσοφισταί του Αθηναίου αλλά και πολλοί άλλοι συγγραφείς και κωμωδιογράφοι. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πληροφορίες για τα οικογενειακά γεύματα και τις πτυχές της καθημερινής ζωής στον 4ο π.Χ. αιώνα που αντλεί από τον Δύσκολο, την άγνωστη μέχρι πρότινος κωμωδία του Μενάνδρου.
Οι οινόφιλοι θα νιώσουν υπερήφανοι διαπιστώνοντας ότι οι πρόγονοί τους όχι μόνο κατανάλωναν κρασί αλλά διέκριναν τις οργανοληπτικές διαφορές μεταξύ οίνων από διαφορετικές ποικιλίες οιναμπέλου και από διαφορετικές περιοχές προέλευσης.
Οσο για τους ιχθυοφάγους θα εκπλαγούν από την πληθώρα των ψαριών που κατανάλωναν οι άνθρωποι τον 4ο και τον 5ο π.Χ. αιώνα και τα οποία αναφέρονται στην ελληνική γραμματεία με τόσο παραστατικά ονόματα.
Ισως και να ζηλέψουν αντιλαμβανόμενοι ότι σήμερα δεν μπορούμε ούτε καν να ονειρευόμαστε την αφθονία και την καλοζωία της μυθικής χώρας των Σειρήνων.
Η κριτική ματιά του ερευνητή και οι γνώσεις του γύρω από τη σύγχρονη γαστρονομία καθιστούν το έργο του ακόμη πιο σημαντικό.
Επισημαίνουμε ότι και οι βιβλιογραφικές αναφορές των Σειρήνειων Δείπνων θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια σημαντική βοήθεια για όποιον θα ήθελε να εμβαθύνει σε αυτή τη θεματολογία ή να προχωρήσει την έρευνα του συγγραφέα σε κάποια πιο εξειδικευμένα θέματα.
